Hüzün Etkisi

Bozkır

Gelmiştik cehenneme. Kardeşimi uyandırdım. Sersem gibi bakıyordu bana. Valizleri almaya indik. Muavin kaçak sigara kokuyordu. Acı acı tütün. Aldık valizlerimizi sigara kokan ellerden. On metre ötede duvara yaslanmış sigara içen bir adam vardı. Evet, o benim dayımdı. Kot pantolonu ve deri montuyla her zamanki gibiydi. Dayıma bakmak bile içmeye sebepti. 40 yaşlarındaydı. Ama 40 hissetmediginden eminim. Dillere destan bir aşkı vardi. Cok sevdi, evlendiler. Bir gün koşarak anneannemin evine geldi. Kucakladi beni sonra kardeşimi. "Baba oluyorum! diye bağırarak.. Icerden anneannem geldi. Mutluyduk. Dayimlarin çocuğu olmuyordu. Tedavi derken yoluna girmişti her şey. Dayimlar sehirden uzak bi yerde yaşıyorlardı. Dayim tarlalar icin orada yasamayi tercih etmisti. O zaman yaz'dı bende dayimlarda kaliyordum yengeme yardim etmek için. 13-14 yaşlarındayım. Zaman böyle gecerken bir gece yengemin sancısı tutmustu. Dayım ekinleri sulamaya gitmisti kosarak dayımı çağırmaya gittim. Yetisti dayim, yengemin çığlıklarına. Arabaya taşımıştık yengemi. Arkada ben, yanımda, dizlerimde yengem nefes nefeseydi. Arabayı dayim kullaniyordu bir yandan da "Dayan Fadimem az kaldi, dayan gülüm" diye bağırıyordu. Yengem dayanamadı, dizlerimde verdi son nefesini... Bebekle beraber sonsuzluğa uğurlanmışti. "Dayı yengem, yengem..." son sözlerimdi bunlar. Dayim arabayi durdurup arkaya gelmisti. Dayimi ilk kez ağlayarak görüyordum. Agliyordu ama aslinda ölüyordu. "Kalk Fadimem, uyan hadi bak bebeğimiz.." diyisi hâlâ çınlar kulağımda. O gece sadece yengem ve bebeğimiz ölmemisti. Asıl o gece dayim ölmüştü! Aradan 11 yıl gecti ama dayimdan gecmedi bu sevda. Evlenmedi bir daha, sevdasini unutmadi dayim! Hâlâ yengemin kıyafetlerine sarılarak uyur, bilirim...