ရှောင်းကျန့်တို့ ချုံးချင့်ကိုပြောင်းလာတာ သုံးလလောက်ကြာပြီမို့ နွေရာသီကနေ ဆောင်းဦးရာသီသို့ကူးပြောင်းလာလေပြီ
တောင်ကုန်းအနိမ့်မြင့်တွေကြားထဲတည်ရှိတဲ့ချုံးချင့်မြို့လေးရဲ့ ဆောင်းရာသီမနက်ခင်းလေးကအေးချမ်းလွန်းသည်
နှင်းမှုန်လေးတွေ တဖြောက်ဖြောက်ကျနေတဲ့မနက်ခင်းလေးမှာ ခြံဝန်းကျယ်တစ်ခုထဲပြေးလွှားဆော့နေတဲ့ကလေးငယ်နှစ်ယောက်လဲရှိသည်
ကလေးတို့ရဲ့သဘာဝအရ အေးလွန်းတဲ့အချိန်တွေမှာ ပုဇွန်ထုပ်လေးလိုကွေးကွေးလေးအိပ်နေရမှာဆိုပေမယ့် ကလေးငယ်ပေါက်စလေးက ဒီကနေ့မှအစောကြီးနိုးပြီး နှင်းဖြူဖြူလေးလက်ညိုးထိုးကာ မရမက တံခါးကိုဖွင့်ခိုင်းပြီး ဂျစ်နေတာကြောင့် ရှောင်းကျန့်တစ်ယောက် ကလေးပေါက်စလေးရဲ့အလိုကိုလိုက်ပေးဖို့ အိပ်ယာကထကာ အနွေးထည်နဲ့ဘောင်းဘီရှည်ထူထူလေးဝတ်ပေးပြီး ခြံဝန်းထဲခေါ်လာရတော့သည်
နှင်းတွေက မြူမှုန်လောက်ပဲကျနေသေးတာမို့ သူအလိုလိုက်ရသည် ဆောင်းလယ်ရောက်လို့ နှင်းဖြူဖြူကြီးတွေခြံဝန်းထဲထူထဲလာရင်တော့ ဒီကလေးငယ်ကိုအလိုလိုက်လို့မဖြစ်ဘူးလို့လဲတွေးမိသေးသည် ငယ်ငယ်ဖျားမှာစိုးရတယ်လေ
သူကိုယ်တိုင်ကနှင်းကျတာကို သဘောကျပေမယ့်ပေါ့....
"ငယ်ငယ်....ခြေတိုတိုလေးတွေနဲ့မပြေးနဲ့လေကွာ ချော်လဲနေမယ်"
"ခစ် ခစ် ခစ် တိုတို...တားကိုလိုက်....ခစ် ခစ်"
"ချော်လဲနေမှဖြင့်ငယ်ငယ်ရာ"
"တိုတို အဲ့ဒါဘာယဲ"
ပြေးနေရာကရေ ရပ်ပြီး မြူတွေစိုင်းနေတဲ့ကောင်းကင်ကို လက်ညိုးထိုး အမေးပြုတဲ့ ကလေးလေးရယ်ပါ
"နှင်းတွေလေ ငယ်ငယ်ရဲ့ နှင်းလို့ခေါ်တယ်"
"ညှင်း?"
"ညှင်းမဟုတ်ဘူး နှင်းပါငယ်ငယ်ရ နှင်းး"
"ညှင်း..."
YOU ARE READING
မချစ်လို့မှမဟုတ်တာ
Fanfictionတစ်ခါတစ်လေ အချစ်ဆိုတာကြီး လောကမှာမရှိခဲ့ရင်ကောင်းမယ်လို့တွေးမိတယ် ဘယ်သူမှနာကျင်ခြင်းတွေကိုထိတွေ့စရာမလိုတော့ဘူးလေ
