Sonuma doğru

83 5 26
                                    

Bölüm müziği:Train wreck

Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.

Bölüm müziği:Train wreck

Sabah uyandığımda İzana ile Laura nın sesini duyuyordum, konuşuyorlardı.  Affetmişti.

"Hmm anladım, yani birkaç haftaya gideceksin. "

"Evet, iyileştim sayılır. Ayrıca sana teşekkür ederim, en başlarda korksanda suçlu olduğum halde beni sevebildiğin için... "

Ne varmış ki bunda? Bende sevdim, hatta ben en başta da korkmadım ondan. Herkes korkarken ben korkmadım.

"Birşey değil, ama sadece benim senden korkmamam güzel birşey. "

Hayır bende korkmuyorum, bir tek o değil.

"Ahh Laura geçen gün sırtımı nasıl çizdiysen hala acıyor! "

dedi İzana gülerek. Birde sevişmişlerdi, değil mi? Geçen gün Laura İzanayı sürükleyerek odadan çıkardığında.

"Sende az yavaş girseydin! Hala ağrıyor kalçalarım! "

Dedi Laura sinirle. Cidden İzana yı seviyor olamaz değil mi?

"Ehe, üzgünüm. Seni öyle görünce duramadım. "

"Neyse neyse, boşver. Çok istiyordum oldu, o yeter! Sen takma kafana sevgilim! "

sevgilim
sevgilim
sevgilim
sevgilim
sevgilim
sevgilim
sevgilim       

beynimde yankılanırken yine sessizce gözyaşları dökmeye başlamıştım.

Kahretsin, çok zayıfım. Daha kendi gözyaşlarına bile hakim olamıyan eziğin tekiyim. Tıpkı babamın dediği gibi.

Kalbim acıyordu, göğüs kafesim sıkışıyordu. Çok hızlı atıyordu kalbim, kriz mi geçireceğim? Yine sayılı günlerimden mi alacağım?

Nefes alamamaya başlarken karşımdaki ikilinin dikkatini çekmemiştim bile, ben burda ölürken onlar flörtleşiyordu.

Sonra İzana bana baktı. Acı çektiğimi gördü, ama hiç birşey yapmadı. Neden mi? Eğer odaya doktor girerse sevgilisine uzak davranmak zorunda kalacaktı. Ve sevgilisiyle arası, benim yaşamımdan daha önemliydi. Bir tek İzana sevdiğim yaşamımdan.

Yardım butonuna uzanmaya çalıştım, yapamıyordum. Olmuyordu. Çabaladım çok çabaladım ama çelimsiz vücudum yine bana karşı geliyordu. Hayır gözlerim kapansın istemiyorum, uzun bir süre gözlerim kapalı kalsın istemiyorum.

İzana ya baktım son kez umut dolu bakışlarla. Sesim çıkmıyordu konuşamıyordum. Ama o dudak okuyabiliyordu. O da bana baktı ve bende dudaklarımı oynattım.

"Lütfen yardım et... "

Ölüyor gibi hissettiğimde dudaklarımı oynattım.

"Seni seviyorum, İzana. "

dediklerimle sarsıldı. Sonra Laura ya geri çekilmesini söyledi. Laura geri çekildi ve İzana butona bastı. Doktorların adım seslerini duyuyordum. Bitmeyebilirdi ama dayanamıyordum. Canım çok yanıyordu.

En sonunda kapıdan giren bir doktor gördüm. Ardından hemşirem Ai yi gördüm. Gözlerimi artık tutamıyordum. Evet sonra karanlık. Sessiz, soğuk ve karanlık bir yer. Bu ölüm müydü? Ölümse çok güzel görünüyordu. Neden mi, beni alıp götüren kişi İzana'ydı. Ölmemiş olmasına rağmen. Çünkü beni seven bir tek o vardı. Ama hemşirem? Demek ki o da beni sevmiyordu. Ya da ölmüyorda olabilirdim.

Arada böyle ölüme yaklaşır tam düşerken tutunurdum. Parmaklarım kayardı fakat ancak 2 tanesi. Hiç bu kadar yakınlaşmamıştım ölüme. Ölüm belki de şuanda beni götürür. Azrailimin İzana olması çok güzeldi. Hiç ölümün elini tutmayı bu kadar çok istememiştim.

Fakat ölmek istemiyordum. Son anda pes etmemeyi seçmiştim. Çünkü İzana beni kurtarmıştı. Beni sevdiğini göztermişti. Ona teşekkür edip sarılmak istiyordum.

Fakat asıl soru şuydu, ona sarılmama izin verecek miydi?

Öhöm heycanlanın diye burada bıraktım aslında bölüm cumartesi nden beri hazır ama atasım gelmedi bugün pazar ama ne zaman atarım eğer unutmassam 3 güne falan neyse baybayyy

◌⑅⃝●♡⋆♡ 𝚘𝚙𝚒𝚊'𝚜ı♡⋆♡●⑅⃝◌(izanaxreader) Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin