Acının Tanımı : Aşk | Ferdi Kadıoğlu

0.1

Bölüm 1

Geçmişin İzleri

"Baba yapma!"

"Kızım uzaklaş buradan!"

"Anne, lütfen!"

"Hiçbir yere gitmeyecek. Annesinin ölümünü izleyecek. İzleyecek ki aklı başına gelsin."

"Baba lütfen, lütfen yapma. Annemi öldürme. Lütfen..."

"Kızım, ne olursa olsun güçlü kal."

"Anne!"

__________

Banyonun beyaz fayanslarına bir bir damlayan kırmızı renkli, yoğun sıvıya daldı gözleri.

O gün geldi yine aklına. İçi titredi. İçindeki sesleri sustursun diye zarar verdiği bedeni de bir işe yaramıyordu artık.

Bedenine açtığı her yarada o gün ortaya çıkıyordu.

Yeri kırmızı bir gölete çeviren annesinin kanı geliyordu gözleri önüne.

13 yaşında yaşadığı bu travmanın onu bırakmaya niyeti yoktu.

Gözleri önünde öldürülen annesinin görüntüsü hiçbir yerde yalnız bırakmıyordu onu.

Babasının caniliği ürpertiyordu içini, ondan kaçmaya devam ediyordu.

Babasının öldüğüne inanmak istiyordu.

Kan kaybından bitkin düşen bedeni bayılmaya meyilliydi.

Hep yaptığı gibi, açtığı yaraları bir bir sardı.

Banyoyu öylece bırakıp içeri geçtiğinde koltuğa bıraktı kendini.

Gözleri kararıyor, göz kapakları açık kalamıyordu.

Koltukta uzanır pozisyona geçtiğinde gözleri kapandı. Yine ve yine acıdan bayıldı.

Mirel Küloğlu hayatı boyunca acı çekmiş biriydi.

Ne ailede ne de aşkta kazanmıştı. İki yıl önce onu terk eden sevgilisiyle beraber iyice çökmüştü.

Hayata tutunmak için bir şeyi kalmamıştı. Öylece yaşayıp gidiyordu işte.

Annesinin bıraktığı mirasla dünyadan uzak kendi kendine ölümden farksız yaşıyordu.

______

Gözlerimi açtığımda tüm bedenimin acıyla sızladığını fark ettim.

Kollarımı kaldıracak gücüm yoktu, ki acısı da cabasıydı.

Bu sefer biraz abartmıştım sanırım.

Zar zor da olsa ayağa kalktım. Ancak kararan gözlerimle aniden yerde buldum kendimi.

Evet, gerçekten abartmışım.

Yerde yatarken derince nefes alıp verdim. Bakışlarımı aşağı çevirdiğimde sargının tamamen kan olduğunu fark ettim.