Czarnobyl 1986

5

Po rozmowach z operatorami reaktora i zapisaniu ich relacji, towarzyszka Chomiuk wróciła do Legasowa.

- Diatłow nie chce ze mną rozmawiać, Toptunow tak, Akimow też - spojrzała na mężczyznę. - Waleriju... Akimow... nie ma twarzy - powiedziała półgłosem, patrząc na Legasowa.

- Chcesz zrezygnować? - zapytał, patrząc na nią.

- Czy w ogóle mam wybór? - zadała mu pytanie retoryczne.

- Znając ciebie, jak się za coś weźmiesz, nie spoczniesz, póki tego nie rozwiążesz, bo taka właśnie jesteś - odrzekł profesor.

- Wariatka - powiedziała pod nosem.

- Naukowiec - pokiwał głową.

- Jest jeszcze jedna sprawa... - zaczęła. - Akimow mówi, że wyłączyli reaktor, wcisnęli AZ-5, Toptunow potwierdza tę wersję - przeniosła wzrok na Legasowa.

- Myślisz, że to możliwe? - spytał.

- Nie wiem, mówiłabym tak, aby zatuszować swoje błędy... - popatrzyła w dół.

- Ale...? - spytał Legasow.

- Wierzę im - ponownie przeniosła wzrok na mężczyznę. - Wrócę do szpitala, pomówię jeszcze z Akimowem i Toptunowem, jeśli są przytomni - powiedziała niepewnie.

- Nie są - odpowiedział, patrząc na nią.

Nazajutrz, Legasow rozmawiał z Borysem Szczerbiną.

- 30-kilometrowa strefa wykluczenia? Przecież wiecie, że tutaj - pokazał na mapę. - Jest cez-137, 100km stąd! - krzyknął Legasow.

- Decyzja została podjęta, profesorze - odrzekł Borys.

- Na jakiej podstawie?! - spojrzał na niego.

- Nie wiem!

- Decyzna podjęta przez jakiegoś aparatczyka zawodowego partyjniaka?

- Ja jestem zawodowym partyjniakiem, spuście z tonu, towarzyszu Legasow - odpowiedział chłodno Szczerbina.

- Towarzysze... - podszedł do nich pułkownik Pikałow. - Mam dobre wieści, pożar dogasa, spadł poziom emisji jodu-131 i cezu-137, ale... - podał Legasowowi kartkę.

Ten spojrzał na niego, potem na pismo.

- Gwałtownie wzrósł poziom cyrkonu-95... to z koszulek kaset paliwowych - Legasow spojrzał na Borysa.

- Co to znaczy? - spytał wicepremier.

- Zaczął się topić rdzeń - Legasow spojrzał w ziemię.