Alles te verliezen

1

Kylie Emma Verhoeven- Van der Steeg,

Leven..... zo breekbaar.
Hart..... zo gebroken.

We wisten allemaal dat deze dag ooit aan zal breken, maar zo snel hadden we nooit verwacht,

Je laat een grote leegte achter,
Je mooie lach zal het huis niet meer vullen,
Je verhalen zullen we nooit meer horen,
Je herinneringen blijven achter,
We zullen je missen.

Je was een geweldige dochter ,zus, mama, vrouw, schoonzus, schoondochter, vriendin en collega. We houden van je, voor altijd.

Merijn en Eva Verhoeven bedanken u voor het medeleven wat u met ons deelde.

Gefrustreerd gooi ik de kaart weg. Ik veeg de tranen die over mijn wangen rollen weg met mijn mouw. Ik pak mijn mobiel van de tafel af en toets het nummer van Stefan in.

''Met Stefan,'' Hoor ik aan de andere kant van de lijn als de telefoon word opgenomen. ''Met Merijn.'' ''Hé, Hoe gaat het?'' Ik weet dat Stefan zich nu achter zijn hoofd krabt, dat doet hij de laatste tijd wel vaker als ik hem bel. ''Gewoon,'' Antwoord ik. ''En met Eef?'' ''Die is bij haar opa en oma.'' ''Moet ik even langs komen?'' Vraagt hij. ''Ik vroeg me eigenlijk af, of we misschien even naar de sportschool kunnen? Ik moet even een paar flinke klappen tegen de boksbal geven.'' ''Is dat wel zo handig, Merijn? Je bent verdrietig en dat is logisch want je zit midden in het rouwproces en dat begrijpen we natuurlijk allemaal, maar Kylie had liever-'' ''Niet doen.'' Zeg ik zacht met mijn ogen gesloten. ''Sorry, maat.'' Ik voel voor de zoveelste keer weer tranen opkomen. Ik moet telkens aan Kylie denken, bij elke stap die ik zet, denk ik, wat zou Kylie nu doen? Wat zou ze zeggen, als ze er nog was?

''Anders haal ik je even op? Gaan we samen bij mij trainen. Beetje afleiding is wel goed voor je. Maar die boksbal laten je met rust, begrepen?'' ''Jezus Steef. Doe niet zo kinderachtig!'' ''Kylie, heeft je altijd gezegd dat geweld niet de oplossing is en nu wil jij die boksbal-'' Ik druk het gesprek weg en gooi mijn mobiel op de bank.

Ik leg mijn hoofd in een kommetje die ik van mijn handen maak.

''Kylie, kom terug, ik kan dit niet alleen.'' Ik proef de zouten tranen en slik ze weg. ''Kylie.'' Ik stop mijn hoofd in mijn handen en kniel neer voor het tafeltje wat we speciaal hebben ingericht als aandenken aan Kylie. ''Kylie, ik kan dit echt niet. Waarom heb je me achter gelaten met al deze shit!'' Ik gooi kwaad het tafeltje om en alle aandenkens, alle foto's vallen op de grond.

De foto van Kylie en Eva ligt op de grond in een kapot fotolijstje. ''Het spijt me zo erg,'' Ik begin harder te huilen, mijn ademhaling gaat sneller en mijn hart klopt als een bezetenen.

Ik kalmeer en neem het fotolijstje in mijn hand, de kapotte scherven steken in mijn huid, maar het boeit me niets, het kan nooit pijnlijker zijn dan mijn hart, mijn gebroken hart, mijn hart dat in duizenden stukjes is gebroken sinds Kylie haar ogen voor altijd sloot.

''Kylie, ik mis je stem, je lieve lach, ik mis alles.'' Ik haal een hand door mijn haar en haal de foto uit het kapotte fotolijstje. De foto houd ik in mijn handen, Kylie is zo mooi, zo lief, zo levend op de foto. Deze foto is genomen met de eerste kerst als een gezin. Een echt en hecht gezin. Kylie had dit schattige Kerstmannen pakje zien hangen en had hem meteen gekocht voor Eva.

''Kylie, Ik mis het simpele 'even' samen zijn. Ik mis je gewoon! Jou missen doet me pijn, zo verschrikkelijk pijn, lieve Kylie. Waarom moest jij nou ziek worden? Waarom moest je mij, Eva en je vrienden, collega's en familie nou achter laten? Waarom Kylie?!''

Ik smijt het fotolijstje door de kamer en barst opnieuw in snikken uit. ''Lieverd, kom terug. Alsjeblieft. Het lukt me niet, het lukt me gewoon niet.'' Ik ga met mijn hand door mijn haar en sta op. Alcohol. De beste oplossing.