Levensechte Nachtmerrie

Droomwereld

Aan de onderkant van mijn gordijnen zie ik wat licht de kamer in vallen. 'De eerste dag zonder mij,' grap ik tegen mezelf. Ik besluit de gordijnen te openen. Een blauw-roze schijn treedt meteen de kamer in. Ik kijk naar buiten en zie de tuin met daarnaast die van de buren. We hebben een tamelijk grote tuin met een tuinhuis, een ingebouwd zwembad en een trampoline. Op het betonnen gedeelte van de tuin staat ook een ingebouwde barbecue en een tuintafel. De tuin wordt begrensd door bomen. Het zijn de bomen van het Verde-Pur-bos dat is uitgestrekt over verschillende gemeenten waaronder dat van ons. Mijn vader en ik maken er graag eens een wandeling. Hoewel ik hier al heel mijn leven woon, hebben we het bos nog steeds niet helemaal verkend, zo groot is het. Maar ondanks dat kennen we het bos wel beter dan wie dan ook. Ik heb het altijd al leuk gevonden om op te staan en de zon op te zien gaan boven de hoge loofbomen. Raar genoeg ziet het uitzicht er in mijn droom precies hetzelfde uit. Alles maar echt álles voelt zo realistisch. Als mijn eigen lichaam hier niet zou liggen zou ik waarschijnlijk niet eens geweten hebben dat dit een droom is. Zou dit misschien een lucide droom zijn? Zo'n droom waarin je alles zelf kan bepalen? Ik heb lang genoeg gewacht, denk ik bij mezelf, als de verandering niet naar mij komt, kom ik naar de verandering. Ik ga mijn slaapkamer uit en loop de trap af. Wanneer ik aankom in de woonkamer zie ik mijn hond liggen in zijn mand. Ik stap naar hem toe en streel hem zachtjes langs zijn lange hangoren. Hij tilt zijn kop op en staart me aan waarna hij in een wip recht springt en hevig kwispelt met zijn staart. 'Rustig jongen,' zeg ik lachend, 'straks sla je nog iets om.' ik streel hem onder zijn kin waarna hij mijn hand likt. In het echte leven is Flikkie ook een professionele likker. Hij houdt ervan om likjes te geven wanneer we hem aaien. Er zijn echter niet veel mensen die hem mogen aaien. Buiten mijn gezin en ik zijn er maar een paar van mijn vrienden die hem mogen aanraken. Flikkie is nogal een bange hond maar wanneer hij iemand vertrouwt doet hij dat voor honderd procent.

Ik besluit Flikkie buiten te laten. Ik leid hem naar de glazen achterdeur, naar de tuin en pas wanneer hij flink zit doe ik de deur open. Wanneer ik de klink naar beneden haal, herinner ik me dat ik de deur in het echte leven ben vergeten te sluiten toen ik ben gaan slapen. Hoe kan dit? Hoe kan een droom zo realistisch zijn dat zelfs de kleinste details van het echte leven - ook die waar ik zelf nooit opgekomen zou zijn - erin voorkomen? Wanneer de deur open is sprint Flikkie in een ruk richting zijn beentje dat in het midden van de tuin ligt. Nu valt mijn mond helemaal open. Toen ik hem gisteravond voor het laatst binnen riep liet hij zijn beentje op precies dezelfde plek achter in de tuin en nu in mijn droom ligt datzelfde beentje nog steeds op die bewuste plek. Ik probeer acceptatie te nemen met wat er aan het gebeuren is. Ik heb tenslotte nog nooit lucide gedroomd, dus wie weet is dit wel gewoon normaal? In de zoektocht naar spanning zoek ik uit wat ik allemaal kan doen in deze lucide droom. Ik kan doen wat ik wil toch? Zou ik kunnen vliegen? Ik loop naar de tuintafel en klim erop. Dan spreid ik mijn armen en sluit mijn ogen waarna ik me naar voren laat vallen en dan...
'AWWW!!!'
Ik schreeuw het uit van de pijn. Ik lig op het terras met mijn gezicht recht tegen de betonnen plaat gedrukt. Ik ben op mijn hoofd gevallen en heb overal pijn. Blijkbaar is vliegen in mijn droom moeilijker dan gedacht. Ik dacht dat het gewoon vanzelf zou gaan. Ik kijk naar Flikkie die enthousiast met zijn beentje aan het spelen is. Daarna richt ik mijn blik naar de glazen deur. Ik zie... niks. Of ja... Ik zie de tuin en de bomen die eraan grenzen maar mezelf zie ik niet. Met mijn hand probeer ik het bloed van mijn hoofd te vegen, maar behalve wat kleine steentjes die zijn blijven plakken van de val, voel ik geen bloed of zweet. Verbazingwekkend is ook dat de pijn heel snel voorbij is. Want terwijl ik in het echte leven waarschijnlijk nog tien minuten op de grond zou liggen te creperen, kon ik nu al direct weer rechtstaan. Mijn aandacht wordt naar boven gericht. Ik kijk naar het raam van mijn slaapkamer en vraag me af of er nog iets zou gebeuren met mijn eigen dode lichaam. Zou het misschien nog tot leven komen? Nu ik in een wat minder lugubere omgeving ben vind ik het eigenlijk best leuk om zo realistisch te dromen. Ik kan alles doen wat ik wil - behalve vliegen blijkbaar - en heb toch nog steeds mijn nachtrust! Hoelang zal het nog duren voordat ik uit deze droom wordt gewekt? Ik ga zitten aan de tuintafel waar ik zojuist nog van af ben gevallen en kijk naar Flikkie die zijn beentje nog steeds geen seconde heeft losgelaten. Waar zou hij op dit moment over aan het dromen zijn, denk ik. Zou hij dezelfde droom als ik aan het beleven zijn, maar dan vanuit zijn perspectief? Wanneer ik naar boven kijk zie ik een paar grote grijze donderwolken onze kant opkomen. Zou ik misschien het weer kunnen controleren? Ik strek beide armen richting de wolken, sluit mijn ogen en probeer me te concentreren op het inbeelden dat deze wolken aan het verdwijnen zijn. Wanneer de wolken uit mijn verbeelding verdwenen zijn, doe ik mijn ogen open. Daar zijn ze weer, die grote grijze wolken. 'Wat kan ik eigenlijk wel in een lucide droom?', vraag ik me luidop af. Of ben ik misschien gewoon heel slecht in lucide dromen? Teleurgesteld besluit ik Flikkie maar naar binnen te roepen. Ik veeg zijn vuile poten aan een doekje en sluit de achterdeur met de sleutel die op het kastje ernaast ligt. Wanneer ik terug een voet in de woonkamer zet, voel ik me misselijk. De beelden van mijn eigen dode lichaam overvallen mijn gedachten. Zou het lijk er nog liggen? Ik besluit een kijkje te nemen. Bij elke stap die ik zet op de trap voel ik mijn benen zwaarder en zwaarder worden. Kokhalsneigingen komen op wanneer ik de deurklink van mijn kamerdeur stevig vastpak. Ik sluit mijn ogen en druk mijn lippen stevig op elkaar. Wanneer ik dit doe komen de gruwelijke beelden alleen maar meer naar boven. Ik begin er zelfs dingen bij te fantaseren over maden die uit mijn mond komen of mijn lichaam dat zichzelf verstopt in de kast wachtend op haar prooi. Wat zou er allemaal wel niet kunnen gebeuren in die kamer? In een droom kan alles - behalve vliegen en het weer controleren - dus wie weet staat er misschien nog wel een akelige nachtmerrie op me te wachten.