Kıyamete Direniş

1.Bölüm- Yuva

'Günümüz sabah saatleri'

 Denis yatağına yayılmış, hırlayarak uyurken telefonunun alarmı çaldı, hem de üçüncü defa. Alarm sesiyle irkildi Denis, doğrulup saate baktığında geç kaldığını anladı. "Siktir!" hemen ayaklandı ve yerden kıyafetlerini toparladı ve hızlıca çıktı odasından. Unuttuğu şey ise çantasıydı, geri dönüp çantasını aldı koşarak. Merdivenlerden inerken sekerek pantolonunu giymeye çalışıyordu.

 Aşağıya indiğinde yemek masasındaki kardeşi karşıladı onu. "Uyandın mı marul beyin." Dedi Daniel ağızında lokmayla. Denis çantasını toparlarken cevapladı. "Görmüyor musun uyuyorum hala." Dedi ve kısık sesle söylendi. "Salak." Ve annesinin yanından ekmek tepsisiyle geçmesiyle doğruldu, uzanarak tepsiden bir dilim ekmek alıp ısırdı. O esnada gözü annesinin arka cebindeki araba anahtarına takıldı. Çaktırmadan uzandı ve tek parmağıyla aldı anahtarı hissettirmeden. 

"Yemek yemeyecek misin yine?" dedi annesi ona dönerek. "Yok geç kaldım." Dedi denis ve tam çıkacakken Daniel' ın arkadan bağırmasıyla durdu. "Abi!" denis kafasını çıkardı kapıdan. "Söyle" dedi. "Akşam sakın geç kalma. Senin yüzünden maça gecikmek istemiyorum. Tamam mı?" dedi Daniel kaşlarını kaldırarak. "Off bir de maç çıktı başıma.". "Söz verdin Denis! Unutma sakın bak, bekleyeceğim seni." Annesi masayı yerleştirirken araya girdi. "Sözünde durur benim oğlum. Geleceğine eminim. Hadi sen git kızları bekletme daha fazla. Kapıdalar.". Denis gülerek bağırır. "Seviyorum seni!" ve kapıyı kapatıp çıktı. 

Elindeki anahtara gururla ve sırıtarak bakıp birkaç kez döndürdü parmağında. Açık camdan Danielin sesini duydu. "Yalaka". Denis gözlerini devirerek bağırdı içeri doğru. "Duyuyorum seni!". Ve sokağa çıktı, gözleri kızları arıyordu. Aren ve loya çoktan evden çıkmış kaldırım taşında oturmuş onu bekliyorlardı. "Yine geç kalacağız. Devamsızlık hakkım zaten dolu." Diye söylendi Loya saçını toplarken. 

Aren onlara doğru yürüyen Denisi görünce ayaklandı. "Geliyor.". "Nerede kaldın diye sormayacağım." Dedi. Denis yanıtladı. "Sanırım saatim yine bozulmuş.". "Biz de öyle düşünmüştük zaten." Dedi loya. Denis sırıtarak cebindeki anahtarı çıkarttı ve kızların gözünün önünde salladı. "Neyse ki iyi bir sürücüyüm değil mi?" demesiyle loya ayağa fırladı. "Evvet! Ön koltuk benim." Dedi ve elindeki anahtarı kapıp denisin annesinin arabasına doğru koştu. 

Denis arkasından arene baktı, bir tepki bekliyordu. Kaşlarıyla arabayı göstererek sırıttı. Aren gülümsemesini tutamadı ve denisin omuzuna vurdu. "Ve pislik bir hırsızsın da." Dedi ve yanından sıyrılıp geçerek Denisi arkasında bıraktı. Arabaya yerleştiklerinde hepsinin suratından heyecanları belli oluyordu. Denisin anahtarı çevirmesiyle çıkan ses annesinin kulağına gitmişti. "Denis!" Diye bağırdı annesi mutfak camından, ama onlar yola çıkmışlardı bile.

Yol boyunca Loya radyoyla oynayıp durdu. Açtığı şarkılarla dans ederek rahatsız etti herkesi. Elleriyle denisin suratına vurup durdu. "Araba kullanıyorum Loya!" diyerek ittirdi ellerini Denis. Arense arkada telefonuyla uğraşıyordu. Bir anda bir kahkaha attı. İzlediği videoyu loyaya gösterdi. "Loya bak şuna çabuk." . loyanın gülerek Denise bakmasıyla denisi merak sardı. "Ne o. Bana da gösterin."

"Hayır sen araba kullanıyorsun." Dedi aren omzunu sallayarak. Loya merakını giderdi. "Ben sana söyleyeyim. Hatırlıyor musun küçükken bizim havuza girmek için tutturmuştun.". "Ee ne var." Diye sordu denis. Aren cevapladı. "Ama çıplak."

Denis utanmıştı. Bağırıp çığırarak arkaya uzandı ve arenin elindeki telefonu almaya çalıştı. "Oh tamam şimdi o telefonu bana ver Aren. Komik mi?! Tanrım. sil çabuk şunu." Diye söylendi denis gülerek. Arabanın içinde boğuşurken beklenmedik bir şey oldu. Denis arenle uğraşırken arabanın önüne koşarak atlayan adamı görmemişti. Loyanın bağırmasıyla tüm gücüyle frene bastı. Adam onların öğretmenleriydi. Ne diye koşuyordu ki? Dehşete düşmüştü. Onları görmezden gelerek sıyrıldı. "Bu edebiyatçı değil mi?" dedi aren şaşkınlıkla bakarak. Ön koltuğa doğru yaslandı. denisin aniden ona dönmesi, dalgalı saçlarının arenin gözüne girmesine sebep olmuştu, aren irkildi. O yüzündeki saçları itelerken Loya gözlerini kısarak adama bakıyordu.