"Jungkook, geçmiş geleceği çizerek bize yol gösterir. Lakin biz o yolları seçersek hayallerimizi bulamayız. Geçmişle değil, kendi hayallerinle geleceğini çiz. Kendini baştan yarat. Hayatta kalmak ve güçlü kalmak istiyorsan yapman gerek.."
_
-semet...
Yolu hızlıca kat edip taehyung'un attığı konuma baka baka giderken eve varınca durdum ve telefonu cebime koyup nefeslendim.
-Nihayet geldin Jungkook.
Diye çıkışan kişi taehyungtan başkası değildi.
A
nnem: Yalnız hissetme sakın Eve gelmeden önce beni ara
Telefondan gelen mesaja bakmadan yanlarına yaklaşıp yürümelerine eşlik ettim. Sonra arka bahçeye vardık, herkes oturmuş beni bekliyorlarmış gibi bakıyordu.
-Çok beklettim özür dilerim otobüs yavaş geliyor. Kusuruma bakmayın lütfen.
-Sorun yok, geç otur.
Oturağa yaklaşıp çantamı kenarına bıraktım ve oturdum.
Masanın üstüne dizilmiş binbir çeşit yemekle bakıştım.
-Jhope bugün fena kilo alıcak gibi hadi hayırlısı.
-Bende bayıldım.
Dedim gözlerimi avutarak. Sonra taehyung içeriden gelip yanıma yanaştı ve sofraya son ayarı çektikten sonra kaşıkları çatalları önümüze dizip yemeye başlayabileceğimizi söyledi. Herkes kendi arasında yaygara kopartırken sessizce yemek yiyordum. Kulağıma yaklaşan taehyung bana bir soru yöneltti.
-Neden geç kaldın?
-Otobüs geç geldi dedim ya.
-İnanasım gelmedi.
-Ya neden geç kalayım?
-Ne bileyim güle güle demek istediğin biri vardı da onun yanına gittin belki.
-Gitsem de bundan sanane?
-Seviyorum çünkü...
Kulağıma daha da yaklaştı.
-seni...
Boğazıma duran yemekle birlikte kendimi tutamayıp eve girdim ve lavaboyu bulur bulmaz içeri kapattım kendimi.
Daha geçen bana zorbalık yapıp içgüdülerimi tetikleyen çocuk şuanda bana saçma vaatlerde bulunuyordu. Anlam veremesem de ses etmeyip susuyordum çünkü ben arkadaş olarak kalmak istiyordum.
Yiyip içtikten sonra
-Ben gitsem nasıl olur? Canım sıkkın bugün de.
Taehyung dediğim şeyden sonra hemen atladı.
-olmaz, daha kahve keyfi yapacaktık.
-Üzgünüm ama bunu reddetmem doğru olacaktır. Zaten sabote ettim ortamınız. Takılın siz, işlerim var.
-Peki sen bilirsin. Zorlamayla olmaz.
Ortamdan ayrıldıktan sonra otobüs durağına gidip oturaklara oturdum. Telefondan birşey gelmişmi diye baktım ve kapatıp geri koyacakken telefonum çaldı.
-Alo, jungkook?
-Alo da. Siz kimsiniz?
-Onu boşver, geçenki cinayet olayında şüphelilerdensin. Dikkatli dolaş derim çünkü senin gibi birinin bunu yapamayacağını bile bile seni listeye almışlar. Neyse benim gitmem gerek. Hallet bir şekilde.
Yapmadığım birşey için yine mi sorumlu tutulacaktım? Ne güzel!
kımtaehyung9@gmail.com Eve geldin mi? Merak ediyorum seni. Bir şey olursa haber et.
Gelen mesajları umursamayıp hemen eve gittim çünkü daha fazla dışarda durmak istemiyordum. Hem soğuktu hemde şüpheli gözüküyordum.
Tehlikeli adımlar attığımı bilmeden masumca eve gidiyordum. Etrafa bakıp bakıp daha çok yaklaşıyordum eve. Girer girmez o andan itibaren tehlikeye adım atmıştım.
Evimde beni bekleyen her kimse bir anda üstüme atlayıp saldırmaya başladı, koluma elindeki bıçakla sıyrıklar atmaya, sürekli bir da darbe elde etmeye çalıştı. Üstümden atıp bıçağı bir yere fırlattım ve başka bir odaya gidip yanımda olduğundan emin olduğum telefonumu çıkarıp rehberimdeki bir numarayı aramaya çalıştım. Arar aramaz kapıdan dışarı bakmamla yediğim kurşun bir oldu.
-Jungkook? Ne oluyor orda?!
_
Bu hikayenin devan etmesi ya da benim yazmaya devam etmem için bir sebebim yok, ne okuyucu var ne de çok beğenilmiyor. O yüzden farklı kurgular denemeye karar verdim.
