Herkes pes etmiş üzereyken Aras'ın sesi karanlık geceye bir yıldırım gibi düştü
"Ruhumuzu özgür kılmak için bir savaşa girdik ve bu savaştan özgür olarak çıkacağız sadece inanın"
Selam canlarım. Öncelikle hepinize iyi okumalar diliyorum ve sizleri Derin ile baş başa bırakıyorumm:)
....
Yeter artık Kadir anlamıyor musun sen! Yoruldum artık senin saçma sapan hallerinden. İçip içip eve gelmenden kızımıza da bana da hayatı dar ettin seninle evlendiğim güne lanet olsun ya!
Ee sus be kadın yeter artık asıl ben sizden bıktım be defolun gidin bu evden gözüm görmesin sizi!
Kapının eşiğinde durmuş annem ve babamın tartışmasını dinliyor ve onları anlamaya çalışıyordum. Yani anlamaya çalıştığımda daha 10 yaşındaydım. Küçücük bir çocukken babası hep içip içip annesine şiddet uygulayan, kızına bağırıp çağıran bir babaydı benim babam.
Babamın o sözünden sonra annemle anneanneme gittik. Uzun bir süre de eve dönmedik. Sahi ev neydi ki? Oraya ev denilir miydi emin değilim doğrusu Anneannem bize sahip çıktı. Annem en kısa sürede babamla boşandı ve kendine yeni bir hayat kurdu tekrar evlendi ve şuan çok mutlu. Çoğu kez ağladı. Acı çekti. Ben yanına gidince beni bile çoğu kez istemedi. Oysa ben sadece 10 yaşında küçük bir çocuktum. En çok annemin ve babamın sevgisine ihtiyaç duyduğum zamanlarda ikisi de yanımda yoktu. Kendimi kendim büyütmek zorunda kaldım. Acılarımı kendim sardım. Daha küçücük bir çocukken küçük yaşta olgunlaştım. Odamdan çıkmadım, hiç arkadaş edinmedim. Hep bir üzüntü, mutsuzluk hâli içerisindeydim. Birilerinin beni sevmesini istedim. Çok ağladım, çok göz yaşı döktüm. Ama hiçbir şey o yaşadıklarımı silmedi. Hiçbir şey bana çocukluğumu geri vermedi. Hepsi aklımda, hepsi kalbimdeki o kırıklarda saklı. Sonra büyüdüm öyle böyle 20 yaşına geldim. Birileriyle iletişim kurmaya çalıştım ama sürekli odama kapandığım ve sürekli mutsuz olduğum için arkadaşlıklarım kısa sürdü. Kimse bu kız niye böyle diye sorgulamadı. Ama insanlar bencildi onların beni anlamasını beklemek benim aptallığımdı. Kısacası sürekli bir depresyon halindeyim. Annem kendi hayatını düzelttikten sonra benimle ilgilenmeye başladı. Onun yüzüne karşı şimdi mi aklına geldim demek isterdim ama sadece sustum. Belki de susmayıp bütün içimdeki bu acıyı haykırmalıydım. Şimdi de kalkmış benim bu halimden hiç memnun olmadığını dile getiriyor. Geçen gün odama gelip beni 3 aylığına bir psikolji tedavi merkezine bırakacağını söyledi. Normalde buna tepki gösterirdim ama en azından oraya gidip herkesten ve her şeyden 3 aylığına uzak olacağım için sesimi çıkarmadım. Şimdi de bavulumu hazırlamış ve annemi kapının önünde bekliyorum yolculuğum şimdiden başladı yani. Çıktığım bu yol bana neleri getirecek ya da neleri kaybettirecek bilmiyorum. Sonumu düşünmeden bu yolda adımlarımı atıyorum. Sadece artık içimdeki bu acının dinmesini ve bu depresyon halinden kurtulmak istiyorum. Tek istediğim bu... Şimdi çıktığım bu yolculukta herkesi geride bıraktım. Bu savaş meydanından kurtulmak için yeni bir yola girdim. İyi mi yaptım yoksa kötü mü bilmiyorum. Tek bildiğim artık dayanacak gücümün kalmadığı. Sonum ya mutlu bitecek ya da enkazla sonlanacak. Ve ben enkaza geri dönmek istemiyorum. Geride bıraktığım bu savaştan uzaklaşmak istiyorum. Ve sen, biliyorum beni duyuyorsun. Acımı biliyorsun kalbimdeki bu sevgisizliği hissediyorsun. Çıktığım bu yolda benimle savaşmaya var mısın?
....
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
