Koşa koşa gittiğimde sedyede gördüğüm bedenle her şey durdu sanki.
Asker üniformalı , üniformasının her yeri kan olmuş bir adam yani başında ağlamaktan gözleri kan çanağına dönmüş bir kadın ve onun yanında ise küçük bir kız çocuğu ile ondan biraz büyük bir oğlan...
Flashback
"Barış'ım ben seni öpüp koklayıp göndermiştim şimdi ne oldu sana" diye kendini yırtıyordu Hatice .
Karşısında canından çok sevdiği hayat arkadaşı kanlı üniformasıyla sedyede yatıyordu.
Kimsenin aklına gelmezdi bu öğlene doğru haber gelmiş Hatice çocuklarınıda alıp hastaneye koşmuştu.
Küçük Asena daha 5 yaşındaydı. Hiç bir şeyin farkında değildi annesinin neden ağladığını anlayamıyordu karşısında hemşire ablası onu ve abisini oyalamaya çalışıyordu.
"Adın ne senin bakalım" diyerek küçük Asena'yı kucağına almıştı o kadar tatlı bir bebekti ki görenler maşallah demeden geçmezdi..
Asena onun adı dedi küçük çocuk. Kardeşinin elini tuttu ve aşağıya çekti onu sanırım hemşirenin kötü olduğunu düşünmüştü.
Korumacı bir edayla kardeşini kollarının arasına aldı ve başını okşadı
"Bir şey olmadı korkma tamam mı " dedi küçük kardeşine küçük kız ise hala farkında değildi olup bitenlerin.
Nereden bilebilirdi ki kahramanının o gün içinde vatanı için can verdiğini...
Flashback End
Vakit kaybetmeden gözümdeki yaşları silip hastaneye doğru koşmaya başladım. İşte şimdi kendime verdiğim sözü tutmanın zamanıydı.
Babamın canını kurtaracaktım..
"Nabız"
-düşük
"Kan değerleri"
-normal
nefes verip acilen ameliyathaneye girdik. Elimden gelen her şeyi yapacaktım canım yansada ölen tarafımı şimdi yaşatacaktım.
O cihazdan dünyanın en iğrenç sesi geldiğinde gözümden yaş düştü.
"Hayır hayır ölemez yapamam"
Herkes tutmaya çalışsada kalp masajı yapmaya başladım. Kimseyi umursamıyordum sürekli yapıyordum en sonunda hayat sesi geldiğinde derin bir oh çekip yere indim.
Fakat yine kulaklarımı o ses doldurduğunda hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.
İçeriden kadının bağırma sesleri geliyordu , daha fazla katlanamazdım buna hızlı adımlarla çıktım oradan.
Kendimi boş bir malzeme odasına attığımda hıçkırıklara boğdum kendimi.
Babamı yaşatamıştım. Yine diğer yarım ölü kalmıştı.
en sonunda telefonumun çalma sesini duyduğumda Berat'ın aradığını görmüştüm. Şuan aşsaydım telaşlanırdı , boşuna telaşa sokmak istemiyordum.
Antrenman yaptıkları yer hastaneye çok çok yakındı fakat beni bu halde görmesini istemiyordum.
Kapının çaldığını fark ettiğimde hemen açtım kapıyı karşımda gördüğüm bedenle tekrar ağlamaya başladım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yeşillerin İçinde // Berat Ayberk Özdemir
Dla nastolatków-yok yok sen gerçekten gerizekalısın. -- Koskoca futbolcuya dediği şeylere bak millet beni görmek için neler yapıyor haberin var mı senin?
