Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çok aktiv olamıyorum
Tüm ficlere bölüm atmaya çalışacağım
Lana Del Rey - Blue Velvet.
Sizi seviyorum💗
-
Leya gözlerini açtığında, kendi odasının beyaz duvarını tanımıştı. Duvardaki saat akşam on ikiyi gösteriyordu. Baş ağrısıyla yerinden kalktığında ilk önce etrafı inceledi ve en son neler olduğunu hatırladığında kaşları kalkmıştı. Masanın üstüne bırakılmış yemek tepsisine baktı, göz devirirken. Sıcak battaniyeyi üstünden çekmiç yavaş adımlarla yerinden kalkmıştı. Çıplak ayakları soğuk yere değerken, kapı koluna uzandı. Aşağı çektiğinde, kapı ona taraf açılırken irkilerek geriledi.
"Sakin ol kızım ya! benim."
Beyaz kapının arkasında Zeynepi gördüğünde rahatlamış bir nefes verdi Kırşan.
"İki gündür yatıyorsun, biraz daha iyimisin?"
Gözleri yuvalarından çıkacak kadar büyüdü gelen cevapla. İki gündür yatıyormuydu? Zeynep kapıyı yavaşca kapattıktan sonra, Kırşana sarıldı sıkıca. Kaç gündür uyanmasını bekliyordu, hastanede onu gördüğünde keşke onu o gün yalnız bırakmasaydım diye düşünmüştü. Suçlu hissetmişti, onun uyanmasını beklerken ziyaretine gelmeyi hiç aksatmamıştı. Leya teması sevmese bile, ellerini geri arkadaşının beline doladı, yüzündeki hafif tebessümle. Anlıyordu Kırşan içindeki endişeyi, şimdilik küçük temaslara izin verebilirdi sanırım.. Daha sonrasında yatağa oturduklarında Zeynepin anlatmaya çekindiği şeyler döküldü ağzından.
"Baban bir kaç hafta okula gitmemen gerektiğini söyledi, hapisten çıktığı için herkes seni hedef alıyor Leya."
Bunu kendiside çok iyi biliyordu.
Tek hedefin kendisi olduğunu kendiside çok iyi biliyordu, tüm o yıllardan sonra.
"Ben seni hergün görmeye gelirim ama!"
Yapardı, Zeynep sözlerini hep tutardı. Leyanın Zeynepte sevdiği şeylerden biride buydu; Şimdiye dek behaneler ve ya yalanları anlatmak yerine dürüst olmuştu ona bazılarının aksine.
Şimdiyse babası tekrar onu bir kafesin içine kapatıyor, tüm özgürlüğünü elinden alıyordu. Ondan herşeyini alırken, susup beklemesini istiyordu. Buna hakkı yoktu. Tüm bu düşünceler kafasının içinde bir yere yığıldı, yinede kalkıp sesini çıkartamadı. Yapamazdı işte, yapamıyordu. Sonuçta, Kırşanın içindeki boşluğun sebebi, şimdiki Leya'nında sebebi, onun zaafıda; Ahmet Kırşandı.
