There's No End to This | Yeonbin

後半

"Kalman.." dedi. "Kalman gerek..."

Doğru söylüyordu. Onun iyiliği için kalması gerekiyordu.

İkisi de buna mecburdu. Çünkü ikiside birbirine muhtaçtı. Birbirlerinden başkası yoktu ki hayatlarında. Onlara iyi gelen sadece kendileriydi.

Canları yanıyordu. Bunu içten içe hissediyorlardı. Birbirlerine bakmak dahi kalplerindeki dayanma gücünü yitiriyordu. Ama ellerinden bir şey gelmiyordu çünkü Yeonjun silmişti onu. Mecbur kalmıştı buna. İstemese de bunu yapması lazımdı ve zorlada olsa yapmıştı, kopmuştu ondan.

Artık bu acıya son vermeleri gerekliydi. Fakat iki seçenek vardı.

İki farklı çözüm.

'Ölüm ve sevgi' ydi bunların ismi. Artık isim koyacak kadar eminlerdi kararlarından. Fakat seçeneği ölüm olanın kararı daha kesindi. Çünkü artık sıkılmıştı tüm bunlardan.

Kimsesi yoktu gidecek. Dört yıldır çekiyordu bu acıyı. Artık kalbi dayanmak istemiyordu.

Bu onun elinde de değildi. İçinden gelen bir kesinlikti bu. Dayanmak zordu. Çok zordu. Zaten hayatında olan şeyler yetiyordu bu 17 yaşındaki bedene.

Ağlamak istemiyordu.

"Neden?" dedi. "Neden gitmeme mâni oluyorsun?"

Ellerini gözlerine götürdü karşısındaki gözlerini silmek adına.

"İstemiyorum... Gitmeni istemiyorum."

Derin bir nefes alarak başladı konuşmasına.

'Soobin.. seninle konuşacak bir şeyim kalmadı. Tch- kaldıysa da burada konuşmanın doğru olmadığını biliyorsundur."

Onu küçümsemeye çalışıyordu.

"Konuşmasan da olur..."

"Şuna bak hâlâ çabalayacak gücün var.."

"Yeonjun lütfen..."

"Aish gerçekten." Arkasını dönüp çıkmıştı sınıftan.