120 dagen

00.00

Draai je om, mijn beste Rose.

En toch draait Rose zich niet om. Ze kan niet geloven dat James achter haar staat, dat is gewoon onmogelijk. Ze verwacht eerder dat ze elk moment een nieuwe sms krijgt dat zegt: Sorry, mijn beste Rose.

Op dat moment dringt het nieuwe nummer tot haar door; So Close van John McLaughin. Exact hetzelfde nummer als, wat, een uur geleden?

Die heb je nog van me tegoed, oké? We dansen er later op.

Nee, dat kan niet waar zijn. Rose gelooft het echt niet. James kan hier niet achter haar staan.

En toch...

Langzaam draait ze zich om en haar hart slaat een tel of misschien twee over.

Daar, tussen de mensen die haar vaag bekend voorkomen, staat hij in een zwart pak met een strik, geen stropdas, en zijn haar warrig alsof hij nooit weggeweest is.

Hij kijkt haar aan met een grote glimlach op zijn gezicht en zijn heldere ogen ontmoeten de hare.

James.

Het is echt.

James komt naar Rose toegelopen en hij steekt galant zijn hand naar haar uit.

'Mag ik deze dans, mijn beste Rose?'

Rose kan niets anders doen dan knikken ter bevestiging. Ze is nog te erg verrast dat James hier echt is.

James legt zijn vrije hand op haar rug en trekt haar tegen zich aan.

'Ik heb je zo gemist, mijn beste Rose.'

'Ik jou ook.'

Ze dansen een tijdje in stilte op de muziek. Rose had geen idee dat ze zo goed kon dansen, maar misschien komt het gewoon door het feit dat James zo een goede danser is. Iets waarvan Rose niet goed weet of ze verrast moet zijn of niet. Maar ach, James is perfect dus een goede danser zal er ook wel bij kunnen.

'Ik dacht dat je pas om half drie terug kwam?'

Rose heeft eindelijk de vraag gesteld die in haar gedachte spookte vanaf het moment dat ze zich omdraaide. Misschien zelfs al eerder.

'Wel, als je al tien uur wacht in Helsinki dan is de kans groter dat de onverwacht vrijgekomen plaats op het vliegtuig aan jou wordt gegeven.'

Rose lacht. Ze snapt niet hoe James het altijd maar doet, maar het feit is dat het hem waarschijnlijk altijd lukt.

'Gelukzak.'

'Ik ga nooit meer weg, mijn beste Rose. Nooit meer. Zelfs niet als je dat zou willen.'

'En ik wil je nooit meer kwijt, mijn liefste James.'

En op dat moment doen ze wat ze al gedaan moesten hebben toen ze elkaar terug zagen.

Ze kussen.

---
Het einde. Awh... Voorlopig komt er dus geen vervolg aangezien ik niet weet wat ik zou kunnen doen :)