Levensechte Nachtmerrie

Niet wat het lijkt

'Ze slaapt nog,' zegt mijn vader op een geruststellende manier. Ik slaap nooit tot negen uur, dat zouden mijn ouders moeten weten. 'Mama, papa?', probeer ik een laatste keer, weer zonder succes. 'Ik maak haar wel wakker,' zegt mijn moeder.
Shit. Mijn grootste nachtmerrie staat op het punt uit te komen. Mijn eigen moeder mag mijn lichaam echt niet vinden. Mama is de emotioneelste van het gezin. Als ze haar eigen dochter dood in haar kamer ziet liggen, doet ze zichzelf nog iets aan. Ze wandelt langs papa die ondertussen zijn schoenen uit heeft. Ik probeer haar nog tegen te houden maar ze stapt recht door me heen. Dat voelt enorm raar. Ik heb nog nooit iemand door mijn lichaam voelen stappen. Ze wandelt verder de trap op. Ik ga naast mijn vader zitten die op zijn gsm zit te tokkelen terwijl hij nog steeds op de trap zit. Zoals verwacht merkt hij me niet op. Ik hoor de deur van mijn kamer opengaan. Ik knijp mijn ogen dicht en bereid me voor op een paar heel heftige minuten. Een enorme gil volgt. 'Lola?! Nee, nee, nee!' Mijn vader springt recht en sprint de trap op. Ik loop hem achterna. Het voelt alsof er een heel groot geheim van me wordt onthuld.
In mijn slaapkamer aangekomen zie ik mijn moeder huilend over mijn dode lichaam hangen. Ze is helemaal rood en ze trilt over heel haar lichaam. Drie woorden komen uit haar mond: "Lola, nee en alsjeblieft". Ze schreeuwt de woorden telkens luider. Haar tranen vallen één voor één op mijn lijkbleke lichaam. Met haar linkerhand houdt ze mijn rechterhand vast en met haar rechterhand schudt ze mijn schouder hevig heen en weer. Mijn vader zakt door zijn knieën. 'Nee, dit kan niet, dit kan echt niet!'
Ook hij barst in tranen uit. Het is schrijnend. Ik kan dit niet meer. Ik moet nú wakker worden. Ik loop naar de trap en sluit mijn ogen waarna ik zonder nadenken een aanloop neem en mezelf ervan af gooi.
Ik gil mijn stembanden bijna kapot. Ik heb nog nooit zo'n hevige pijn gevoeld. Maar dit houdt me niet tegen. Ik sta recht, loop de trap op en herhaal mijn actie nog een keer. Een hevige klap volgt met daarna een korte stilte. Alleen het gehuil en geschreeuw vanuit mijn slaapkamer en het knallende onweer buiten is nu nog hoorbaar. De mentale pijn om mijn ouders te horen afzien is voor mij heviger dan de fysieke pijn die ik ervaar. Ik sta terug recht, loop voor een derde keer de trap op en doe een laatste poging om mezelf wakker te maken. Ik gooi mezelf naar beneden maar er gebeurt niks. Ik lig beneden aan de trap met mijn hoofd op de onderste trede terwijl ik mijn ouders hysterisch hoor schreeuwen. Het lukt me niet meer om mijn tranen in te houden. Ik had me al voorbereid op een paar hele heftige minuten maar het ziet ernaar uit dat die heftige minuten geen minuten zullen zijn maar jaren.
Dit is geen droom, dit is echt.
Ik. Ben. Dood.