IKASIYAM NA BAHAGI: ONE MONTH TO FOREVER
Amber's POV
One month.
Isang buwan lang. Tatlumpung araw. Apat na linggo. Kaya ko ba? O uubusin ko ang bawat araw sa pag-aasam ng mga bagay na hindi naman sa akin sa huli?
I held onto his hand tightly as we walked back toward the mansion, both of us pretending na parang wala lang nangyari. Pero sa totoo lang, ang bigat-bigat ng dibdib ko. Parang gusto kong humikbi sa bawat hakbang namin. Pero hindi pwede. I chose this. Ako ang humiling nito.
Kung ito lang ang tanging paraan para makasama ko siya — kahit panandalian lang — pipiliin ko pa rin. Kahit alam kong masisira rin ako pagkatapos.
Nilingon ko siya sandali. Tahimik lang si Jacob habang pinipisil ang kamay ko pabalik. Hindi ko alam kung totoo 'yung grip niya o dahil lang sa guilt. Pero kahit papaano, andito siya. At iyon ang pinakamahalaga sa akin ngayon.
Jacob's POV
One month.
Isang buwang pakikipaglaro sa apoy. Isang buwang pagpapanggap na hindi ako nasasaktan, habang unti-unting binibigyan ko siya ng mga alaala na alam kong hindi ko maibabalik kapag nawala na siya.
Hinawakan ko ang kamay ni Amber. Ramdam ko ang lamig ng palad niya. Nanginginig. Hindi ko alam kung dahil ba sa lamig ng hangin o dahil sa bigat ng sitwasyon. Pero hindi ako bumitaw.
Hindi ako dapat pumayag. Hindi ko dapat binigyan ng pag-asa ang sarili ko. Pero nang narinig ko siyang nagsusumamo... nang sinabi niyang mahal niya ako... wala akong lakas ng loob na tanggihan siya.
Mahal ko siya. At iyon ang kasalanan ko.
Amber's POV
Pagbalik namin sa mansion, tahimik ang lahat. Parang walang nangyaring kaguluhan kanina. Si Mommy ay abala sa pag-aayos ng bulaklak sa receiving area habang si Daddy ay nasa study niya, may kausap sa telepono.
Parang normal lang ang lahat.
“Amber,” bulong ni Jacob habang hawak pa rin ang kamay ko. “Pwede bang mamayang gabi, makausap kita ulit? Sa garden. After dinner.”
Tumango ako, at kahit wala pa siyang sinasabi, ramdam ko na — gusto niyang magtakda ng rules. Gusto niyang siguraduhin na sa loob ng isang buwan, may boundaries. Na hindi ako aasa ng sobra.
Hindi ko alam kung kakayanin ko iyon.
---
Later that Night – Garden Area
Amber's POV
Naupo ako sa ilalim ng gazebo, suot ang light pink na dress na ibinigay ni Mommy nung birthday ko. Ayoko sanang isuot ito, pero sabi ni Vernice, “Make every day count.” And she’s right.
Nakita ko si Jacob na paparating, may dalang dalawang tasa ng tsaa at isang maliit na tray ng pastries. Typical Jacob. Always thoughtful, always gentle — kahit hindi niya sabihin, nararamdaman mo na may halaga ka sa kanya.
“Mainit pa 'yan. Baka makatulong para sa lamig ng gabi,” mahina niyang sabi.
“Salamat,” tipid kong tugon.
Ilang saglit ng katahimikan. Tanging huni ng kuliglig at bahagyang hangin lang ang maririnig. Ramdam ko ang tensyon sa pagitan naming dalawa.
Jacob's POV
Tumingin ako sa kanya. Ang ganda-ganda niya sa ilalim ng ilaw ng gazebo. Yung buhok niyang bahagyang nilalaro ng hangin, yung mga mata niyang puno ng pag-asa at takot. Paano ko ba sasabihin na hindi ko kayang sirain siya?
“Amber…” panimula ko. “I just want to be honest. Gusto kong gawin itong isang buwan na masaya ka. Na makabuo tayo ng mga alaala. Pero sana, sa bawat araw, maalala mo rin na ito ay may hangganan.”
Napayuko siya. At ako naman, halos mamatay sa bigat ng sinabi ko.
Amber's POV
Alam ko naman. Pero iba pala ‘pag sinasabi na sa’yo nang harapan.
“Jacob,” sagot ko habang pinipilit tumingin sa kanya. “Hindi ko hinihiling na kalimutan mo ang realidad. Alam ko ang totoo. Pero sana, for once, ‘wag mo akong tratuhing parang fragile. Sabihin mo kung mahal mo ako. Ipakita mo. Kahit hanggang sa huling araw lang.”
Napapikit siya. Parang gusto niyang umiyak. Pero hindi niya ginawa.
Jacob's POV
Gusto kong sabihin na oo. Na oo, mahal kita. Na araw-araw gusto kitang yakapin, halikan, at sabihin na ikaw ang buhay ko. Pero paano kung lalo lang siyang masaktan? Paano kung lalo lang akong mahulog?
“Kaya natin ito. Isang buwan. Pero kailangan nating panghawakan ang pangako. Walang sumbatan pagkatapos. Walang iwasan. Walang ‘what ifs’.”
Tumango siya. Pero sa mata niya, alam kong umaasa pa rin siya.
At ako? Ako ang pinaka-makasariling tao sa mundo ngayon.
---
Days Passed...
Amber's POV
Hindi ko alam kung paano pero parang naging normal ang lahat. Jacob would pick me up from my classes. Minsan, sabay kaming nag-aaral sa library. Minsan nanonood ng sine. Minsan nasa park lang kami, tahimik, magkahawak kamay.
I felt loved. I felt seen. At sa bawat araw, mas lalo ko siyang minahal.
Pero sa bawat gabi, mas lalo akong kinain ng kaba. Ilang araw na lang. Ilang tulog na lang. At matatapos na ang panaginip kong ito.
Jacob's POV
I was happy.
But I was terrified.
Every moment I spent with Amber felt like a dream I never wanted to wake up from. Pero parang countdown ito ng isang bomba. Alam mong sasabog, pero gusto mong mag-stay kahit mapinsala ka.
Napansin ko kung paano niya ako tinitingnan. Kung paano siya tatahimik tuwing matatapos ang araw. Gusto kong pigilan ang oras. Gusto kong sabihin sa kanya na baka pwedeng palawigin pa namin. Pero ayoko siyang paasahin.
Bilang lang ang araw.
At sa bawat araw na lumilipas, nararamdaman ko ang lalim ng sugat na inihahanda naming dalawa.
---
To be continued...
> Next Chapter Preview:
Huling Linggo na ng kasunduan. Isang plano ang binuo ni Amber para gawing espesyal ang bawat nalalabing araw nila ni Jacob. Ngunit sa hindi inaasahang pagkakataon, isang lihim ang mabubunyag — lihim na magpapabago sa takbo ng kasunduan... at ng puso ni Jacob.
BINABASA MO ANG
DARE TO LOVE ME (REVISED VERSION)
Teen FictionWala ng ibang itinangi ang puso ng dalagang si Amber kundi si Jacob lamang. Sa murang isip pa lamang niya ay alam na niya na ito lamang ang nais niyang makasama sa buhay hanggang sa pagtanda.
