ဆရာလေးကိုပဲ အသည်းစွဲအောင်ချစ်မိပြီ(Complete)

Extra (1)

မနက်ခင်းနေရောင်ခြည်က ခန်းဆီးလိုက်ကာမှတဆင့်အခန်းတွင်းသို့ ဖြည်းညှင်းစွာတိုးဝင်လာသည်။သို့သော် သန်မာတောင့်တင်းသောလက်ဖဝါးပြင်တစ်ခုက ထိုလိုက်ကာစကိုဆွဲစိလိုက်သည်။ထိုနောက် ထိုလက်ပိုင်ရှင်သည် သူ့ရင်ခွင်ထဲအိပ်မောကျနေသည့် အမျိုးသားအား မြတ်နိုးခြင်းများစွာဖြင့် တိတ်တဆိတ်ငေးမောကြည့်နေသည်။ထို့နောက်လက်ညိုးအားမကာ ထိုအမျိုးသား၏ မျက်လုံး၊မျက်ခုံးတို့ကိုအသာလေးထိတွေ့လိုက်ပြီးနောက် နှာတံကလေးမှတဆင့်လျှောဆင်းသွားကာ နှုတ်ခမ်းပါးလေးအား ဖိပွတ်လိုက်သည်။ညှပ်ရိုး‌ဖွေးဖွေးထက်တွင် သွားရာတွေကအထင်းသား။ထိုအပေါ်ကိုမှ သူက နှုတ်ခမ်းဖြင့်အသာလေးဖိနမ်းလိုက်တော့ အိပ်ပျော်နေသောသူသည် လှုပ်ရှားလာတော့သည်။

"အင့်…မြတ်လေး တော်တော့လေ"

"အာ…နိုးလာပြီလား။ထပ်အိပ်ဦးလေ"

နွေးသက်ပိုင်၏ မျက်နှာသည်တစ်ချက်ရှုံ့မဲ့သွားပြီး လေးရုံအား လက်ဖြင့်တွန်းဖယ်လိုက်သည်။

"ဖယ်…မင်းကိုစိတ်ဆိုးတယ်"

"ဟော…ဘာကိုအလိုမကျဖြစ်ပြန်ပြီလဲနွေးရယ်"

သူတို့ သက်ညိုလေးအရွယ်ရောက်လာတော့ လေးရုံး နွေးသက်ပိုင်အား ဆရာနွေးဟုမခေါ်တော့ပါ။ယောက်ျားဟုခေါ်ခဲ့ပေမယ့် ထိုသို့ခေါ်လေတိုင်း နွေးသက်ပိုင်သည် လေးရုံအား စကားလုံးဝပြောမလာတော့ပါ။သူရှက်သည်လေ။

နွေးကလေ ကြာလေလေ ပိုပြီးတော့ ကလေးဆိုးလေးနှင့်တူလာလေလေ။စကားတစ်ခွန်းပြောလျှင် ချက်ချင်းအထအနကောက်ကာ သူ့ကိုလည်းအလွန်သဝန်တိုတတ်လာသည်။ထစ်ခနဲစိတ်ဆိုးစိတ်ကောက်တာလည်း ခဏခဏ။သွေးဆုံးချိန်မို့ပါဟုပြောရအောင်လည်း သူ့နှလုံးသားလေးက မိန်းကလေးမှမဟုတ်ပါပဲလေ။

"ဟော…ဟော…ဟော…ကြည့်စမ်း ကြည့်စမ်း မင်းအခုတော့ ကိုယ့်ကိုအဲ့လိုပြောပြီပေါ့။ "

လေးရုံသည် အနှီယုန်ပေါက်ကလေးအား ကြည့်ရင်း သဘောတကျဖြင့် တဟက်ဟက်ရယ်မောလိုက်ပြီးမှ မေးလိုက်ပြန်သည်။

"ကျွန်တော် ကပြောတာလား "

"အင်းလေ ။မင်းပြောတာလေ။ ဘာကိုအလိုမကျဖြစ်နေတာလဲလို့မပြောဘဲ ဖြစ်ပြန်ပြီလဲလို့ပြောတယ်။မသိရင် ကိုယ်ကပဲ အမြဲအလိုမကျဖြစ်နေတဲ့လူဆိုးကြီးကျနေရော"