Eerst was hij nog mijn beste vriend

Vertrouwen

‼️TW, dit hoofdstuk kan voor sommige wat gevoelig liggen, dus als je liever niet leest over sh raad ik aan om dit hoofdstuk over te slaan ‼️

POV Y/N:

Huilend zit ik thuis. Iedereen is weg. Ik heb er nog even over nagedacht om m'n spullen te pakken en gewoon weg te gaan, maar dat kan ik Raoul niet aandoen. Ik ren de trap op naar mijn kamer, of ja, eigenlijk Robbies kamer. Ik ging naar de kamer toe met het idee mijn spullen daar weg te halen en maar op de bank te gaan slapen, maar toen ik de kamer in liep stortte ik neer in tranen. Ik begon te twijfelen aan mezelf. Als ik nou niet was gegaan naar die excursie, als ik nou wel bij Rob was gebleven. Als dit, als dat. Ik had dit gezeik op zoveel manieren kunnen voorkomen. Het is gewoon kut. Ik snap ook niet waarom Ryan en Lisa ineens iedereen tegen mij opzetten?! Waarom HUN BEIDE! Ik haat hun. Ik haat mezelf. Ik haat mn leven.

Terwijl ik al mijn spullen uit de badkamer in mijn tasje heb gedaan, blijf ik maar denken aan de woorden van Rob. Wou hij me echt dood? Zou hij dit echt hebben gemeend? Ik barste in tranen uit en keek mezelf in de spiegel aan. "Al die tijd had je al gelijk. Je bent geen goed persoon. Je houd jezelf voor de schud." Ik bleef net wat te lang in de spiegel kijken waardoor ik in paniek raakte. Ik ren naar mijn toilettas en haal daar een scherp mesje uit. Het boeit me allemaal niet meer. Niemand geeft om me. Bovendien, de persoon waarom ik het meeste gaf wil me dood.

Maar ik weet niet wat het was, ik pakte het mesje en mijn handen trilde. Het leven van mezelf ontnemen kon ik niet. Hoe zwaar het leven ooit zal worden, ik zal mijn lieve broer er nooit alleen voor willen zetten. Toch was de neiging wel groot genoeg dat ik eindige met een paar diepe krassen op mijn been. Na een lange tijd van oncontroleerbaar huilen en snijden kwam er een besef. Ik maak het niet beter voor mezelf. Ook niet voor de mensen om mij heen. Mezelf pijn doen geeft een soort euforie, maar als ik er mee klaar ben tref ik mezelf aan als een wrak en heb ik overal spijt van. Ik heb pijn. Maar op dit moment weet ik dat ik het verdien, ik weet alleen niet wat ik moet. Ik ga wachten tot iemand thuis is en dan zie ik het wel.

POV ROBBIE:

y/n is naar huis. Ik ben er gewoon misselijk van, ik kan niet geloven dat ze met Ryan zou gaan. Na alles wat ik voor haar heb gedaan, ik heb der beschermt voor die gozer. Maar blijkbaar had ze dat zelf niet door.

Ik denk terug aan wat ik zei. Ik heb haar de dood in gewenst, dat is niet slim geweest van me. Het ergste is ook nog dat ik het niet meende. Langzamerhand begin ik te stressen. Ik heb namelijk de laatste tijd steeds meer het vermoedde dat het echt niet goed met haar gaat. En nu komt het mede dankzij mij. Lekker bezig Rob. Waar wacht ik nog op? Ik moet naar y/n. Zo snel mogelijk. Ik moet haar redden.

POV Y/N:

Ik hoor de voordeur open gaan. "DIKKE JOEHOEEE!! IS ER IEMAND?"
Gelukkig. Het is Milo. Ik loop de trap af en sta oog in oog met Milo. "Y/n? Gaat alles wel goed, je ogen zijn helemaal rood..?" Ik voel me vullen met verdriet, ik loop naar Milo en barst in tranen uit. Milo geeft me direct een knuffel en neemt me mee naar de bank. "Y/n, ik heb je nog nooit zo gezien. Ehm.. wil je een glaasje water?" Vroeg hij met een verzorgende toon. "J..ja dat zou fijn zijn" snikte ik. Milo bracht het glas naar me toe.

