Acının Tanımı : Aşk | Ferdi Kadıoğlu

0.6

Bölüm 6

Bilinmeyen Ruhlar

"Ne demek benim bir kardeşim var?"

"Duydun, o senin kardeşin."

"Sen annemi aldattın mı?"

"İlk evlendiğimiz zaman bir kaçamaktı sadece, annenle tartışmıştık."

"İğrençsin, annemi asla haketmedin!"

"Kes sesini. İstediğinizi yapın buna, ister kesin ister boğun. Ama ölmediğinden emin olun, daha çekecek çok acısı var."

____________

"Ferdi, neredesin?" diye sordum odalara bakınırken.

En son olarak onun odasına girdiğimde yerde uzandığını gördüm.

Kalbim titremeye başladı. Kapıdan tutundum sıkıca.

Karanlıkta gördüğüm kadarıyla beyaz halıyı kaplayan koyu renkli bir sıvı vardı.

Yavaşça yürüdüm içeri, her adımda hızla çarptı kalbim, her adımda korkuyla büyüdü gözlerim.

Yere oturdum, yan dönmüş bedenini kendime çevirdim. Kucağıma aldım başını.

Üstündeki bembeyaz tişörtü koyu bir renk almıştı.

"Ferdi."

Seslendim, cevap vermedi.

"Ferdi, uyan hadi."

"Ferdi, lütfen!"

"Bırakma beni Ferdi!"

Sıçrayarak uyandığımda bir rüya olduğunu anladım.

Ancak hâlâ gözümün önündeydi o hali. Asla gitmiyordu ve kalbim sıkışmaya devam ediyordu.

Su içme isteği duydum.

Yataktan kalktım, duvarlardan destek alarak geldim mutfağa.

Hava hâlâ karanlıktı, sabah olmamıştı.

Bu yüzden Ferdiyi uyandırmamak için mücadele veriyordum.

Dolaptan bir bardak alıp suyla doldurdum.

"Mirel?"

İçeceğim sırada aniden bu sesi duyunca bardak ellerimin arasından kaydı, tuzla buz oldu.

"Mirel, dikkat et!" diyerek beni oradan geri çekti Ferdi.

"Titriyorsun..."

Kolları etrafımı sararken söyledi bunu.

"Noldu Mirel? Anlat hadi bana." dedi beni kendine çekip göğsüne yaslarken.

Ancak kendimi sakinleştirip de konuşamıyordum.

"Güzelim, sakin ol. Bak ben buradayım, her şey kontrolüm altında. Derin nefes al ver."