verdwaald ondergronds

de ingang

Na zo'n 500 meter lopen stoppen we. "Hier bevind zich een van de velen ingangen" zegt mats. Hij wijst naar een klein, ja hoe zal ik het noemen. Een soort klein, oud vervallen gebouw. We lopen via de deur naar binnen en komen in een soort kale betonnen ruimte terecht. "Wat n muffe lucht" zegt raoul. "Je ruikt jezelf" zegt koen lachend en we schieten in de lach. In de ruimte is een soort hok met een deur. "Volg mij maar jongens" zegt mats als hij de deur opend. En er komt een trap naar beneden te voor schijn. "Let maar op, nu hoor je het verkeer nog, daar beneden is het doodstil" zegt mats als we achter hem aan de trap af lopen.

Als we de lange spiraal trap af naar beneden lopen word het steeds stiller. "Hoelang moeten we nog lopen" zeurt Robbie. "Stel je niet aan man, Milo heeft t pas zwaar" zegt Koen lachend terwijl Milo t zweet van z'n voorhoofd veegt. "Wat ben jij aan het gutsen zeg" zegt raoul lachend. "Nou leuk hoor" zegt Milo sarcastisch. "Nog een jaartje en je ligt hier ook tussen de skeletten" zegt hij grappend naar raoul. "Lekker weer de zwakke oudjes pesten hè?" Zegt raoul terug.

Als we eenmaal beneden aankomen, komen we in een kleine kale ruimte uit. "We zitten nu zo'n 150 meter onder de grond, merk je wel niet hoe stil t is" zegt Mats als we met zijn allen in de ruimte staan. "Lekker hè Matt? Die rust" zegt Koen. Ik kijk verwart op en knik. "Autist" zegt hij en ik geef hem een stoot, waardoor hij bijna omvalt. "We gaan hier nu de gang door, het is ongeveer 1 km lopen, maar dat kunnen jullie wel toch mannen?" Zegt mats grappend als hij Robbie aankijkt. "Ik heb gwn kleine beentjes" zegt Robbie terug. "En die kleine beentjes moeten toch wel heel veel gewicht dragen" zegt Milo lachend en legt grappend een arm om zijn schouder. "Moet jij zeggen, papzak!" Zegt Robbie terug als hij Milo een stoot geeft. "Klaar met dat gekloot?" zegt raoul. "Yes sir" zegt Milo als hij zijn hand bij zijn hoofd houd als een militair. "Lopen jullie mee?" Zegt Mats. En we lopen achter hem aan.

Ik had nooit gedacht dat ik claustrofobisch zou zijn maar deze gang vind ik niks. En dat zo diep onder de grond. Ik raak een beetje verdwaald in mijn gedachtes als ik ineens tegen raoul aanloop omdat hij stopt met lopen. "Slaapkop" zegt raoul treiterend. "Vanaf hier word het langzaam wat donkerder omdat er minder lampen hangen. Dus hou je zaklamp bij de hand" zegt Mats. Raoul maakt zijn rugzak open en haalt er 5 zaklampen uit, en geeft ze aan mij. En ik deel het uit. "Dan gaan we weer verder" zegt Mats. We we wandelen achter hem aan. Al snel word het donkerder dus halen we onze zaklampen tevoorschijn. "Hoe lang nog" zegt Robbie alweer. " aansteller" zegt Koen zacht. "Nog ongeveer 400 meter".

Na de 400 meter te hebben gelopen komen we weer in een kleine ruimte binnen. Mats begint te vertellen over de catacomben. Ik dwaal een beetje met mijn gedachtes af. Na zo'n 10 minuten word het stil. Ik krijg een stoot en schrik uit mijn gedachtes. "Nou Matt we gaat je overhoren" zegt Milo lachend. "Hoeveel dooie mensen liggen hier?" Vraagt Koen aan mij. Ik denk na en geen een antwoord. "53" zegt ik overtuigend. De rest schiet in de lach. "Sukkel" zegt Koen. Ik kijk m geïrriteerd aan. "Fout Matt" zegt Mats. "Raoul vertel jij t maar" zegt hij en kijkt raoul aan. "Ongeveer 6 miljoen. Wist je dat-" zegt raoul wanneer Koen hem onderbreekt. "Boeit niemand! Laten we verder gaan" zegt Koen en loopt verder.