1-KONSER ÖNCESİ

4 1 2
                                    

1-Konser öncesi

Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.

1-Konser öncesi

...

Çantamı öfkeyle koltuğa fırlattığımda yüzüklü ellerimi kumral saçlarımdan geçirdim.

Maskemi bulamıyordum, o olmazsa sahnede yok demektir. Çıldırmak üzereydim, evden çıkmadan önce yıkamadan aldığımı ve çantama koyduğumu hatırlıyordum, ama yoktu!

Kapının tıklatılmasıyla oraya döndüm.

"Oğuz Bey son iki dakika!"

Elimi ağzıma kapatıp yüzümün yarısını görünmeyecek hale getirdiğimde kapıya ilerledim. Eğer iki dakika içinde maske burada olmazsa sahneye mahneye çıkamazdım.

"Bana acilen Caner'i çağırın!" Caner benim menajerimdi ama o bile yüzümü daha önce görmemişti.

Kapıyı kapattığım gibi gitarımın yanına koştum ve her şeyin düzgün olduğundan emin oldum. "Oğuz noldu?" Saatime baktığımda bir dakikadan az bir süre vardı.

"Caner maskem yok Caner, bir dakika içinde bulup kapımda olmazsan mikrofunu sana sokarım!"

Ayak seslerini duyduğumda gerildim, yarım saniyesi vardı.

Her şeyi siktir edip gitarımı kaptığım gibi kapıya koştum. Bir adım atmamla yere kapaklanmaktan son anda kurtulmam bir oldu.

Lacivert bir kutunun üstünde maske vardı. Gözlerim kocaman açıldığında Caner'e teşekkür etmeyi aklımın bir kenarına yazdım.

Gitarımı boynumdan geçirdiğim gibi kutuyu odaya fırlattım ve siyah balaklavayı kıvırcık saçlarımdan geçirdiğimde üstümdeki deri ceketimi düzeltip, boynuma astığım gitarımı tutarak kulise koşmaya başladım.

Gördüğüm korumalarla geç kaldığımı anladım ve aralarından hemen sıyrılıp sahneye koşarak daldım.

İşte, buydu artık Oğuz değildim elimde miktofon ve gitarım olduğu zaman gerçek kimliğimi sahne dışına atıyordum. Ben sahnede Ölüdeniz'dim, duygusuz Ölüdeniz.

"Gecikme için özür dilerim arkadaşlar!" Bir alkış koptu ve insanlar bağırmaya başladı.

Gözlerimi insanlarda gezdirmeye başladığımda onlar görmeseler de sırıttım. O anda biri gözüme çarptı, kahverengi saçlı bir kız öylece durup bana bakıyordu yüzünde hiç mimik bulunduran bir ifade yoktu ve sanki insanlar kızı özellikle yalnız bırakmış gibilerdi.

Orada öyle duruyor ve hareketlerimi izliyordu.

Çok beklediğimi anladığımda sol elimi havaya kaldırıp konuşmaya başladım.

"Bu gün sizlere özel bir şarkıyla burdayım!" Tekrar çığlıklar koparken mikrofonu yerine yerleştirip notalara giriş yaptım.

Bu şarkıyı yazarken çok düşünmüştüm beni yarı yolda bırakan eski sevgilimi düşünmüştüm mesela.

KONSERHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin