Last pin

last pin 🍀🍀🍀 part 1

Part 1

به دستبند فلزی دور مچ دستاش خیره شده بود و از درد شقیقه هاش ،گاهی اخماشو توی هم جمع میکرد. توان هضم کردن اتفاقات این چند ساعت ، براش محال ترین کار دنیا به حساب میومد .

پاهاشو توی شکمش جمع و چمباتمه زده بود. با اضطراب خودش رو تکون میداد و به خودش تلقین میکرد که این یه خوابه!

.بیشتر از هزار دفعه تمام اتفاقات شب قبلو توی ذهنش مرور کرد تا به نتیجه ای برسه اما...

همه چیز به خوبی یادش نبود، ولی انقدری هم مست نبود که نفهمه چکار میکنه .

با کلافگی دستاشو بالا آورد و با دو انگشت اشاره محکم شقیقه هاشو فشار داد. عطش داشت و سردرد امانشو بریده بود .

باخودش فکر میکرد شاید هنوزم مستی دیشب از سرش نپریده، اما خوب به خاطر داشت که دیشب توی نوشیدن هم زیادروی نکرده بود .

نگاهشو از کف چرک اتاقک به میله های فلزی  دور تا دورش، و بعد از اون فضای بیرون، که محیط پر رفت و آمد اداره ی پلیس بود، دوخت .

به "ای وان" که با سردرگمی و بهت، در حالی که مدام انگشتاشو  خم و راست میکرد، داشت با افسر پلیسی که همین چند ساعت پیش اونو توی خونش دستگیر کرده بود ، حرف میزد.

اینکه اخماش لحظه به لحظه بیشتر توی هم جمع میشدن از چشم کیونگسو دور نموند .

با کوبیده شدن لگدی به میله های فلزی از جا پرید. نگاه بهت زدش از ای وان کنده و به افسری که با بدجنسی نگاهش میکرد دوخته شد:

_یالا....الان ون مخصوص دادستانی میرسه ، غذاتو تمام کن فعلا تا تکمیل اطلاعات و برگذار شدن دادگاه، باید بری بازداشتگاه مرکزی.

کیونگسو به لیوان کاغذی پر از آب و ظرف غذای یه بار مصرف مشکی رنگ جلوی پاش نگاه کرد. هیچ نشونه ای از داشتن اشتها توی صورتش پیدا نمی‌شد. تهوع  زیاد بهش یاداوری میکرد که به شربت عسل یا سوپ خماری بیشتر احتیاج داره. اما توی این لحظه همون لیوان آب هم غنیمت بود.

با نگاه کردن به لیوان آب بازم این سوال توی ذهنش پررنگ شد که مگه شب قبل چقدر مشروب خورده!

 هنوزم منتظر بود ای وان بی خیال افسر بشه و بیاد بگه توی این جهنم چه خبره. اون حتی نمیدونست به جرم قتل چه کسی اینجاست...

.

.

.

.

.

"سونگ هانول"

بیست و دو ساله  اهل  شهر کوچیک  بوچون، و ساکن بندر بوسان...از اعضای خانواده فقط مادرشو داره ولی توی بوسان  تنها زندگی میکرده ... هشتم فوریه توی آپارتمانش به قتل رسیده .