Odasında bir mektup buldum ablamın, üstünde ismim yazıyordu. Titreyen ellerimle açtım mektubu, okumaya başladım.
Canım kardeşim, her şeyim, Minho,
Biz sağlıksız köklere sahip bir ağaçtaki birleşik iki daldık, ilk ben başlamıştım çiçek açmaya. O sağlıksız köklere kafa tutup güzellik katmaya başlamıştım dalıma. Sende arkamdan geldin, senin çiçeklerin daha azdı, daha cesaretsiz ve küçük, fakat benimle aynılardı. Ağaçtaki onca çiçek aynı, ikimizin aynı ama diğerlerine göre farklıydı bizim çiçeklerimiz.
Yavaşça solmaya başladı çiçeklerim, kurudu, ardından da döküldüler sadece dalım kalana kadar bir daha çiçek çıkmaması adına.
Ben buydum, hayatımda gelişme olmayacağını biliyordum.
Çok dayandım senin için, devam edip ikimizi de oradan kurtarmak istedim, annemiz gibi olmak istemedim.
Ama sanırım kızlar gerçekten annelerine çekermiş.
Senin yerine yediğim hiç bir dayaktan pişman değilim, birazda olsa acını hafiflettiğim için mutluyum hatta. Çünkü senin hayatın çıkmaz sokak değildi, çiçeklerinin bir şansı vardı benim aksime.
Benim yerime de gül, tamam mı? Üniversite kazan ve mezun ol, kurtulsun en azından birimiz bu cehennem çukurundan.
Seni tüm kalbiyle seven ablan
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Başarabilir miydik? |Minsung
FanficBir resim çizmeye başladım, içerisinde sen ve ben varız, birbirimizi sarmışız kollarımızla bu acımasız dünyada benliğimizi kaybetmemek için. Bir resme başladım, sonunu tamamlayabileceğimden emin olamadığım. Var mıydı o kadar zamanım? Biz gibi başlam...
