ŞURİDE (Asker Texting)

27.

Kalbim hızını kesmezken titreyen ellerim ile Ufuk'un numarasına dokunarak aradım.

"Yaren?" sesi beni beni buzullarından çıkarırken kalbim mümkünü varmış gibi hızını kesmiyordu.

Sesi ne kadar güzel ve naifti.

"Şey... Merhaba" titreyen sesimle konuştum birkaç hışırtı geldi kulağıma.

"Sen aradın dimi beni? Yanlış görmedim."

"Neden aradığımı hatırladım şuan. Ya sen ne demek bana bişey olsaydı diyorsun! Ben seni beklerken korktum bişey oldu mu diye! Sen bana sesini duymadan gitseydim ne olurdu diyosun." soluksuz konuşmalarım onu rahatsız etmesini umursamamaya çalıştım.

"Nefes al güzelim. Sakin." kıkırdayan sesiyle yüreğim pır pır ederken.

"Dalga geçme ya korktum ben!" titreyen sesim ağlamamı tasdiklerken iç çektim.

"Tamam sesini duydum ölsem de gam yemem."

"Ölmesene!" diye bağırdığım da gözlerim dolmuş ağlamaya başlamıştım.

"Ölme işte ölme. Yaşasana benim yaşayamadım her gün için yaşa." fısıltılarım ağlamalarım yüzünden pek anlaşılmıyordu büyük ihtimalle.

Canım yanıyordu.

Ben yaşamaya çalışırken, insanlar ölmek istiyordu.

Ben ölümü anamazken onlar rahatlıkla ağzına alabiliyordu.

İçim yanıyor yemin ederim yüreğim yanıyor dayanamıyorum ben.

Odamın kapısı sessizce açıldı. Ablam başını kapısının arasından uzattı.

"İlaç vaktin geldi aşkım, yemeğini getireyim mi?" başımı olumlu anlamda sağladım.

"Ne ilaçı? O kadın sesi kime ait." Ufuk sorduğu soruları anlamadım.

Ablam odadan çıktı.

"Ablam anneme sesleniyordu." yalan söylemek isteyemezken kurduğum her cümlede içim yandı.

"Kapatmam gerekiyor, Ufuk." dediğim de anlamadım bişeyler söyledi.

"Bişey mı dedim yanlış anlıyorsun? Sen söyleyemeden anlayamam derdini." kurduğu cümle kalbimi yaralerken gözyaşlarımı elimin tersiyle sildim.

Derdimi anlasan dahi elinden bişey gelemez ki.

"Yok yanlış anladın annemin yanına gitmem gerekiyor."

"Bil ki... Bil ki dediklerine inanmadım bana anlatacağın günü sabırsızlıkla bekliyorum, Yaren."