Levensechte Nachtmerrie

Een huis met een lijk

Maar seconden worden minuten en die minuten veranderen in uren. De enige verandering die ik opmerk is mijn wekkerklokje op mijn nachtkastje dat verder tikt. Vier uur achtenvijftig geven de wijzers aan. Hoe laat zou het in de echte wereld zijn? Zouden mijn ouders al thuis zijn? Of is het misschien nog middernacht? Om de tijd wat te doven, besluit ik mijn lichaam in een wat comfortabelere positie te leggen. Want een droom of niet, de manier hoe het er nu ligt is gewoonweg te gruwelijk om aan te blijven kijken. Ik duw mezelf van mijn bureaustoel af en ga op mijn hurken naast mijn lichaam zitten. Ik raak de schouder nog maar net aan wanneer ik in een schijnbeweging terug wegtrek. Het lichaam voelt koud aan. Niet ijskoud, zoals de meesten een lijk beschrijven, maar koud genoeg om er even van te schrikken. Wel logisch dat het lichaam aan het afkoelen is natuurlijk aangezien het hier al anderhalf uur ligt maar het voelt zo realistisch. Té realistisch voor een domme droom. Ik verzet me tegen mijn angsten en probeer mijn lichaam voor een tweede keer aan te raken. Er moet tenslotte toch wel iets gebeuren in mijn droom? Dit keer begin ik bij mijn hand. Direct wanneer ik het vastpak voel ik rillingen over heel mijn lijf, alsof de koele temperatuur van de hand mijn lichaam binnendringt. Ik til de arm langzaam op en merk direct wat stijfheid. Gisteren heb ik er nog over geleerd tijdens de les biologie. Lijkstijfheid is al waar te nemen na ongeveer één tot vier uur nadat iemand overlijdt. Meneer Dessels vertelde ons gisteren over hoe hij zijn vader heeft gevonden in zijn badkamer. Het is al een tijdje geleden. Dessels woonde toen zelf ook nog thuis. Hij kwam net van een uurtje joggen en wilde zich wat opfrissen toen hij zijn vader in het bad aantrof. Naast het bad lagen wel drie pakjes paracetamol en twee flessen wodka waarvan eentje zelfs helemaal leeg was. Het was een heftig klasgesprek. Soms pauzeerde hij even voor hij zijn zinnen afmaakte. Door deze pauzes merkte ik dat hij het er zelf ook nog best moeilijk mee had om het na te vertellen. Het gesprek was heel zwaar beladen maar tegelijk ook best interessant. Hij vertelde niet alleen over de traumatische gebeurtenis zelf maar hij paste zijn leerstof er ook aan toe. Ik ben iemand die erg geïnteresseerd is in biologie. Dat weet Meneer Dessels ook. Ik ben als het ware zijn lievelingetje. Elke vrijdag geeft hij de laatste twee lesuren biologie aan onze klas. Wanneer iedereen na de les zijn spullen pakt om naar huis te vertrekken, maakt hij vaak nog eens een praatje met me aan mijn lessenaar. Zo ook gisteren. Ondanks het moeilijke klasgesprek dat zojuist plaats had gevonden, kwam hij op zijn gemakje en met een grote lach naar me toe. Hij weet dat ik na de les altijd nog vragen heb en na het verhaal over zijn vader was ik zo geïnteresseerd dat we nog een half uur hebben zitten praten. Zou dit misschien het doel van mijn droom zijn? De biologieles van gisteren nog even boven brengen? Zou dat de reden zijn waarom er niks veranderde tot ik zelf mijn eigen dode lichaam zou aanraken?
Ik reik terug naar de schouder en leg mijn lichaam op haar rug. Wanneer ik zie dat het hoofd meedraait, voel ik maagzuur naar boven komen. Ik heb nog nooit een lijk aangeraakt, laat staan het mijne. Naast mijn lichaam zie ik mijn kussen in dezelfde plas water liggen. Ik besluit het op te pakken en het hoofd er voorzichtig op te laten rusten. Ik pak de twee koude stijve armen en leg ze op de buik. Ik voel me misselijk, maar als dit is wat mijn droom van me verwacht dan doe ik het. Het topje dat ik aan had om te slapen, hangt er wat gerimpeld bij. Er is een klein stukje van mijn buik zichtbaar maar daar schenk ik even geen aandacht aan. Eerst probeer ik mijn benen in een betere positie te leggen. De benen voelen nóg kouder aan dan de armen. Ik zie dat aan mijn benen al wat lijkvlekken beginnen ontstaan. Ik probeer ze te negeren en mijn emoties niet de vrije loop te laten gaan. Ik ben niet zo'n emotioneel persoon en hoewel ik vaak wat minder goed in mijn vel zit, komen tranen er haast nooit uit. Tot slot trek ik het topje wat naar beneden zodat mijn lichaam er weer 'normaal' bij ligt. Behalve het feit dat het lichaam niet ademt en de ogen nog wat open zijn, lijkt het net alsof ik slaap... en ziek ben. De vieze lijkvlekken op de benen en de bleke kleur van mijn lichaam maken het nog steeds wat luguber. En nu? Zal er eindelijk nog iets interessants gebeuren in deze saaie droom van me? Toen ik net in deze droom zat dacht ik dat dit het begin zou zijn van een nachtmerrie, maar ondertussen lijkt het meer op de slechtste horrorfilm ooit. Zijn de personages in mijn droom aan het staken misschien?