Bir odaya girdiğimde etraf oldukça karanlıktı bu yüzden hızlıca pencereyi bulup pereleri kapattım ve hemen ardından ışıkları açtım. Ama doğru odaya girdiğimi sanmıyordum. Çünkü nakit paranın bir misafir odasında saklandığını daha önce hiç görmemişti...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
11. YALANCILAR YALANCILARA İNANIR
Aldığım nefes ağırlaşıp boğazımda yumru oluşturuyor ve beni olmayan bir astım krizine sokuyordu. Tüm motor becerilerim uçmuş gibi müthiş bir korkuyla titriyordum oturduğum yerde. Çünkü önümüzü kesen araba Mikail Pore’nin şahsına aitti ve bu bizim ölüm fermanımız demekti.
“Neler oluyor Els?” diyen Alkım ne olduğunun farkında olmasına rağmen benim bu denli korkmuş olmamdan endişelenmişgibi konuşuyordu. “Tanıyor musun onları?”
kimse arabadan çıkmamış biziminmemizi bekliyorlardı. Çünkü babam ayağına gitmenizi isterdi. Çünkü herkes onun için itaat etmeliydi.
“Hayır.” Dedim yalan söyleyerek. Sanki bu saatten sonra çok bir önemi varmış gibi.
“Sen iyi misin?” tüm odağı bendim artık çünkü normalden farklı davrandığımın farkındaydı.
“Değilim.”
“Buradan kurtulabiliriz.” Yakalandığımız için korktuğumuzu sanıyordu. Ama asıl sorun yakalanmış olduğumuz insandı.
“Sakın!” dedim “Sakın kaçmaya çalışma!” arabayı geri geri sürüp ters şeritten uzaklaşma planı olduğunu fark ettiğim anda durdurdum onu. Çünkü Mikail Pore’den kaçılmayacağını en iyi ben biliyordum. Ve zaman kaybı onu sadece daha fazla sinirlendirirdi.
“Bunu yapabilirim.” Ona güvenmediğim için bunu söylediğimi düşünüyordu.
“Sadece arabadan in.” Çünkü günün sonunda ben onun kızıydım ve ne yapmam gerektiğini bilirdim.
“Sen ciddi misin Els?” diye bağıran alkım da gerilmişti. “Kimden korkuyorsun bilmiyorum hemen şu an buradan gidebiliriz ve-“
“Çoktan yolları kapattırmıştır bile.” Diye fısıldadığım da beni duyup duymadığından emin değildim.
Kapıya uzanıp hiç düşünmeden dışarıya atım kendimi. Kemerimi ne ara çözdüğümü bile bilmiyordum aslında bakarsan ve hızlı olup gidersem belki Alkım’ı bırakırlardı. Sonuçta tek istediği ben değil miydim?
Lanet olsun ki arabadan zorla indirip götürmeleri daha az korkutucu olurdu çünkü böyle neye yürüdüğümü bile bilmeden o arabaya gitmek çok daha can sıkıcıydı.
Az önce kurtulabileceğimizi düşünen Alkım’da arabadan inmiş hatta bana yetişmişti bile. Halbuki kaçması gerekiyordu. Çünkü belki babam beni almakla yetinirdi.
