Babaları lise arkadaşı olan Efla ile Akgün Tan, aynı gün doğan, yıllarca içlerinde onlarla birlikte büyüyen aşk ile yürüyen iki dost iken yolları yirmi iki yılın sonunda bir sebep yüzünden ayrılır. Her saniyelerini birlikte geçiren bu iki dost ve ik...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝Her şeyi zamana bıraktık. Zamanımız var mı bilmeden. ❞ Özdemir Asaf.
♪𝚜𝚎𝚊𝚏𝚛𝚎𝚝, 𝚊𝚝𝚕𝚊𝚗𝚝𝚒𝚜
Küçük kız, kalp haline getirdiği minik kağıdı elinde tuttu ve masaya oturmuş, çizimini yapan arkadaşına yaklaştı. Uzun saçlı çocuk o sırada kağıda çizdiği canavarı boyamakla meşguldü. Kaşları her zamanki gibi çatıktı, yaptığı çizime odaklanmıştı.
"Ati," dedi kız, arkadaşının omzuna serçe parmağını sertçe bastırırken. "Ati bak ne yaptım!"
Çocuk canavarın dilini boyadığı yerden sabırla bakışlarını kaldırdı ve kızın eline baktı. Çatık kaşları düzeldi birden. Kızın elinde toz pembe, origami bir kalp vardı. "O ne?"
Küçük kız, "Sana yaptım," diyerek arkadaşına uzattı elinde tuttuğu kalbi. "Bu kalp sana, çocuk."
— ˗ˋ♡ˊ˗ —
"Boşuna uğraşıyorsun!" diye bağırdı genç kadın. "Neden yapıyorsun ya da ne için bu kadar çabalıyorsun bilmiyorum ama boşuna uğraşıyorsun."
"Boşuna değil."
"Geride kaldık. Hiçbir şey düzelmeyecek. Çocuktuk ve çocukluğumuzu Alaçatı'da, o parkta bıraktık. Eski biz orada kaldı. Neden anlamıyorsun? Artık geriye ne Ati kaldı ne de Eflatun. Eski bizi kurtaramazsın."
"Doğru," dedi genç adam. "Doğru, kurtaramam." Kadına yaklaştı. "Eski bizi kurtaramam ama yeni bizi inşa edebilirim."
Kadın kafasını iki yana sallayarak kaldırdı ve genç adama baktı. İkisi de aynı değildi. İkisi de büyümüştü. "Neden?" diye fısıldadı. "Onca sene sonra neden çıktın karşıma?"
"Çünkü kalp sana çocuk. Herkese kocaman adam olmuş bu kalp bir tek sana çocuk, Eflatun." Gözlerini çekemedi genç kadından. Bakışlarının çarpıştığı noktada birbirlerine olan özlemleri dönüyordu. "Ve ben çocuk olmayı çok özledim."
