Haberin Yok | Aslaz

2-Asi

Herkes Neslihan'ın ağzından çıkacak o cümleyi bekliyordu ama o dokunsalar yıkılacak gibi göründüğünden kimse konuşmaya cesaret edemiyordu. Aradan geçen saniyelere tahammülü kalmayan Çağla bir adım yaklaşıp ikizinin durumunu sordu.

"Anne bir şey söylesene Alaz iyi mi?"

"İyi olacak, zamana ihtiyacı var." Duraksadı ve ardından çatallanan sesiyle devam etti. "Biraz daha geç kalmış olsaydınız..." Dili varmamıştı gecikselerdi oğlunun ölmüş olabileceğini söylemeye.

Hızla oradan kaçmaya çalıştı Neslihan fakat Asi kendinden beklemeyeceği bir hareketle durdurdu kadını. Fısıltıdan farksız sesiyle konuştu.

"Neslihan Teyze, onu görebilir miyim?"

Aslında bunu yapmaması gerekirken oğlunun karşısındaki kızla arasında farklı bir bağ olduğunu görmüştü. Belki onu duyar da uyanmak için sebepleri olduğunu hatırlar diye başını sallayıp biraz ileriye çekmişti. Destek olmak istediğini gösterir gibi sarıldı, aslında kendisinin de çok ihtiyacı vardı bu sarılmaya. 

"Etrafın biraz tenhalaşmasını bekle, ben seni yanına götüreceğim."

"Çok teşekkür ederim Neslihan teyze."

Neslihan buruk bir gülümsemeyle cevap verdi Asi'ye.

"Ben teşekkür ederim Asi."

"Ne için?"

"Sen olmasan oğlumu kaybedebilirdim ben bugün."

"Ben bir şey yapmadım, Çağla arayınca..."

Buruk bir gülümsemeyle konuştu Neslihan, Asi'nin sözünü bölerek.

"Sadece o değil."

Asi konuşmanın seyrinin değişeceğini fark edince Neslihan'la beraber hastane koridorlarındaki koltuklardan birine oturdu.

"Alaz çok değişti. Belki geç fark ettim onun içinde yaşadıklarını ama yine de annesiyim ben, anlıyorum ne hissettiğini. Seninle tanıştığından beri duygularıyla da tanıştı Alaz."

Asi kendini rahatsız hissetti Neslihan'ın konuşmasından. Alaz'la aralarındaki bağı daha kendileri çözememişken onun annesiyle konuşmak kendini huzursuz hissettirmişti fakat yine de bölmedi kadının sözlerini.

"Alaz aşkla tanıştı senin sayende. Tam aşk onu iyileştirmeye başlamışken ne oldu, ne sebeple böyle bir şey yaptı bilmiyorum ama sen ona iyi geliyordun Asi."

Asi biliyordu neyin sebep olduğunu, biliyordu bilmesine ama bu durumda hiçbir faydası yoktu bunları konuşmanın. O bir an önce yanına gitmek istiyordu Alaz'ın. 

"Ve şimdi inanıyorum ki sen yanına gidip ona uyanmak için bir sebep vereceksin."

Asi duygularının ağırlığıyla baş edemedi ve daha yeni dinmiş olan gözyaşlarının tekrar akmasına karşı koyamadı. Neslihan'ın yanından ayrılmasıyla Yaman ve Çağla'nın yanına geri döndü. Ece de yanlarına gelmişti ve o da en az diğer kardeşleri kadar perişan görünüyordu. Çağla, Asi'yi görmesiyle Yaman'ın omzundan kalkıp Asi'nin yanına gitmişti.

"Alaz bazen çok uçarı ve anlaşması zor bir insan olsa da ben onu çok seviyorum Asi."

Çağla'nın içini dökmesi için sesini çıkarmadan bekledi Asi.

"Her ne kadar gevşeğin önde gideni gibi gözükse de sevdikleri söz konusu olunca hep en olgun olanımızdı. Başımın belası desem de onun benim ikizim olması en büyük şansımdı. Ben hiçbir şeyden korkmadım şimdiye kadar, hep Alaz bir şeyler düşünür dedim ama şimdi çok korkuyorum. Beni o çatıda durdurup kendisi beni yalnız bırakırsa onu asla affetmeyeceğim."