The Billionaire's Possession

Chapter 22: Live And Leave

"Get dressed, we are leaving."

Simon Ferrer entered my room while holding a lot of papers.

"I'm not coming with you," I said and wrapped myself in my comforter.

"As if you have a choice. Oh, mayroon pala. You dress by yourself or I'll dress you up. Choose, Nathalia." Ngumisi siya at tinitigan ako na para bang hinuhubaran na niya ako sa isip niya.

"Where are we going?" I asked him before I move out of the bed.

"Killing the Cabrini Brothers. Magkakasama pa ang mga iyon at ang mga pinsan mo, it will be an easy fight for me." Lumapit siya sa akin at hinaplos ang pisngi ko. "Choose, Nathalia, Jacob, or me? Choose wisely."

Umirap ako sa kanya. "Sino ka ba para piliin ko? It will Jacob, always."

Nawala ang ngisi niya at napalitan ng galit. "Puta ka rin talaga kagaya ng mga pinsan mo."

"Sabihin mo na ang gusto mong sabihin, wala akong pakialam. Kahit sabihin mong papatayin mo ako kung si Jacob ang pipiliin ko, sige, patayin mo na lang ako. Mas mabuting mamatay na lang kaysa makasama ka." Tinulak ko siya palayo sa akin. Nasusuka ako sa presensya niya.

"Pare-pareho lang kayo ng magpipinsan. Luluhod at luluhod sa mga Cabrini. Ano bang mayroon sa mga iyon?!"

"Kahit malaman mo pa, hindi mo naman sila mapapantayan. Tumigil ka na lang at sumuko na, Simon. Tama na, please." Sa huling pagkakataon ay pinakiusapan ko siya.

"Ano kayo? Sinuswerte? Tang'na ka, kung hindi dahil sa 'yo, hindi ako mapapahamak! Kayong dalawa ni Jacob ang uunahin ko!" Dinuro niya ako. "Magbihis ka na, babalik ako mamaya."

Nanikip ang dibdib ko at pakiramdam ko ay malapit nang matapos ang lahat. Sana lang ay ligtas si Jacob at ang mga kapatid niya. Pati na rin ang mga pinsan ko.

Hinawakan ko ang kwintas ko. "I miss you so much, love. Sana magkita na tayo."

I bit my lower lip while getting dressed. Kahit ayokong sumama sa kanila ay mas lalong ayoko naman na si Simon ang magbihis sa akin.

"Ready?" tanong niya nang pumasok ulit sa kwarto ko.

Marahan akong tumango. Lumapit siya sa akin at hinawakan ang braso ko. Hinatak niya ako palabas ng kwarto, ang higpit ng pagkakahawak niya sa akin at pakiramdam ko ay nawalan na ng dugo ang parteng iyon ng katawan ko.

Maraming itim na kotse ang kasunod ng sinasakyan namin. Balak yata nilang i-ambush ang sasakyan ng mga Cabrini. Wala man lang akong magawa para masabihan sila. Hanggang ngayon ay hindi pa rin binibigay ni Aunt Lorraine.

"Totoong patay na ba si Jacob?" tanong ko kay Simon habang bumabyahe kami. Hindi ko alam kung saan kami pupunta.

"Mamamatay ba kaagad 'yon, demonyo 'yon kagaya ko. Buhay na buhay pa ang gago. Hindi napuruhan ng bala ko," inis niyang sagot.

Nakahinga ako nang maluwag pero... Kung ayos lang si Jacob, bakit hindi niya pa ako nililigtas dito? Pinabayaan niya na ba ako? Dahil ba tapos na siya sa akin ay iniwan na lang niya ako rito? Hindi pwede, I still need him in my life. Mawala na ang lahat, huwag lang siya.

"There they are. Those idiots, pinapadali nila ang trabaho ko." Ngumisi si Simon habang nakapako ang mga mata sa isang sasakyan sa unahan namin.

"Simon, don't hurt Julian, please." Wala naman siyang kasalanan dito. Ako na lang sana.

"Bakit hindi ko papatayin ang gagong iyon?" Nagtiim ang bagang niya.

"I'll do anything, just don't hurt him. Wala na siyang kasalanan sa mga nangyayari sa 'yo ngayon. He just loves his wife so much, please let them be."

Suminghal siya. "Talagang pinanindigan mo na talaga ang pagiging santa mo sa kanila, 'no? Ginagamit ka lang ng mga 'yon, nagpapagamit ka naman." Tumawa siya na parang nasisiraan na ng ulo.

"Please, Simon. Sasama na ako sa 'yo, just leave them alone." Hinawakan ko ang kamay niya.

