Lise stond bij het raam naar buiten te kijken, ze was aan het nadenken over de situatie en begon weer te huilen.
Peter hoorde dat en liep naar Lise toe, draaide haar om en knuffelde haar. Dit deed Lise veel goeds, en vond het erg fijn. Na 5 minute geknuffeld te hebben met "haar" Peter , liepen ze weer terug en gingen weer zitten. " Ik doe inderdaad dat soort dingen. Ik praat er alleen nooit met iemand over," verteld Lise. Peter kijkt haar bezorgd aan en weet even niet wat hij moet zeggen. " Lise, je bent zo'n mooie en lieve meid. Ik gun het je echt dat je er met iemand over kan praten, en ik wil je heel graag helpen als dat kan." Lise kijkt hem in zijn ogen aan , dan verbergt ze haar gezicht en begint weer te huilen. Peter gaat naast haar zitten en slaat een arm om haar heen en zegt "het maakt niet uit, ik ben bij je." Dan gaat de deur van het lokaal open, mevrouw de zwart staat in de deur opening. Mevrouw de zwart is Lise's mentor. Ze zet een stap in het lokaal en vraagt wat er aan de hand is. Peter laat Lise los en loopt naar mevrouw de zwart toe, hij verteld dat er iets is maar dat hij het met Lise aan het praten is en dat het wel goed gaat komen. Als mevrouw de zwart weer weg is gaat Peter weer naast Lise zitten. "Ik weet niet of het ooit nog goed gaat komen, ik zie het allemaal niet meer zitten." zegt Lise.
