Better Together/ Matthy het Lam

Hoofdstuk 51

"Ik moet nog heel even naar de wc en dan kunnen we gaan." Matthy die bij mij op de bank zit, knikt zijn hoofd. Hij was net binnengekomen, om me op te halen, zodat we zometeen samen naar Utrecht kunnen rijden. Snel loop ik naar de badkamer om mijn behoefte te doen. Al snel kom ik tot de veronderstelling dat ik ongesteld ben geworden. Een gefrustreerde zucht verlaat mijn mond. Waarom nu? Waarom precies op het moment dat ik weg moet? Ergens wist ik wel dat ik het één deze dagen moest worden, maar nu, dat is echt niet handig. Als ik ongesteld ben, heb ik de eerste dag, als ik pech heb, heel veel buikpijn. Echt van die stekende buikkrampen. Ik koop altijd pillen die wel helpen tegen de pijn, maar soms verlicht het de pijn even voordat het weer erger wordt. Het liefst lig ik de eerste dag in mijn bed en doe ik het liefst helemaal niks, maar dat gaat jammer genoeg niet altijd.

Nadat ik pillen heb ingenomen, verlaat ik de badkamer. Ik pak snel mijn schoudertas en vul hem met nog wat benodigde spullen. "Ready?" Met zijn autosleutels in de hand staat Matthy op van de bank. Ik knik instemmend mijn hoofd, nadat ik snel nog even de kamer heb rondgekeken of ik iets vergeten ben. Ik pak snel nog even mijn leren jasje van de kapstok en volg Matthy dan naar buiten. Ik sluit het huis af met de sleutel, waarna we samen onze weg vervolgen richting de auto. In mijn hoofd kan ik me alleen maar druk maken over hoe ik me voel. Nu ik erachter ben gekomen, voel ik gelijk een zeurend gevoel in mijn onderbuik. Het doet echt nog niet pijn, maar fijn is het nou ook niet. Ik had super veel zin in deze avond, om gewoon iedereen weer te zien en spreken. En nu wordt er waarschijnlijk weer roet in het eten gegooid door mijn lichaam. Snel druk ik die gedachten weg. Ik moet hoop houden en mezelf zoveel mogelijk af te leiden van het gevoel, zodat ik er niet steeds aan denk.

"Wie heb je hier nou liggen?" Lachend pak ik de kleine knuffel vast die op de bijrijdersstoel ligt. "Dat is Bob de Bouwer." Antwoordt Matthy heel serieus terug als hij naast me komt zitten achter het stuur. "Hoe kom je hier aan?" Ik leg de knuffel op mijn schoot neer en maak mijn gordel vast. "Van de kringloopwinkel." Zegt Matthy en vertelt dan over de video die hij samen met de jongens heeft opgenomen. "Dus je hebt deze niet eens voor een opdracht gekocht?" Met een vragende blik kijk ik naar Matthy die lachend zijn hoofd knikt. "Nee, ik wilde hem heel graag hebben. Misschien dat ik hem wel thuis in mijn opnamekamer zet." "Ja, dat is een leuk idee." In mijn hoofd zie ik de knuffel van Bob de Bouwer al op de achtergrond van zijn video's staan.

"Weet jij waar we heen moeten?" Matthy zijn vinger hangt boven de knop van de navigatie en werpt dan een snelle blik naar mij. "Ja." Ik pak mijn telefoon erbij en open WhatsApp. Sara had me eerder al een berichtje gestuurd met het adres van het restaurant. Hard op noem ik het adres, waarna Matthy het invoerd. "40 minuutjes." Zegt Matthy wijzend naar de tijd onderin het scherm. "Ja, er zal wel weer file zijn." "Ja, wanneer niet." Zegt Matthy met dezelfde lichte irritatie in zijn stem. Als je vanuit dit gebied waar wij wonen naar Utrecht wil gaan rond dit tijdstip, dan sta je altijd wel in de file. Gelukkig had ik dat vooraf al bedacht, dus als goed is komen we gewoon op tijd.

Aangekomen in Utrecht parkeert Matthy de auto in de dichtstbijzijnde parkeergarage, waarna we samen hand in hand richting het restaurant lopen. "Daar is het." Ik wijs naar het kleine, verlichte restaurant aan het einde van de smalle straat. Samen lopen we naar binnen en worden we door een vrouw naar de tafel geleid. We moeten een hoekje omlopen, waarna we gelijk bij onze tafel aankomen. Als we aan komen lopen, schiet gelijk het hoofd van Sara omhoog. "Ja, ze zijn er!" Enthousiast springt Sara op van haar stoel en trekt me in een knuffel. Grinnikend lach ik om haar actie en knuffel haar terug. Ze doet echt net alsof ze me weken niet heeft gezien. Zo begroet ik, net als Matthy, iedereen met een knuffel. Zo fijn om ze weer te zien.

Ik merk op dat er naast Sara nog een lege stoel is, dus ik ga daar zitten. Op het moment dat ik plaats neem, merk ik op dat alle stoelen aan de tafel bezet is. Verward kijk ik zo onopgemerkt mogelijk de groep rond. Ik mis een paar mensen. Niels is er, Julia, Jarno, Evi, Sara, Sam, Rick en Tom. Dat zijn met Matthy en ik erbij geteld 10 mensen. Maar we waren in de ardennen toch met 12? Dan begint er opeens een denkbeeldig lichtje te branden boven mijn hoofd. Ik mis Sascha en Kim. Waar zijn zij?