Mabilis niyang inalis iyon at inaharang ang sasakyan sa kotse nila Julian. Walang kalaban-laban ang mga Cabrini ngayon sa dami ng kasama ni Simon, kayang-kaya silang mapatay ng lalakeng ito. I need to stop him.

Bumaba siya kaya naman, bumaba na rin kami ni Aunt Lorraine na hanggang ngayon ay wala pa ring kibo. Si Julian at Christian lang ang bumaba sa kotse, wala si Jacob.

"Dapat talaga ay pinapatay na kita noon kung alam ko lang na magiging sakit ka sa ulo ko!" sigaw ni Simon kay Julian na wala man lang takot sa mukha.

"Salamat, ha? Mabuti at hindi mo tinuloy, nakahanap ka tuloy ng katapat mo." Ngumisi si Julian at sinulyapan ako. There's a hint of disappointment in his eyes.

I'm sorry. I don't want to be with them.

"Bakit? Hindi ka pa rin ba naka-move on na ako ang unang tumikhim sa asawa mo? Akala ko talaga ay bumigay na siya sa isang hardinero noon. Tangina!" Tumawa si Simon na parang nasisiraan na ng ulo. Bakit hindi na lang siya tumigil?

"Baka ikaw ang hindi maka-move on. Wala na akong pakialam kung ikaw man ang nakauna sa kanya. Mas may pakialam ako ngayon kung paano kita maipapakulong dahil ginahasa mo siya noon!" Tumingin si Julian kay Aunt Lorraine. "Ikaw ang nagpalaki kay Lucianna kaya paano mong naaatim na samahan ang taong lumapastangan sa anak mo?!"

Umirap si Aunt Lorriane. "She's not my daughter. Kung alam ko lang na maagang mamamatay si Amor at ang anak niya, e 'di sana hindi ko na inabala ang sarili kong magnakaw ng anak ng iba. Lucianna is a pain in my ass."

Hindi ako makapaniwala na ganitong pamilya pala ang dadatnan ko rito sa Pilipinas. Mommy was right, simula nang mapangasawa ng kapatid niya si Aunt Lorraine, things started to get messed up.

"Akala niyo naman ganun-ganon niyo lang ako mapapakulong. Sino ba ang hawak niyong testigo? Si Tarra?" Suminghal si Simon. "Puta rin naman ang babaeng iyon kagaya ng asawa mo!"

Nilabas ni Julian ang baril niya at tinutok ko kay Simon, galit na galit ang mga mats niya ngayon dahil sa pag-iinsulto ni Simon kay Lucy. He really loves his wife and they deserve to be happy.

"Sige, iputok mo!" sigaw ni Simon at lumapit pa kay Julia. He really thinks that nothing would kill him, huh?

May binulong si Attorney Cabrini sa kapatid bago ko sumilay ang ngisi sa labi ni Julian.

"Siguro ay iniisip mo pa rin ang araw na nag-sex kayo ng asawa ko," he said.

Oh, I know what he's doing. He is provoking him para mauna si Simon sa pagbaril. Pero mapapahamak siya.

"What are you talking about? Bakit ko pagnanasaan ang babaeng laspag na?" natatawang usal ni Simon at tumitig kay Julian.

"Oh, we both know that is not true. Pumapasok sa bar si Lucianna pero alam mong hindi siya nakikipag-sex sa mga lalake roon. Siguro isa ka rin sa mga lalakeng nagbayad para panoorin siyang sumayaw. Isa ka rin sa mga lalakeng naglalaway para lang mahawakan siya. Libog na libog ka pa rin hanggang ngayon sa kanya kasi the day you had sex with her is the best sex you have ever experienced and you wished you could have her again." Julia smirked. "You were the one who planned on raping her again inside the club because you still can't get enough of her. Sinasabi mong laspag siya pero uhaw na uhaw ka namang makatalik siya ulit."

"Manahimik ka!" Simon pointed his gun at Julian. "Papatayin kita. I'll get your wife and make her my sex slave."

Nataranta ako. He will kill him for sure. Hindi pwede. Julian just got with his family and with his wifi. Hindi pa sila nagkakasama nang matagal kaya hindi pwedeng mapahamak siya.

"Stop, Simon. You promised not to hurt him!" sigaw ko kahit wala naman talaga siyang ipinangako sa akin. I just want to get his attention.

"Isa ka pa!" he shouted and before I knew it, a loud bang echoed in the entire place.

He shot me. He shot me in my chest and I immediately knew that this was the end of me.

I heard Aunt Lorraine's voice. "What did you do?!"

A pain enveloped my whole body and I couldn't breathe properly, my surroundings were already black.

I am gonna die for sure. But please, let them live. Let Jacob live.

I love you, love... I'm so sorry.