𝐋𝐀𝐕İ𝐍İ𝐀

1- ❝Tazelenmiş Travmalar❞

❝Bazı şeyleri anlatmak çok zordur. Yaşadıklarını anlatmaya dilin varmaz, tutulursun bazen.❞

[❝We'll have lots of time to talk, Violet.❞]

Yağmur, damlalarıyla resmen beni paramparça etmek istercesine yağıyordu. Ara ara gözlerimi açmakta bile zorlanırken, bunu umursamadan ayağımın ucuna denk gelen taşlara vuruyor dalgın dalgın yürüyordum. Havanın yağmurlu olmasına rağmen dışarı çıkmam komikti. Özellikle de yanımdan geçen çoğu kişinin de ıslanmaktan kurtulmak için koşması ve benimde onların aksine davranmam komikti. Şu an ise yolda yürürken tek düşündüğüm neden dışarı çıkmakta bu kadar ısrarcı olmamdı. Oraya başka zamanda gidebilirdim, hatta gitmeyedebilirdim. Gitmem için bir sebebim yoktu. Gerçi bir başkası için oldukça geçerli bir sebep olabilirdi, fakat bana göre anlamsızdı. Neden bu kadar zorluyordum ki? Lânet olsun, çok anlamsızdı. Lânet bir psikoloğa ihtiyacım bile yoktu. Tek yaptığı dinlemek ve iyileştirdiklerini düşündüğü fakat hiçbir zaman işe yaramayan o ilaçları vermekti. Sahi insanlar neden birisinin onu dinlemesine ihtiyaç duyuyordu? İşin trajikomik tarafı ben neden istiyordum?

İstediğim sadece denemek mi?

Gerçekten bir işe yarıyorlar mı görmek istiyordum, gerçekten birisinin sizi dinlemesi nasıl bir histi görmek istiyordum. Yahut en önemlisi de birisinin sizi yargılamadan dinlemesiydi. Eğer hoşuma gitmese zaten bırakacaktım. Yağmur hâlâ sabit hızla devam ederken, yaklaşmıştım bile. Bakışlarımı etrafta gezdirdim. Şemsiyesi olmayan kişiler ya bir yere sığınıyor ya da son hızla yağmurun gazabından kurtulmak için koşuyorlardı. Gözlerimi onlardan çektim, biraz daha yürüdükten sonra hemen karşımda duran koca hastaneye göz gezdirdim. Kapının önünde duran güvenlikleri es geçerek otomatik açılıp kapanan kapıya yaklaştım. Kapı açıldığı anda kalabalığa baktım. Bazıları ayakta bekliyor bazıları ise oturarak yanında ki insanlarla konuşuyordu. Tanımadığın bir insanla konuşmak garip değil miydi? Yani tanışma faslını geçtim, kendi yaşadıklarından bahsetmek ne kadar doğruydu? İnsanlar sadece bir daha görmeyeceğim diyerek rahatlıkla her şeylerini dökebiliyorlardı. Ben olsam dökmezdim. Çünkü karşımda ki kişinin ileride karşıma çıkıp çıkmayacağını bilemezdim, yahut karşımda ki insanın nasıl bir karaktere sahip olduğunu da bilemezdim. Bir insanı dış görünüşüyle yargılamak zaten özellikle büyük bir hataydı. Masum gibi gözüküp kötü, sinsi gibi gözüküp iyi olan insanlar vardı. Bu yüzden anlatamazdım, dilim varmazdı. Buraya gelmek bile saçmalar saçması bir durumdu. Nasıl anlatacaktım ki? Nereden başlayacaktım?

Aptal gibi gözükmek istemiyordum.
Bilmiyorum belki de karşımda ki kişinin bir psikiyatrist olduğunu hatırlayarak rahatlıkla olmasa bile az buçuk bir şeyler anlatmaya çabalayabilirdim. Peki oda da yalnız kalmak? Bunu istemiyordum. Tanrı'm, hâlâ geri dönme gibi bir şansın varken ben burada ne yapıyordum? Aklım bunu istese bile, kalbim oraya gitmemem için büyük bir çaba sarf ediyordu. Mesela çok hızlı atarak, göğüs kafesimi kırıp geçmek istercesine, titreyen ellerimi yumruk hâline getirerek kendimi tuttum. Çatık kaşlarım etrafı gezdi. Hemen orada bir çalışanın yanına gittim, masa başında elinde ki dosyalarıyla ilgileniyordu. Yanında tereddütle yaklaşıp konuşmaya çabaladım. Kimseyle konuşmaya konuşmaya iyice konuşmayı unutmuştum. Kadın orada öylece aptal gibi dikilmeme karşı elinde ki dosyaları birkaç saniye bırakarak tekrar bilgisayara bakmıştı. "Evet hanımefendi?" Diyerek konuşmamı istedi. Tanrı'ya şükür ki önce kadın sormuştu. Kurumuş olan dudaklarımı yalayarak, konuşmaya çabaladım. Eğer şimdiden konuşamazsam psikiyatristle sadece aptal bir bakışma yaşayacaktık ve seans bitince de defolup gidecektim. "Ben..." Dedim. Ne diyeceğimi unutmuştum, kadın ise, bu durumdan sıkılmış gibi küçük bir nefes alıp vermişti. Bu daha çok beni utandırırken, kendimi motive etmeye çalıştım.