Daar zaten we dan. Op de bank. Ik legde de hele situatie uit van top tot teen. "..dus ja, de excursie was echt verre van een succes." Zei ik. "Ja dat kan je wel zeggen, maar ik vind het niks voor Robbie dat hij zo snel in die achterlijke grap trapt." Zei Milo. "Maar toen je thuis kwam, wat is er toen allemaal gebeurd?" Vroeg hij. "Oh.. nou niks bijzonders, ik heb mijn spullen uit de badkamer gehaald en ingepakt. Ik weet niet of Rob me nog wil hebben in zijn kamer." Snikte ik. "Oke, en verder?" Vroeg Milo. "Verder? Helemaal niks..?" Ik keek hem vragend aan, van binnen raakte ik in paniek.
"Y/n, ik zie dat het niet goed met je gaat. Alsjeblieft, vertel me alles, je kunt me vertrouwen." Zei Milo. Ik weet best dat ik hem kan vertrouwen, maar aan de andere kant blijft het iets engs.

Ik dacht terug aan de periode dat ik het moeilijk had met mijn opa die ernstig ziek was. Ik heb er een lange tijd zelf mee gelopen, maar toen ik het aan een paar mensen kwijt kon, gaf dat een enorme opluchting. "Sorry Milo, ik.. ik heb een fout gemaakt." Zeg ik terwijl ik huilen m'n broekspijp optil. Ik zie nu zelf pas hoe erg het wel niet is. Ik kijk Milo aan die duidelijk van slag is. Hij weet niet wat hij moet zeggen. "Jemig y/n, ik.. ik weet ff niet wat ik moet zeggen.., is dit alles? Of heb je meer? Want als dat zo is laat me dat alsjeblieft zien." Zei hij bezorgd. Met een licht slecht gevoel onthul ik mijn armen. "Ik ben een wrak." Zei ik. "Nee. Nee y/n, dat ben je niet. Luister, ik ga je hier doorheen helpen, als je daarvoor openstaat tenminste?" Vroeg Milo. Ik keek hem aan en glimlachte "graag, dankjewel Miel." Zei ik. We liepen samen naar zijn kamer. Milo toverde een hele doos tevoorschijn en haalt er een aantal zalfjes uit. "Hier, ik wil dat je dit elke avond smeert voor het slapen gaan en dan is het binnen een week weg, en y/n, alsjeblieft, als je het weer wilt doen, bel me. Roep me. Kom naar me toe. Dan praten we er samen over. Ik ga je hier doorheen helpen. Belooft." Zei Milo.
Toen ik dit hoorde kwam er een besef, het besef dat er echt wel mensen zijn die om me geven. Ik keek Milo aan. Nooit was ik zo dankbaar geweest. "Ik zal het doen. Dankjewel Milo, dit betekend echt veel voor me. Ik zal je niet teleurstellen." Zei ik.

"Maar, hoe ga ik dit oplossen met Rob?" vroeg ik. "Weetje? Ik heb vannacht een dikke fissa, je mag op mijn kamer slapen deze nacht. Morgen fixen we het wel met Rob, voor jou is het nu belangrijk om tot rust te komen. Ga lekker liggen en kijk een leuke film! Dan komt het allemaal goed!"  Zei hij. "Nogmaals bedankt Miel." Zei ik. "Geen probleem y/n"

-1169 WOORDEN!-
Dit was me weer een hoofdstuk, met dit hoofdstuk wil ik duidelijk proberen te maken dat verstoppen niet altijd de beste oplossing is, hoeveel mensen het ook zeggen. Ik snap het. Het kan moeilijk zijn om jezelf open te stellen. Als een van jullie hiermee struggled, weet dan dat er altijd een uitweg is. Maar voor iedereen is die anders! En dat is niet erg.

Ik zit lekker in de vibe van het schrijven dussss.... Er komen nieuwe delen aan! STAY TUNED! Mochten er nog suggesties zijn, laat t ff weten!! Xxx