yakın mesafe |texting

2.3

medya: çağan şengül - sen.

uzun zaman sonra iyi okumalar!

**

"Sen böyle etkinliklere katılmayı sevmezdin Şeyma?" diyerek sorgulayıcı bakışlarını bana yöneltti Eda. Sorgulamakta haklıydı çünkü okuldaki etkinliklerin hepsinden kaçmıştım şu zamana kadar.

Omuzlarımı silktim. "Anonimin kim olduğunu öğreneceğim."

Her şeyden haberi vardı ama anonimi bugün öğreneceğimden haberi yoktu. Ona söyleme fırsatım olmamıştı. Arkadaşlarımın hepsi bu olaydan haberdardı ama anonimi sadece ikimiz dinlemeye gelmiştik.

"Burada O'nun kim olduğunu nasıl öğreneceksin ki?" diye sordu merakla.

Derin bir nefes alıp verdikten sonra sorusunu cevapladım. "Bugün burada sahne alacak."

"Ne!" Eda'nın yüksek sesi kalabalığın bize dönmesine neden olmuştu. Tüm gözler onda olduğu için utanarak bana doğru eğildi. "Sahne alacak kişiyi tanımıyor musun?"

Kafamı iki yana salladım. "Hayır, tanımıyorum."

"Şeyma, senin gerçekten hiçbir şeyden haberdar olmaman şaka gibi geliyor artık. O'nu görünce yüzünün alacağı şekli çok merak ediyorum."

Ne yani benim dışımda herkes onun kim olduğunu biliyor muydu?

"Bir dakika, sen onun kim olduğunu bili-" sözümü bitiremeden sahneden mikrofona vurulma sesi gelmişti. Mikrofonun çalışıp çalışmadığını kontrol ediyorlardı.

Ne kadar heyecanlı olduğumu saklamaya çalışsam da kalbim yerinden çıkacakmış gibi hissediyordum. Eda'nın tepkisinden sonra daha çok merak etmiştim anonimin kimliğini.

Eda'ya dönüp baktığımda bana sırıtarak baktığını gördüm. Eda böyle sırıtıyorsa gerçekten şok olacağım bir kişinin çıkacağını anladım. Kim olduğunu düşünmemeye çalışarak etrafa göz attım. Daha çok kızların geldiğini görünce gözlerimi devirmeden edemedim.

Gitar sesini duyunca kalbim heyecandan depara kalkmıştı sanki. Sahneye bakacak cesareti kendimde bulamamıştım. Gitarın akorlarını düzeltiyordu.

"Şeyma, sahneye bakmayacak mısın?" diye dürttü beni Eda. Kolunu benden uzaklaştırdım ve derin nefes aldım. Çok merak ediyordum fakat bakamıyordum.

Şarkıya giriş yapacağını gitarın tellerine vurulan sesten anlamıştım. Bakışlarının da benim üzerimde olduğunu hissediyordum.

"Gördüğüm en güzel kadın
Hem güçlü hem zayıf yanım, bu duyduğum senin şarkın
İlk defa gülümsüyor kağıtlar
İlk defa kasveti dağıtmak geliyor bugün içimden seninle"

Daha önce hiç duymadığım bu şarkıyı söyleyen kişiyi çok merak etmiştim. Kendimde o gücü bulduğum an kafamı kaldırarak sahneye bakmıştım. Gözlerim hiçbir yere takılmadan direkt O'nun gözleriyle buluşmuştu. Çağan'ın.

Gözlerim şokla açılırken gözlerinin parladığını ve gülümsediğini buradan görmüştüm. Kendimi tutamayarak ben de ufak bir tebessüm kondurmuştum dudaklarıma. Yanımdan Eda'nın kıkırtısını duysam da dönüp bakmamıştım. Anın büyüsüne kapılmıştım.

"Bildiğim tüm yolların sonunda sen varsın
Attığım her adımda aklımda sen vardın.
Bil ki sevgilim bulurum ben seni
Sonumu bilsem bile çağırsan gelirim."

Şarkının sözlerine kendimi kaptırmış gözlerimi gözlerinden ayıramıyordum. O da benim gibi sadece beni izliyordu. Bana bakarak şarkısını söylüyordu. Şarkıyı kendisinin yazdığını düşündüm çünkü daha önce böyle bir şarkıyı hiç duymadığıma eminim.

Çağan kim miydi?

Sınav günü beni taksiye almayıp sınavı kaçırmama sebep olan kişiydi.
Okulda kafasında ayran patlattığım ve kafasını ısırıp uzaklaştırma almama sebep olan kişiydi.
Bu sabah beni okula bırakan ve dizine tekme yiyen kişiydi.

Çağan'ın benden sürekli dayak yemiş olduğunu fark edince kendi kendime gülmeden edemedim. Çocuk benden sadece şiddet görmüştü resmen. Ama hak etti! Yani hak etti değil mi? Hak etti tabii!

Şarkının sonuna gelene kadar gözlerini benden ayırmamıştı. Şarkı bitince salondan alkış ve ıslıklar yükselmişti. Ben de düşüncelerimden kurtulup alkışlayan kişilere katılmıştım. Çağan'ın gülümsemesi daha da büyürken mutlu olduğumu hissettim. O'nun mutluluğu beni de mutlu etmişti.

Alkışlar azalırken Çağan gitarını kenara bırakarak mikrofonu eline aldı.

"Öncelikle bana vakit ayırdığınız için hepinize çok teşekkür ederim. Bu benim için büyük bir adımdı ve ben de uzun zamandır bu adımı atmayı bekliyordum." herkesin üzerinde bakışını gezdirdikten sonra bakışları bende durdu.

"Burada teşekkür etmek istediğim başka birisi daha var. İsmini söyleyerek onu utandırmak istemediğim için kim olduğunu söylemeyeceğim. Ama o zaten kendisini biliyor." bakışların benim üzerimde olduğu için benden bahsettiğini aklı olan anlamıştır Çağan!

"Senden bahsediyor!" diyerek beni tekrardan koluyla dürttü.

"Bi' sus Eda! Birisi duyacak." tekrardan bakışlarımı sahneye çevirdim. Çağan konuşmasına devam ediyordu.

"Ailem bile bana destek olmayı reddederken senin bana olan desteğin sayesinde şu an bu sahnedeyim. Kimisi için bu sahneye çıkabilmek büyütülecek bir şey değilmiş gibi gelse de benim için gerçekten çok önemli. Umarım bana kızmazsın." gülümseyerek konuşmasını bitirdi.

Ona kızacak mıydım? Hayır. Bu yüzden kafamı belli belirsiz iki yana salladım. O'nun için bu yeterli olmuştu. Kimse neden O'na kızacağımı anlamış değildi. Bunun sebebini sadece buradaki üç kişi biliyordu. Ben, Çağan ve Eda.

Anonimin o çıkmasına kızmamıştım. Zaten düzgünce düşünmüş olsaydım tüm okların onu gösterdiğini görebilirdim.

Konuşmasını bitirdikten sonra kendisinin yazdığını düşündüğüm şarkıları çalmaya devam ederken aklımda fink atan onlarca düşüncenin arasından o soruyu seçtim.

Anonimin O olması belki de o kadar kötü değildir ha? Değildir, değil mi?

***

gerçekten uzun zaman olmuştu. yazmak için hiç fırsatım olmadı gerçekten yoğun bir zamandan geçtim ve hâlâ günlerim çok yoğun geçiyor. tabii ilham perilerimin de kaçması buna etken oldu.

bölüm çok kısa oldu biliyorum beklediğimden de kısa oldu bunun için özür dilerim.

seviliyorsunuz!