Acının Tanımı : Aşk | Ferdi Kadıoğlu

0.3

Bölüm 3

Haydi Söyle Uykusuz Gecelerimi

"Hayır, bırakın beni!"

"Bırakın anneme gideceğim!"

"Kes sesini Mirel."

"Nolur, nolur bırak annemin mezarını göreyim."

"Annenin mezarını görmeyeceksin. Asla ve asla görmeyeceksin."

"Yapma, nolur yapma..."

__________

"Hayır..."

"Hayır bırakın..."

Sayıklıyor muydu o?

"Anne..."

"Ölme, anne ölme..."

"Anne!" diye sıçrayarak uyandığında oturduğum yerden kalkıp yanına gittim.

"Mirel sakin ol!"

"Annem, Ferdi annem!"

Çırpınıyordu.

"Mirel, sakin ol. Ben buradayım. Sakin ol." diyerek sarmaladım onu kollarına dikkat ederek.

"Hepsi geçti..."

Nefesini düzenlemeye çalışıyordu, hıçkırıklarını da tutmaya.

Hep böyle misin Mirel?

Seni ölüme mi terk ettim ben?

"Bırak beni."

Kendine geldiğinde söylediği ilk söz...

"Bırak beni dedim."

"Tamam sakin ol, bırakıyorum."

Dikkatlice yatağa yatırdım onu.

Kafasını benden farklı yöne çevirdi. Gözyaşlarını görebiliyordum.

"Doktoru çağıracağım." diyerek odadan çıktım.

Kapıyı kapadığım gibi yaslandım.

Sevdiği kişinin eriyip bittiğini görmek ne kadar ağır gelebilirdi insana?

Üstelik Mirel tek başınaydı. Ben de yalnız bırakmak zorundaydım onu.

Ölmesin diye yine ölümün kollarına mı bırakmıştım onu?

Nasıl bir imtihan bu?

Gidip hızla doktoru çağırdım. Odaya tekrar döndüğümüzde doktor gerekli kontrolleri yaptı.

"Neden kendine zarar verdin Mirel? İntihara mı kalkıştın?" diye sordu doktor.

Gözlerini kapattı, yutkundu.

"Hayır, intihara kalkışmadım. Sadece biraz zarar verdim kendime."