Ben ölüm nedir bilmem . Nasıl bir his daha da öğrenemedim . Umarım öğrenememde . Düşünüyorum da sabahına kalbini kırdığım bir insan ölüyor. kendimi affetiremeden barışmadan kırdığım o kalple beraber ölüyor . Sanırsam vicdan azabından yaşayamazdım . 2 saniye sonramız bile belli değilken hangi cesaretle kırabiliyoruz sevdiklerimizi . Bu aralar içimde öyle bir his var ki , geleceği hayal dahi edemiyorum , korkuyorum. Evet herkesin bir sonu var kimine çok erken kimine up uzun yıllar . Ya ölürsem diye çok düşünüyorum hemde gün boyunca kendimle ne zaman yanlız kalsam bu histen kurtulamiyorum . Herkesin belkide tek ortak kaderi ölümdür. Kaçamadıği tek kader de ölümdür. Düşünmüyor değilim kimler üzülür arkamdan . Belki bir kaç arkadaşım bir kaç gün sonra unutulur gider veya annem oda alışır zamanla . Kimse unutulmaz değil sonuçta değil mi ?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MAVİLİKLERDE EFTELYA
PoetryBelki de daha ufacıkken sende şiir dinlemeyi severdin . Belki duygularından uyuyarak değil de sende yazarak kaçıyorsun . ortak noktalar çıktı bile belki de bir çoğunuzla . Buraya şuana kadar yazdığım her şeyi değil belki ama bir çoğunu aynı duygular...
