Mama heeft gebeld dat ze nog een paar dagen langer weg blijft, maar gelukkig blijft Peter slapen.
Ik ben de hele dag thuis geweest, ik heb veel nagedacht en veel gehuild. Als de deurbel gaat, loop ik met tranen in mijn ogen naar de deur, gelukkig het is Peter. "Heey schat, wat is er?" Vraagt hij als hij mijn tranen ziet. We lopen naar boven en ondertussen zeg ik niks. "Wat is er nou? Is er iets gebeurd?" Vraagt Peter als we samen op bed zitten. "Nee, ik heb gewoon de hele dag nagedacht......" "Waarover?!" Dan begin ik hard te huilen, Peter knuffelt me en streelt mijn rug. "Ik hou van je Lise, je mag niet opgeven" als hij dat heeft gezegt legt hij iets op mn been, ik kijk ernaar en zie dat het mijn mesje id.. "Alleen als ik erbij ben!" Ik kijk hem verbaasd aan , maar ik heb dit nodig, ik zet het mesje tegen mn pols en glij weer door mijn huid. Mn huid springt open en het bloed vloeit eruit. Peter doet er een verbandje omheen, "ze vragen op school de hele tijd naar jou" "wat heb je gezegd?" "Dat je ziek bent maar dat je volgende week weer op school komt!"
