murderer or police?

BÖLÜM - 3

- Garip davranışlar -

*Yeliz'in bakış açısı*

Eve girer girmez odama geçip üstümü değiştirdim. Odanın dağılmasını umursamadan elbiseyi çıkardığım yere attım. Makyaj masama oturup aynadan kendime baktım, ağladığım için zaten dağılmış olan makyajımı makyaj temizleme suyu ve pamuk yardımıyla çıkardım.

O kadar yorulmuştum ki, göz makyajımı silmek için gözümü kapattığım an uyuyabilirdim. Zar zor kendimi yatağa attım ve kendimi uykuya bırakmaya hazırdım.

Uyku ile uyanıklık arasında telefonuma bildirim geldi fakat kolumu bile kıpırdatacak gücüm kalmamıştı.

*İlahi bakış açısı*

"Abla, lütfen!"

"Yeliz! Git ve saklan. Bana güven ve ne diyorsam yap!"

Ablasını dinleyip arkasını döndü ve o sokaktan çıkana kadar bir saniye bile arkasına bakmadı.

Ablasına tabii ki güveniyordu fakat, bu çok garipti. Nasıl böyle bir şey yapardı? Neden yaptı? Anlamıyordu, bir türlü inanmak istemiyordu bu olanlara.

Hiç beklemediği kişiler tarafından asla tahmin etmediği şeyler yaşıyordu. Gördüğü ilk büfeye giderek bir su aldı.
İnsanlar onu izliyordu, o kadar mı kötüyüm diye geçirdi içinden.

"Kızım... misin... ne..."

Sesler, her yerden sesler geliyordu fakat ne dediklerini anlayamıyordu.

Yere yığılmadan önce hatırladığı son şey suyu içmek için kapağını açmaya çalıştığıydı.

"Abla!!" dedi soluk soluğa.

Kalbi hiç olmadığı kadar hızlı atıyordu. Sakin kalmaya çalışıyordu, sadece bir kâbus diyerek kendine hatırlatıyordu.

Sakinleştiğinden emin olduktan sonra, yavaşça yataktan kalktı ve saate baktı.

Saat çoktan 02:30 olmuştu.
Sessiz adımlarla mutfağa gitti ve bir bardak su içti. Tuğçe'nin kapısı kapalıydı, uyuyor olmalıydı. Rahatsız etmemek için ses çıkarmamaya özen gösteriyordu.
Nasıl hissettiğini anlıyordu ve eğer uyuduysa uyandırmak istemezdi.

Tekrar odasına gidip telefonunu eline aldı.

*1 yeni mesaj*

Telefonun kilidini açtı ve Ahmet'in attığı mesaja tıkladı.

- Yeliz acilen hastaneye gelmelisin 01.15

Kötü bir şey olmuştu, hem de çok kötü bir şey. Hemen Ahmet'i aradı ve telefonu açmasını bekledi.

"Neler oluyor?" dedi Yeliz telaşlı bir sesle.

"Bir an önce hastaneye gelseniz iyi olur."

"Annem ve babam iyi mi?"

Ahmet'in konuşmasını bekledi, bekledi, bekledi.

"Ahmet? Düşündüğüm şey mi?"

"Bak önce sakin ol ve buraya gelin tamam mı? Hatta bekle hazırlanın ben sizi almaya geliyorum." ardından Yeliz'in konuşmasına fırsat vermeden telefonu kapattı.

Yeliz koşarak ablasının odasına gitti ve kapıyı çaldı.
Ses gelmeyince biraz daha kuvvetli vurdu kapıya.

"Tuğçe, müsait misin? Uyudun mu?"