Alles te verliezen

Proloog

17 Maart

Als ze me ooit hadden verteld dat de vrouw die ik zes jaar geleden heb ontmoet, de vrouw die alles voor me over heeft, de vrouw waar ik alles voor over heb, de vrouw die ik mijn hart gaf, de vrouw die ik vorig jaar trouwde en ik mevrouw Verhoeven kon noemen, de vrouw die mij vertelde dat ze op vierentwintigen jarige leeftijd zwanger was ons kind. Als ze me hadden verteld over "Die vrouw, " had ik ze nooit gelooft, ik had nooit gelooft dat ze zouden zeggen: ''Merijn, jou vrouw sterft op zesentwintigen jarige leeftijd in jou armen.'' Ik had ze kei hard uitgelachen en nog een slok uit mijn glas genomen.

Maar nu is het toch echt waar, ik moet er aan geloven. Ik moet de waarheid onder ogen zien. Dat de wereld straks een persoon minder heeft, dat ik straks mijn vrouw verlies, dat mijn dochter van twee straks haar moeder verliest, dat mijn ouders hun schoondochter verliezen, dat mijn schoonouders hun dochter verliezen, dat haar broer zijn zus verliest. Dat moet ik straks onder ogen zien, maar ik geloof het niet. Ik geloof niet dat de vrouw waar ik zielsveel van houd, straks uit mijn leven verdwijnt, dat ik straks haar lichaam vast heb waar geen ziel meer in zit, een lichaam waarvan het hart niet meer klopt, een lichaam die voor altijd zijn ogen gesloten houdt, een lichaam dat nooit meer zal ademen, het lichaam van mijn vrouw. Van Kylie.

Ik zit achter Kylie, duizenden gedachtes dwalen door mijn hoofd. Hoe moet het straks verder? Kan ik het wel allemaal aan? Kan ik onze dochter straks alleen opvoeden? Kan ik wel afscheid van haar nemen? Ik heb mijn armen om haar middel heen geslagen. Kylie glimlacht, zelfs in deze situatie houdt ze zich sterk, maar ze hoeft zich niet sterk te houden, want ik zie dat ze bang is, net als ik. Haar iris is niet het mooie bruin die me gerust stelt, maar haar iris is angstig bruin en straalt alleen maar pure angst uit.

Ik sla mijn armen nog steviger om haar te dunne lichaam heen en ik druk mijn lippen tegen haar slaap aan en geef haar kleine kusjes. Ze schrikt, maar hersteld zich snel weer. ''Relax, Kylie.'' Ze pakt mijn hand vast en probeert met alle kracht die ze heeft erin te knijpen, maar het lukt niet, ze heeft geen energie, geen kracht om in mijn hand te knijpen.

Ik stop mijn hoofd in haar trui en snuif haar geur, ik ruik dat ze het nieuwe geurtje van Calvin Klein op heeft, de parfum die ik haar twee weken geleden cadeau heb gegeven. ''Mag ik Eva nog een keer zien?'' Haar stem trilt. Ik haal mijn hoofd uit haar trui en glimlach naar haar. ''Tuurlijk, schatje.'' Ik pak haar pruik van het nachtkastje en zet de zwarte pruik op haar hoofd. Kylie stopt de plukken haar die voor haar gezicht vallen achter haar oor en glimlacht zwak naar me. ''Dank je,''

Eva heeft Kylie één keer gezien zonder pruik, Eva begon te huilen en ze hielt maar niet op. Ze had geen idee dat haar moeder de vrouw was zonder pruik, daarom hebben Kylie en ik afgesproken dat Kylie altijd haar pruik op heeft als Darcey er is. Voor mij maakt het niet uit of ze wel of niet haar pruik op heeft, ze is nog steeds even mooi als zes jaar geleden toen ik haar zag staan in de disco waar we mekaar ontmoet hebben.

----

Toen ik Kylie voor de aller eerste keer zag staan was mijn reactie: ''WOW.'' Hoe ze haar lichaam beweegde op de muziek van Avicii was geweldig. Ik had nooit iemand zo zien dansen. Hoe ze haar armen in de lucht gooide en ze zich volledig aan de muziek overgaf was geweldig.

Ik sprak haar aan en ze schrok. Ze kon niet geloven dat ik voor haar stond, ''Merijn Verhoeven?'' Ik lachte zenuwachtig, all versiertrucs die ik had bedacht waren opeens weg, ik had al mijn woorden ingeslikt en ik stond haar maar dom aan te staren.

''H-heb ik iets verkeerds gedaan?'' Hoe ze stamelde , hoe ze nerveus werd, omdat ik haar aan bleef staren, het was zo schattig. ''Ik ben Kylie.'' Ze stak haar hand naar me uit, maar het enige wat ik kon doen was naar haar hand kijken. Ze liet haar hand zakken en ik voelde me een loser. Ik had haar hand moeten schudden, maar het enige wat ik kon doen was doelloos naar haar hand staren. ''Kylie,'' schreeuwde ze om boven de muziek uit te komen. ''Ik heet Kylie.'' Zei ze weer. Ik knikte zelfverzekerd. ''Ja, dat weet ik.'' Ze keek me niet begrijpend aan. ''Hoe kan een jongen zoals jij, mijn naam nou weten?'' ''Ik weet alles.'' Mijn ondeugende grijns vormde zich rondom mijn lippen en ik keek haar aan. Kylie lachte. ''Oh, is dat zo, Meneer Verhoeven?'' Ik knikte en grinnikte om haar zwoele blik, hoe ze me aankeek was adembenemend. Zo had nog nooit iemand me aangekeken, ze deed iets met me, iets wat nog nooit iemand voor mekaar had gekregen, het leek alsof ze me betoverde met haar grote bruine ogen en stralende glimlach, alsof ze mij in haar macht had. Een goede vriend van mij had me altijd verteld dat hij geloofde in ''liefde op het eerste gezicht.'' Ik geloofde daar meestal niet zo in, maar misschien bestond het toch wel, misschien had hij wel gelijk. Misschien bestond het wel.