Kayıp Kız 2 (Tamamlandı)

1. Bölüm Bilinmedik Kişi

Uzun zaman sonra tekrar buluşuyoruz evet bu Kayıp Kızın 2. Hikayesi ama size soruyorum gerçekten de o kadar kolay bitmesine kim izin verirdi ki o kadar kolay bitemezdi o olmazdı...

Hazır Mıyız?

Uzun Zaman Sonra.

Tekrardan 

Başlıyoruz...

Akın

Nisanın ölümünün üzerinden 2 ay geçti o zamana kadar sınavları olduk hepimizin sınıfça notu çok düşmüştü hepsi Nisanın ölümü yüzündendi onu hepimiz özlüyorduk hala sırasına bakarak ağlıyorduk ama o artık yoktu o artık hayatımızda yoktu...

Teneffüs çalmıştı yerimden hiç kalkmak istemiyordum ama yanıma Nisa geldi;

"Akın"

"Efendim"

"Benim içimde bir his var"

"Herkeste his vardır"

"Ama Akın bu başka"

"Ne başka his histir"

"Off Akın neden anlamakta zorluk çekiyorsun"

Yanımdan sinirle gitmişti ben de sıraya kafamı koyarak uyumaya karar vermiştim sonuçta uyku benim için en güzel şey uyku olmayınca yapamıyorum napim...

Gürültülü fazla gürültülü seslerle yerimden sıçramıştım bağırışlar, koşuşturmalar ve en önemlisi silah sesleri neler oluyordu böyle silah ne alakaydı bu ne biçim rüya amk!

Bizimkilere bakmıştım hepsi camdan uzak ama kapıdan da uzak bir yerde duruyordular ben onlara bakarken bir şeyler anlamış ve yerimden kalktım bizimkilerin yanına gittim Nisa hemen arkamdaydı;

"Ben sana dedim içimde kötü bir his var diye!"

"Sus Tamam!"

Sınıfa bir anda elinde büyük bir silah taşıyan adamlardan biri geldi elindeki silahın taramalı bir silah olduğu belliydi ama şimdi sıçmıştık biz...

"Hadi amaaa kaçmayacak mısınız?"

Hiç birimiz yerimizden kıpırdamıyorduk

"O zaman benden günah gitti"

Silahını çalıştırmıştı hepimize bir anda sıkmaya başladı karnımdan ve sağımdan sıyıran merminin acısı beni yere düşürmüştü evet karnımdan vurulmuştum ve sağ tarafımı da sıyırmıştı her 2 taraftan da kan kaybediyordum...

Yerde acı içinde herkes inliyordu ben de dahildim adamlar tarafından silahla vurulmuştuk ama hepimiz karnımızdan vurulmuştuk ondan dolayı yaşam savaşı verebileceğimizi düşünüyordum...

Gözlerim kapanmaya başlamıştı direniyordum direnmeye çalışıyordum çünkü içimde bir şeyin ümidi vardı iyi bir şey olacaktı yada o iyi şey Nisan'ı görebileceğimizin sevinciydi peki ya nerede mi öbür dünyada...

Gözlerim kapanmıştı bilincim kapanmaya başlamıştı sesler her saniye daha da uzaklaşıyordu yanıma düşmüş Nisa'nın sesi çok uzağımdan geliyordu artık ve bilincim kapandı...

Bilinmedik Kişi

Arabadan kaçmıştım hiç kimseye fark ettirmeden o arabadan kaçmıştım okuldan fazla uzağa gitmeden kaçmıştım silah sesleri, insanların ağlaması, tanıdıklarım herkes acı içerisinde orada inliyordu ben de onlar gittiğinde arkadaşlarımı kurtarmak için geri gelecektim...

Arabaları görebileceğim bir yere geldim silah sesleri bir zaman sonra durmuştu arabalar hareketlenmeye başlamış ve hızla okuldan uzaklaşıyordular arabaların hepsi gittiğinde okula koşarak girmeye başladım...