Kahin [Octavian x Rachel]

4. Bölüm

-NICO-

Deprem oluyordu. Daha da kötüsü, üstümüzdeki kaya parçası, kırılmış ve düşmek üzereydi. April'in elini kavradım ve gölge yolculuğu yaptık.

Arenaya gelmiştik. April'in gözleri büyüdü. "Az önce yaptığın şey çok havalıydı. Işınlanabildiğini söylememiştin!" Dedi ve devam etti. "Kheiron'un at kıçından bile daha inanılmazdı." Kahkaha attım.

April ile konuştukça, ona daha da yakın hissetmiştim. Kayıp kız kardeşim bile olma ihtimalini düşünmüştüm. Onun yanında kenimi fazla normal hissediyordum ve doğal davranıyordum. Bunu kahkaha atışımdan çıkarmış olabilirsiniz zaten. Herneyse.

April ile Hermes kulübesine kadar yürüdük. Sırıttı. İtiraf etmem gerekirse şirin bir kızdı. Yarın düello yapmak üzere vedalaştık.

Büyük Ev'e gittim. Rachel'a ne olduğunu merak etmiştim. İçeride Annabeth, Percy, Stoll'lar, Kheiron ve Rachel vardı.

Odaya girdiğimde her zamanki gibi varlığımı dahi hissetmemişlerdi. Bu olaya alışkındım. Percy düşünceli bir şekilde "Kehanet sanki yarım kalmış gibiydi?" Diye sorarcasına konuştu. Connor ve Travis masa tenisi oynuyordu. Connor "Delphi Kahini Rachel'ın bedenini terk ediyor olabilir mi?" Diye sordu Travis'in hamlesini karşılarken.

Kheiron başını olumsuz anlamda salladı. Annabeth "Kehanet ve Kahinlerin tanrısı Apollon, onunla alakalı birşey olabilir." Dedi. Kheiron "Yarın Apollon kulübesine gidip bir tuhaflık sezmişler mi diye onlara da bir soralım." Dedi. Onlar aralarında konuşurken ikizlere baktım.

Travis sinsi bir sırıtışla topu başka bir topla değiştirdi. Tanrı aşkına ne yapacaktı? Connor bunu fark etmemişti. Travis topu attı. Biraz oynadılar. Topu neden değiştirdiğini anla- Düşüncelerimi bölen şey, Connor topu karşılarken topun masaya çarpıp tavana değmesi ve tavanda büyük bir delik açmasıydı.

Gözlerimi devirdim. Kheiron, Annabeth ve Percy'nin konuşması kesildi ve hepsi Stoll'lara baktılar. Hadi tahmin edin ne oldu? Tavanın yarısı havaya uçmuştu.

Kheiron bıkkınlıkla Stoll'lara baktı. Alışmıştı artık sanırım. "Gidip Leo'yu falan çağırayım mı?" Dedi Percy. Kheiron büyük bir sabırla nefes alıp verdi. Herhalde arada şöyle düşünüyordur; Sizi lanet olasıca melezler hayatımı çaldınız. Yani ben olsam kesin düşünürdüm.

Connor "Ehe.. ehe.. En azından artık yıldızlar buradan da gözükebiliyor." Deyip gamzeleri çıkacak bir biçimde sırıttı.

***

-LEO-

Gözlerimi büyüterek Stoll'lara baktım. Ve sonra sırıttım. "Ahbap bana bunun numarasını öğretmelisiniz." Travis kibirle sırıttı.

Kheiron'a döndüm. "Bunun tamiri birkaç gün alabilir." Dedim ve devam ettim. "Tavanın yarısı çökmüş." Kheiron onaulamayan bakışlarını Stoll'lara attı.

Percy "Kehanetin diğer yarısı ya da kalan kısmı ne zaman gelecek?" Diye sordu. Kimseden ses çıkmadı. Birden Nico ile göz göze geldik.

Onun burada olduğunu fark etmemiştim. Son zamanlarda April ile fazlasıyla yakın olduklarını süşünmeden edemiyordum, bu düşüncelerden lurtularak tavana tekrar baktım.

Derin bir nefes alarak biraz boya karıştırdım. Bizim kulübeden Jake de yardıma gelmişti. O da tavanın iskeletini onarmaya çalışıyordu.

Annabeth yüzünü buruşturdu. "2 Kahin dendiğine göre Octavian'ı da kampa davet mi etmemiz lazım?" Percy de tiksinmiş gibi bir bakış attı. "Cidden onun gelmesi lazım mı?"

Kheiron bıkkınlıkla Percy ve Annabeth'e baktı. "Tanrı aşkına çocukluk yapmayın en kötü ne olabilir ki?"

Üzücü gerçek; genellikle hep bu sözlerden sonra, olay kötü bir hal alırdı.

Acınası gerçek; tavan birkaç günden fazla sürebilirdi.

-OCTAVIAN-

Lanet olasıca bir kahinin, gördüğü lanet olasıca bir kehanet yüzünden diğer kampa gitmem gerekiyordu. Gözlerimi devirdim. Bir kehanetin içinde olmak bile kötü bir histi.

Bunun nedenlerinden bir tanesi;

-Hayatımda ciddi bir düelloya bile katılmamıştım.

Bunun kesin Apollon ile bir ilgisi vardı. İtiraf etmem gerekirse, tanrılar için iş yapmaktan nedret ediyordum. Tanrıların bu denli sorumsuz olmasından da nefret ediyordum. Apollon kulübesi dolup taşmıştı, niye acaba.

Ben, kehanetleri gayet rahat bir şekilde okuyabiliyordum. Bir sorun varsa o beceriksiz kahindeydi. Ve büyük ihtimalle ben de bu olaya onun yüzünden dahil olmuştum. Bu düşünce suratımı buruşturmama yetti.