KARMAKARISIK

ILK KARSILASMA

KORKMA,YENI BASLIYORUZ...

Bu cumleyi okudugum o an hissetigim duygulari tarif dahi edemem sevgili okur.Ellerimin titremesini durduramiyordum.Bunun kotu bir ruya oldugunu dusunmek istiyordum ama maalesef bu bir gercekti ve o yazi orada duruyordu.Kendimi toparlamak adina yatagimin yaninda duran sudan ictim.Ve hemen bilgisayarimi acip kitabi arastirmaya basladim.Kitap icin yazilan yorumlarda asla ve asla boyle bir son ya da silinen sayfalar hakkinda bir cumle dahi yoktu.Daha cok korkmaya basladim.Bu sefer ayaklarim da titriyordu.Ve iste o ana geldik.Daha fazla direnemeyen bacaklarim ve bilincim beni yari yolda birakti.Bayilmadan once son hatirladigim sey ise acik kalan bos kitap sayfalarinin tekrar yazilar ile dolmasiydi.

Kafamin siddetli agrisi,disardan gelen serin su sesi ve buyuk bir bosluk hissi

Gozlerime gelen ve beni rahatsiz eden gun isigina daha fazla dayanamayip uyanmaya cabaladim.Yavas bir sekilde gozlerimi araladigim da denizin ve kuslarin sesini duydugumu animsadim.Ilk basta bunun hala bir ruya,hayal ya da her neyse olduguna inaniyordum.Bana gore kafami cok sert vurdugum icin halusinasyon gordugumu dusunmustum ta ki ayaklarimin ucunda buz gibi suyu hissedene kadar.Hizli bir sekilde ayaga kalktim ve hata yaptigimi anladim.Basim siddetli bir sekilde tekrar dondu ve ben tekrar yere yigildim.Bu durum artik canimi sikmaya baslamisti.O yuzden sakin bir sekilde ayaklandim.

Caresizligi dibine kadar hissettigim ilk o an

Koskoca bir deniz,kimsenin bulunmadigini dusundugum ada ve bir de ben...

Gozlerimin onunde ki bu tabloya dakikalarca bakakaldim.Nerdeydim ben boyle,nereye gelmistim ve asil soru nasil gelmistim.Kimselerin olmadigi bu adadan nasil kurtulacaktim,basimin caresine bakabilecek miydim ki ben?Daha fazla orada bos durmanin anlami yoktu.Birileri bu adada belki yasiyordu ya da sadece ben vardim.Bunu ogrenmenin tek yolu adayi gezmek ve yardim bulmakti.Ilk yaptigim sey serin deniz suyuyla yuzumu yikayip biraz da olsa kendime gelmemi saglamakti.Yuzumu yikadiktan sonra adaya dogru ilerledim.Adimlarim kendinden cok eminsiz,kalbim vucudumdan cikacak kadar hizli atiyordu.Korkuyor muydum?evet ama geri de donemezdim cunku yasamam gerekiyordu.Evime,aileme geri donup sahip oldugum seyler icin sukretmem gerekiyordu.Sakin adimlarla adanin icine dogru yol aldim ve ilk saskinligimi yasadim.Bu ada bana cok tanidik geliyordu ama nasil olabilirdi ki boyle bir sey.Hayatim boyunca dogru duzgun bir tatile bile gitmemis olan ben bu aday asla taniyamazdim.Beynim iyice suya donusmustu ve ben artik mantikli dusunemiyordum.Onemsememeye karar verip yoluma devam ettim.Ada cok sicakti ve her yer buyuk bitkiler ile kapliydi.Yurumenin zorlastigi ve artik yoruldugum yere kadar gelmistim.Ama hala ne bir yasam belirtisi ne de kurtulabilecegim bir seyler bulabilmistim.Acikmistim,yorgundum,korkuyordum ve en onemlisi ailemi ozlemistim.

Elimiz de bulunan seylerin kiymetini hep kaybettigimiz zaman anlariz.Insanoglu her seferinde elindekiler ile yetinmez ve daha fazlasini ister.Sahip oldugu seyler o an ona anlamsiz bir hic gibi gorunur.Benim icinde oyleydi bu durum.En basitinden bir yudum su,bir lokma ekmek,beni seven ailem...Bunlar su an o kadar kiymetliydi ki benim icin tekrar sahip olmak icin elimde ki her seyi vermeye raziydim.Yeter ki aileme,evime kavusup klasik hayatima geri doneyim.Ama bu simdilik benim icin imkansizdi.Bu adada tek basima,nerden geldigimi bile bilmedigim bir durumdaydim.Artik pes etmeme ramak kalmisti ki duydugum o ses

O ses benim hayatimin baslangiciydi sevgili okur.Evet evet baslangiciydi ama hangi hayatimin?Cunku o sesin sahibinden sonra bir hayatim olacak miydi bilmiyordum bile.Keske o adada onun sesini duymayip,pes etmis bir sekilde sessizce olmeyi bekleseydim.

BELKI DE BU SON DAHA COK YAKISIRDI BANA...

EVETT IKINCI BOLUMUMUZ DE BITMIS BULUNMAKTA.LUTFEN KITABI OKUYUP YOTUMLAMAYI UNUTMAYALIMMM.

SIZLERI SEVIYORUM.

IYI OKUMALAR.