Biyolojik Ailem

6.Bölüm

! Oy ve Yorum yapmayı unutmayın ! Bölüm biraz geç geldi kusura bakmayın bu ara her şey üst üste geldi vaktim olmadı . Bu bölüm karakterleri biraz daha tanıyın ve neler hissettiklerini bilin istedim. Bu bir kaç ay sınav senem olduğu için pek aktif olamayacağım . Ama fırsat buldukça bölüm atmaya çalışacağım . 

******

Testin sonucunu duyduktan sonra başımdan aşağıya kaynar sular döküldü , çok şaşırdım gibi cümleler kurmak isterdim fakat maalesef böyle bir şey söylemem çok saçma olurdu . Çünkü daha önce de söylediğim gibi Hayal hanıma çok benziyordum . Aslıda aynı şey kuzey için de geçerliydi Uygar ve Gediz beye çok benziyordu . Murat'ın konuşmasıyla herkes ona doğru dönmüştü ; 

"Ben gökçeyi alacağım , zaten yılardır öz kızımdan ayrıymışım daha fazla ayrı kalamam ! "  

Gediz beye dönüp vereceği cevabı beklerken o ilk önce bana ve kuzeye bakmış daha sonra ise konuşmaya başlamıştı ; 

"O konu siz ve gökçe arasında bizi ilgilendirmez " 

Bu cümlelerden sonra murat hiç beklememiş ve gökçeye doğru konuşmaya başlamıştı ; 

"Bizimle gelmek ister misin kızım ? " 

"Tabi ki sizinle geleceğim , sormanız bile saçma " 

Gökçenin sözlerinden sonra bakakalmıştım . Bir insan nasıl 16 yıllık ailesini bu kadar çabuk silebilirdi ? Ben daha bunun şokunu atlatamamışken Murat'ın hiçbir şey söylemeden gökçeyi alıp kapıya ilerlemesi şokumun üzerine tuz biber olmuştu . Hadi gökçe ailesini sildi peki ya benim " ailem " beni nasıl bu kadar çabuk silip attı ?

Aslında aile kişiden kişiye değişirdi . Bazen bir insan ailemiz olabilirdi bazen de dört duvarın arası . Önemli olan yer veya nesne değil kişilerdi . Onlar beni bu kadar kolay silip atabiliyorsa bende onlara aynı şekilde karşılık verebilirdim . Çünkü o iki kişi bırakın anne-baba olmayı karı-koca bile olamamışlardı . Doğurmakla veya eve ekmek getirmekle anne - baba olunmuyordu . Bu hayatta abilerim hem annem olmuşlardı hem babam , bazen küçük kardeşim oluyor bazen de kendi yaşlarının getirdiği olgunluğa bürünüyorlardı . 

Ama bu hayatta çok az şeye ikiyi dememe rağmen onlar benim iyikimdi .

İkizim , demir abim , emre abim ve deniz abim benim benim iyikilerimdi . 

Onlardan birine bir şey olursa hayatıma nasıl devam ederdim bilmiyordum . Bu düşünceleri aklımdan atmaya çalışsam da onlar peşimi bırakmıyordu . Biraz daha burada kalırsam delirecektim . Bütün kötü düşünceler bir anda zihnime doluyordu . Şimdiye kadar bu karıştırılma işini her ne kadar kafaya takmıyor gibi görünsem de takıyordum . Aklım çok karışıktı .

 Onlara bir şans vermeli miyim ? Yoksa tanımadığım insanlarla gitmemeli miyim ?Her ne kadar onlar benim öz ailem olsa da yıllar önce kolay şeyler yaşamamıştım . Hala atlatamadığım travmalarım vardı . Kendime gelmek için tedaviler olmuş ilaçlar içmiştim . Hala daha o ilaçları içiyordum ama hayatımı düzene sokmuş abilerim ve ikizim ile mutlu bir hayat yaşıyordum . Ama şimdi böyle bir şey çıkmıştı . 

Çaresizlikten nefret ediyordum . Çaresiz olduğum anlarda bile çenemi havaya kaldırır asla başımı eğmezdim . Belki abimler beni böyle yetiştirdiği içindir bilmem ama güçsüzlüğümü göstermeyi sevmezdim . Aslında bu huyumu seviyordum . Çaresiz bir anda olduğum zamanlar kendime mırıldandığım sözü içimden yine tekrarladım . 

Sen abilerinin kızısın kendine gel , güçlü ol

 Kendime bu sözleri tekrarlar güçlü olmaya çalışırdım . Eskiden yaşadığım şeyler gözümün önünden geçiyordu . Ve hiç hoş şeyler değillerdi . Murat ve Deryanın her fırsat bulduklarında bize bağırması . Senden nefret ediyorum gibi sözler . Bulut ve Arda ile asla anlaşamamamız . Bulutun bize olan davranışları . Ardanın bize olan aşağılamaları . Biraz daha burada kalırsam kriz geçirecektim .