Tüm gezegenler toplansa , anlatsalar derdimi
Dönüp dururken etrafımda bir ses duysalar
Bir bağırış sanki yalvarış gibi
Dönüp dolaşsalar bile sesi bulamasalar
Dökse göz yaşlarını venüs
Arasa mars sesin kaynağını
Anlasalar sonra geçmişi
Görürler minicik parlayan gözleri
Geçmişten gelmiş beni
Ağlarken bir parke üstünde
Bir ses duyar belki
Kapıda bir yardım sesi
Ellerinden tutan o gezegenler
Başka yardım eden yokken
Bir kapı arkasında sessizce bağırırken
Elleri üşümüş soğuktan mı yalnızlıktan mı
Güldü jüpiter venüsün huysuzluğuna
Kahkaha attılar güldürmek için minik kızı
Başardılar biraz yalandan olsa da güldü minik
Kısa süren mutluluğu , beni gördü gözleri
Dedi kimsin ,
Dedim , ben senim
Daha da büyüdü gözleri
Anlamsız bakışları ağlattı beni de
ve sonra uyandık .
koca saçmalıktı belki
tüm bu olanlarda işte .
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MAVİLİKLERDE EFTELYA
PoetryBelki de daha ufacıkken sende şiir dinlemeyi severdin . Belki duygularından uyuyarak değil de sende yazarak kaçıyorsun . ortak noktalar çıktı bile belki de bir çoğunuzla . Buraya şuana kadar yazdığım her şeyi değil belki ama bir çoğunu aynı duygular...
