"ရှောင်းယွင် ဘယ်မလဲ ထွက်လာခဲ့စမ်း"
အိမ်ရှေ့ကမိန်းမကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ အော်ခေါ်သံကြောင့် ဒေါ်လေးက ခြံရှေ့ကိုအပြေးလေးပြေးထွက်သွားသည်
ရှောင်းကျန့်ကတော့ နေ့လည်ကရန်ဖြစ်ပြီးပြန်လာကတည်းက ငယ်ငယ်နဲ့အတူနေ့လည်စာစားပြီး အိမ်ထဲမှာပဲ ကားအရုပ်တွေ စက်ရုပ်တွေနဲ့ဆော့နေခဲ့သည်
ဒေါ်ရှောင်းယွင် ခြံတံခါးရှေ့ရောက်တော့ သူ့ကိုမျက်ဝန်းနီနီတွေနဲ့ကြည့်နေသည့် အဖွားလီကြောင့် အနည်းငယ်လန့်သွားခဲ့သည် အဖွားလီဆိုတာက ရှောင်းယင်တို့ငယ်ငယ်ကတည်းက ရပ်ကွက်ထဲမှာ ဆက်ဆံရေးအရမ်းဆိုးရွာသည်ဟုပြောစမှတ်တွင်တဲ့သူတစ်ယောက် ယောကျ်ားဖြစ်သူက မြို့နယ်ဝန်ကြီးဖြစ်သည့်အပြင် အခုသားဖြစ်သူကပါရပ်ကွက်အုပ်ချုပ်ရေးမှူးတစ်ယောက်ဖြစ်လေသည် ရပ်ရွာကိစ္စမှန်သမျှကို လဲအဖွားလီကသာအကုန်ဝင်ဖြေရှင်းသည် မာနအရမ်းကြီးပြီးအပြောဆိုးသည့်အဖွားလီကိုရပ်ရွာထဲက ကလေးလူကြီးမကျန်အကုန်ကြောက်ရသည်မှာသူတို့ငယ်ငယ်ကတည်းကခုချိန်ထိပင်
"ဘာကိစ္စများရှိလို့လဲ ဒေါ်လေးလီ"
"အေး ငါလာတာ ဘာကိစ္စဆိုတာထက် နင့်သားလား နင့်တူလား အဲ့ကောင်လေးခေါ်ပေးစမ်း ဟိုလမ်းဘေးကကောက်ရတဲ့ကလေးရော"
အဖွားလီစကားကြောင့် သူမအနည်းငယ်တော့စိတ်ထဲခုသွားရသည် ဒါပေမယ့်အတတ်နိုင်ဆုံးစိတ်ကိုလျှော့ချလိုက်ပြီး
"ကျန့်ကျန့်လေးနဲ့ရိပေါ်လေးကိုပြောတာထင်တယ် သူတို့လေးတွေကိုဘာကိစ္စလဲ ဒေါ်လေး ပြောစရာရှိကျမနဲ့ပြောလို့ရပါတယ်"
"မလိုချင်ဘူး အဲ့ဟာတွေကိုအခုခေါ်စမ်း ညည်းစကားမရှည်နဲ့"
ကလေးတစ်ယောက်နဲ့ဘာအကြောင်းအရာပြောဖို့မှန်းမသိပေမယ့် ရှောင်းယွင်အိမ်က ကလေးတွေကိုခေါ်လိုက်တာများရင့်ရင့်သီးသီးမို့ ရှောင်းယွင်လက်သီးကိုတင်းခနဲဆုပ်လိုက်မိသည်
YOU ARE READING
မချစ်လို့မှမဟုတ်တာ
Fanfictionတစ်ခါတစ်လေ အချစ်ဆိုတာကြီး လောကမှာမရှိခဲ့ရင်ကောင်းမယ်လို့တွေးမိတယ် ဘယ်သူမှနာကျင်ခြင်းတွေကိုထိတွေ့စရာမလိုတော့ဘူးလေ
