'Neden her şey zamanla son bulur?.'
'Neden bütün hikayeler bir sonla biter?.
'Neden hikayeler biter?.
"Peri masallarında yaşayan kahramanlar değildik biz.Sen o görkemli prensin yanından bile geçemezdin.Bense kalbi kırık duyguları dağınık bir kızdım."
"Biz peri masallarındaki gibi mutlu sonla bir ömür yazılamazdık."
Çünkü sen defteri parçaladın.Çünkü sen karaktersiz ödlek adamın tekisin.Çünkü sen biriken çöp mezarlığısın.Çünkü senin için kapkaranlık.Bir çukur gibi sürüklediğin bataklık,bir ödlek gibi sevgiden kaçışların,bir adi gibi oynadığın duyguların haddi hesabı olmadı.Sen çünkü oyuncak bebeksin.Etrafındakilerde senin gözünde bir şey değil.Öyle değil mi?.Sen kullanmayı seversin.Sen parçalamayı seversin.Karşındaki ne ki?.Ne bekliyorsamm..
Neyi çok gördüysen bana onların hepsini bulucam ben.
Sana uzaktan bakmak kalıcak.
Sende diğerleri gibi çöp olacaksın.
Kirini kalbimde istemeyeceğim.
Çok yoruldum.
Çabalamaktan.
Ateş yığınları arasındaki kül olmaktan.
Ben içinde iyi olan bir ışık gördüğümü sandım.
Gerçekten o çocuk var dedim.
Peri masallarındaki o güçlü kadınlara özeniyorum.Topuklu ayakkabıları bir rüzgar gibi süren,haddini bildiren.Sözcükleri toz bulutu olarak kullanmamalarını.Her şeyin açık olduğu net olduğunu.
Kalbimdeki açık yaralar beni çürütüyor şimdi.
Arkadaşım dedi ki:
'Tecrübe oluyor.Yaşamadım demiyorsun.'
Bugünde dedi ki:
'Demekki bazı şeylerin yaşanmaması gerekiyormuş.'
Yaşanmaması..
Yaşanması mümkünken yaşayamadıklarımız bitirmedi mi bizi?.
Kendime anlatamadığım çok şey var.
Ben nasıl bu derece kaybettim kendimi?.
Kendi benliğimi nasıl kaybetmeyi başardım?.
Adım atıcak halim kalmadı.Kafamdaki yaygarada bende koptum filmden.
Kendimi toparlamak günden güne benim için zorlaşıyor.Hengameye bulaşmasamda içimdeki hengame beni bitiriyor.
Kişi yanlışlığı ve zaman yanlışlığı ne zaman beni bırakacak bilmiyorum.
Korkuyorum.
Şimdi de..
Kalp ve hayal kırıklıkları birleşince içimde akıl almaz bir sıkıntı çöküyor.
Düşüncelerim dağılmıyor.
Kalp kırıklıklarım arttıkça kaçıyorum.
Ben neden hep yanlış adama kapılıyorum.Neden tehlikenin en yamacındayım?.Neden kurtulmak istedikçe boka batıyorum?.
Ben sevilmek istedikçe kalbimi kaybediyorum.Kalbimi kaybettikçe başka birine dönüşüyorum.Dönüştükçede ben miyim diye sorgulamaya başlıyorum.Niye diyorum bütün hataların kesintisi bende?.Neden karşımdaki her şeyin suçunu bana atıp siktir olup gidebiliyor hayatımdan?.Neden doğru insanlar başka insanların yanlışlarında esir?.Çok mu zor bu kadar aşk?. Neden gün geçtikçe herkes kötüleşiyor?. Kötü olup duruyoruz?.
Ben oysaki lunapark gibi sevmiştim seni.Senden çıkmak istemiyordum.Sana yakın olmak için çabalarken,sen beni kendinden uzaklaştırıyordun.Ben sevmek istedikçe başka yara kabuklarını da kalbimin üzerine attın.Ben ikimiz olsun isterdim.Biz bir olamıyorsakta senin yüzündendi.
Cümleleri boğazıma dizdin.
Kelimeler ve sözcükler birbirine karıştı.
Ben yalnızlığımla kalakaldım.
Gülüşün çiçek bahçesiydi.Ben çiçeklerin kokusunda kayboldum.
Ben kısa filmin etkisine kapıldım.
Ben sensizliğe kapıldım.
Seni düşündükçe kalbinden uzakta kaldım.
Başkalarının ilişkilerini gördükçe imrenip duruyorum.Olmayacak bir şeyi düşlüyor gibi hissediyorum.Adım attıkça yarım kaldım.Adım atmaktan korkar oldum.Açık yaralarıma merhem isterken,kesikler beni yaktı.Olmuyordu yanyana gelemiyordum biriyle.Ya da iki güzel cümle uzaktaydı birbirimizden.Koşmak istedikçe yaralandım.Hep bir tuzak vardı yamacımda.Ben zehirli sarmaşıklara dolandım.Kalbimi sararlar,beni anlarlar,severler dedim.Kan kaybından kaybettim duygularımı.Şimdi nereye dönsem yaralı bu kalp..
Gerçekten birinin beni sevmesini beklemek ve istemek çok zormuş.Uçuruma sarılmak isterken,dalgalara kavuşmak zormuş.Şimdi düşlemek,bir anı parçası olduğunu düşünmek bana saçmalık olarak geliyor.İstedim,aldım diyemiyorum.
Çünkü yanımda olacağına inanmıştım.
Beraber olacağımıza inanmıştım.
Noldu biliyor musun?.
Başkalarına git diye beni ittirdiğinde o başkaları da itti beni.
Düştüm.
Sonra Ateş çıkar Hayalin karşısına.Hayal hiç bu kadar biriyle görüntülü konuştuğunu, güldüğünü, eğlendiğini hatırlamıyordu.Fakat her şey daha sonra belli oldu.Ateşin de derdi başkaydı.Hayal sadece güzelce sevilmek istiyordu.Hayattan başka ne istemişti ki?.Biri de uzaklaştı hayatından.
Hayal mutlu olmak istedikçe uzaklaşıyordu.Hayal,hayal kurmak istedikçe hayal kırıklığı yaşıyordu.Ne zaman mutlu sona daha yakın olabilirdi?.Ne zaman biri gerçekten varlığını kanıtlayacaktı?.İnanmak istiyordu.Fakat yine kaybetti inancını.
İlk değildi.
Alışmıştı insanların çirkinliklerine.
Bazen kendi de çirkin geliyordu kendine.Onlar kadar olamam diyordu kendine.Artık şöyle düşünüyordu.
Kolum,kanadım kırılıyor.
Yaklaşamam..
Düşünemem,yetişemem.
Kalbimi yoramam..
Duygularımı,hissettiklerimi
Ziyan edemem.
Bıkmıştı.
Artık kim nasıl olduysa öyleydi.
Onların dünyasından değildi.Onun dünyası onaydı.Onlardan farklıydı.
Bazı şeylerin geleceğine inanıyordu.Gerçek olacağına enazindan..