Met mijn elleboog tik ik zachtjes Sara aan. "Waar zijn Sascha en Kim?" Sara draait haar hoofd naar mij toe. "Uh, Tom en Kim zijn uit elkaar." Mijn ogen worden groter bij het horen van dit nieuws. Met een snelle beweging draai ik mijn hoofd richting Tom. Met een vrolijk gezicht zit hij aan de andere kant van de tafel te praten met Rick en Sam. Aan zijn houding is echt niet te lezen dat het net uit is met zijn vriendin, maar misschien kan hij dat goed verbergen? "Sascha en Kim zaten eigenlijk alleen maar bij onze vriendengroep, omdat Kim en Tom en relatie hadden." "Ah, zo." Begrijpend knik ik mijn hoofd. Heel eerlijk. Ik vind het persoonlijk helemaal niet zo erg dat zij er niet bij zijn. Ik weet dat het niet zo aardig is om dat te denken, maar ik merk dat de sfeer nu al een stuk beter is. Als ik zo de tafel rond kijk, zie ik iedereen ontspannen zitten met elkaar.

"Vertel eens even, hoe zit het nu tussen jullie?" Evi buigt wat meer voor over op de tafel en wijst ondertussen met haar vinger naar mij en Matthy. Een kleine glimlach kan ik niet onderdrukken. "Goed." "Ja, dat kan ik ook wel zien. Wat gaat goed? Hebben jullie al een date gehad?" Julia en Sara mengen zich ook bij het gesprek, waardoor ik nu 3 paar ogen op me voel branden. "We hebben al 2 dates gehad en vorige week heeft Matthy gevraagd of ik zijn vriendin wil zijn." De ogen van Evi en Julia vergroten enorm en ze moeten zichzelf inhouden om niet het hele restaurant bij elkaar te juichen. Ik word gefeliciteerd van alle kanten, zelfs door de mannen, want door het enthousiasme van de meiden wisten de andere het ook gelijk. Allerlei vragen over de dates worden nog naar mijn hoofd gevuurd, die ik rustig beantwoord.

Al snel krijgen we ons voorgerecht op tafel gediend. Het eten voor me ziet er heel lekker uit en ik heb er oprecht ook zin in. Alleen spreekt mijn onderbuik een hele andere taal. Dat zeurende gevoel wat ik had toen we van mijn huis vertrokken, is een pijnlijker gevoel geworden. Gelukkig nog niet zo erg dat ik niks meer kan, maar het negeren wordt steeds een stukje lastiger. Ik voel me steeds een beetje meer ellendiger worden. Het lijkt wel alsof langzaam, maar toch ook weer snel, al mijn energie uit mijn lichaam wordt gezogen.

Rustig aan eet ik mijn bord leeg en ondertussen probeer ik de gesprekken bij te houden die om me heen gebeuren. Ik vang iets op van een feestje dat afgelopen week in de buurt was en aan Evi haar enthousiasme te horen, was het heel erg leuk. Op een gegeven moment worden de steken in mijn buik steeds erger en ondraaglijker. Mijn arm sla ik beschermd om mijn buik heen, hopende dat de warmte van mijn arm iets van verlichting geeft. Ondertussen probeer ik ook een comfortabele manier te vinden om goed op deze stoel te zitten. De houten rugleuning voelt hard aan tegen mijn rug en zit niet lekker. Zuchtend laat ik mijn schouders zakken. Wat moet ik doen? Ik voel me echt niet goed. Maar iedereen om me heen heeft het heel gezellig en ik heb echt geprobeerd mezelf van de pijn af te leiden, alleen is dat nu echt een onmogelijke taak geworden.

Zoekend kijk ik om me heen. Ik moet hier echt even weg. Even weg uit deze drukke boel. Overal waar je luistert, hoor je stemmen. Waar is de wc? Daar kan ik me even terugtrekken. Ik kijk naar links en zie dan achterin een klein bordje met een logo van een wc. Ik tik Sara even kort aan en vertel haar dat ik even naar de wc ga. Ze knikt als antwoord haar hoofd en ik sta op van mijn stoel. Ik zie Matthy gelijk opkijken van zijn gesprek met een bezorgde blik. "Wc." Zeg ik kort. Ook hij knikt zijn hoofd, waarna ik de tafel verlaat. Na een kleine zig zag tussen alle tafeltjes door, loop ik de wc binnen. Met mijn handen pak ik de wastafel vast en steun er met mijn armen tegen aan. Ik blaas een paar keer diep in en uit om mezelf ontspannen te houden, want ik weet hoe gefrustreerder en gespannen ik ben, hoe meer pijn ik heb.

Ik laat de wastafel weer los en kijk naar mijn weerspiegeling. In de spiegel zie ik een vrouw staan met een bleek gezicht. Vanaf mijn gezicht is echt te lezen dat ik pijn heb. Mijn mond die soms vertrekt als er een pijnlijke steek in mijn buik te voelen is. Een rilling loopt over mijn schouders heen. Ik heb het opeens heel koud. Ik sla mijn armen om me heen, misschien dat ik nog een beetje warm word.