Şiirler

Kara Ayna

Sürekli aklımda dönüp duran bir şarkı var. Şöyle başlıyor:

"Kara ayna, kara ayna,
Kim inanır ki sana?"

Kaygısız satırlarla başlıyor bu şarkı. Şu şekilde devam ediyor: 

"Kara ayna, kara ayna...
Kim bakar ki şu paslanmış suratına?"

Melodisi korkunç, insanın zihnini sarmalıyor. Kayışları sıkılınca nefes alamayan bir at gibi hırçınlaşıyor bazen.

"Kara ayna, hey kara ayna!
Seslenirler sana orada burada.
Paslı gıcırtıların kulaklardan silinmez.
Verniği bozulan zeminin mümkün değil düzelmez.

Kara ayna, ah kara ayna!
Adına ağıtlar yakılır zamanla.
Canı yanan bir insanın kanı akar suratına.
Daha da dibe batarsın, yazık sana kara ayna!

Çehrende saklı bir mezar var,
Taşındaki yazı okunmaz.
Kim olduğunu bilen olmaz.
Harfler kırılır isminde ve uzun süre barınamaz.

Değmezsin bir kutu kibritin ısısına!
Güneşin ışınları bile sana dokunmaz!
Nazar dahi olsa ensene tutunmaz!
Ne zavallı mahluksun sen kara ayna...

Ecelinden köşeye çekilip ağlarsın bodrumda.
Hırpalanmış yüzeyinde çatlaklar oluşur zamanla.
Pürüzlerinden içeriye toz sızıyor kara ayna,
Parçaların bir bir dağılıyor kara ayna.

Paketinden ilk çıktığın günler geride kaldı!
Şimdi o kuytu köşede çırpınmaktasın.
İyi gelmiyor sana tozlu köşeler kara ayna,
Sevmiyor seni yüzüne bakanlar, çürüyeceksin kara ayna..."

Kaygı dolu cümlelerle sona erer bu şarkı. Fakat daima başa sarar çünkü kendi yansımasından kaçamaz kara ayna. Şarkıyı söyleyenin umutsuz sesi tekrarlar kelimeleri, tekrarlar... Kimbilir ki ne zaman kapanacak çenesi? Susmak için ölümü bekliyor muhtemelen şarkının notaları. Aklımın içinde dumanı tütüp duruyor, zihnimi sisi sarıyor.

Son zamanlarda aklıma bu şarkı takılıyor. Melodisinin bıçaklarından kurtulamayacak kadar güçsüzüm şu aralar. Bu şarkı bir daha ve bir daha tekrarlar... Taa ki bütün enerjim küle dönüp savrulana kadar.