Posing Princess

Hoofdstuk 19

Als ze de laatste les van de dag klaar is loop ik mijn kamer in en negeer Luke die in de keuken eten voor zichzelf aan het maken is en kijk in de spiegel naast de deur en loop naar mijn kledingkast om alvast kleding te pakken voor het feest vanavond, het kan nooit te vroeg zijn daarvoor zeg ik altijd maar. Ik gooi een paar kleren die me wel wat lijken op mijn bed terwijl ik zucht. Dit is veel moeilijker alleen. Ik heb altijd iemand's advies nodig gehad om iets uit te kiezen.

"Hebben we zout?" vraagt Luke vanuit de keuken.

"Ja in de onderste kast." antwoord ik en stuur een sms een foto naar Leigh van twee verschillende outfits en vraag wat zij zou aanraden. Ze reageert meteen met 'DE RECHTSE', om heel eerlijk te zijn weet je bij haar het antwoord al. Ze kiest altijd de outfit die net wat meer huid laat zien dan de ander. Maakt het mij ook uit, ik kies die wel. Ik stuur een snelle 'bedankt' naar Leigh en zoek naar de oplader als ik zie dat hij 24% is. Als ik naar de keukentafel loop om te kijken of de oplader nog ligt waar ik hem heb achter gelaten, zie ik Luke's zwarte iPad liggen aan een kabel die verdacht veel op de mijne lijkt.

"Is dit jouw oplader?" zeg ik observerend.

Luke kijkt op van zijn sissende eieren en richt zijn ogen op de tafel. "Nee, niet van mij. De iPad wel dus niet aankomen a.u.b." zegt hij voordat hij weer verder gaat met wat lijkt op een omelet. Wat een hypocriet, mijn oplader gebruiken en zeggen dat ik zíjn spullen niet mag aanraken. Opnieuw, ben ik verbaasd? Nee.

"Kan jij hem dan misschien er af halen?" probeer ik. "Haal er zelf af, maar als er iets kapot is..jij betaalt." Ik rol met mijn ogen als ik zijn iPad van de lader afhaal en hem verder weg op de tafel leg. Hij springt aan en ik zie nog even een foto van hem en zijn vrienden op het strand als achtergrond. Ik hou een lach tegen. Ik vraag me echt af hoe hij om gaat met zijn vrienden, hoe hij ze überhaupt kan hebben. En hij draagt een fel blauwe zwembroek? Blauw is geen zwart. Luke draait zich om als hij mij heel zacht hoort lachen. Ik kijk hem aan met een serieus gezicht en hij kijkt hetzelfde terug voordat hij zijn iPad pakt en hem voor zich neer zet, zodat hij Netflix kan kijken terwijl hij kookt. Voor zich zelf. Niet voor mij. Wat er op neer komt dat ik weer eens een uur moet wachten voordat ik voor mezelf iets kan maken. Ik koop wel iets in de stad.

Als ik terug loop van de school-bibliotheek waar ik net ben geweest om een verslag te maken, kom ik op een idee. Carter! Misschien wil Carter wel mee naar het feest vanavond! Mijn hand schiet naar mijn boekzak om hem een bericht te sturen, maar helaas was ik vergeten dat hij nog in m'n kamer ligt. Ik versnel mijn pas als ik op de trap loop en doe alsof er niks gebeurt is wanneer mijn voet de volgende trede net miste. Oeps.

'Hai.' stuur ik als ik mijn mobiel weer terug heb en op mijn bed lig, geïrriteerd aan Luke's rare sfeermuziek die door zijn boxen speelt.

'Hallo, ik zit nu in de les, dus reageer misschien kort.' Ik kijk boven aan mijn scherm om te zien dat het al 5 uur is. Dat is wel laat om in de les te zitten.

'Zo laat nog? Waarom dat?' Antwoord ik, even vergetend dat ik zo snel mogelijk bij het punt wou komen.

'Helaas ben ik niet elke dag vroeg uit na fotoshoots en heb ik wel de laatste twee uur natuurkunde op een vrijdagmiddag...ben uit om kwart over.' antwoordt hij. Hij zal toch niet boos op mij zijn? Ik denk dat hij gewoon chagrijnig is, omdat hij nog les heeft.

'Argh sorry..heb je veel huiswerk? Ik zat de denken om naar het feest op het plein te gaan vanavond. Zin om mee te gaan?'

'Heb ik veel huiswerk? Ja. Heb ik zin in een feestje? Ja ;)'

Ik lach om zijn antwoord en wacht tot zijn school klaar is voordat ik de rest bespreek voor vanavond.

Het is 19:50 en Carter zou hier moeten zijn om 20:00. Ik zit al klaar in mijn feestkleding en wacht op een klop op de deur als het teken dat mijn gezelschap er eindelijk zal zijn. Op de achtergrond staat Spongebob Squarepants aan op de tv. Niemand van ons let eigenlijk op, vooral omdat het in het Italiaans is en we er beide geen woord van verstaan. Gelukkig beginnen om negen uur altijd de Engelse series en films te spelen op tv en hebben wij ook iets te kijken.

Ik hoor geklop en schiet op om mijn tas van het dressoir te pakken en vervolgens de deur open te doen. "Hey, Carter! Wacht heel even ik pak wat geld. Ik heb nog niet echt gegeten, dus ik ga daar wat kopen." zeg ik zonder hem eigenlijk gezien te hebben.

"Nog niet gegeten? Ben je gek? Het is acht uur!" zegt hij op een bezorgde toon. Ik kijk hem aan en loop naar de deur.

"Nou ja ik heb een muesli reep gegeten. Ik had niet echt zin om te koken vanavond." zeg ik als ik hem uit de deuropening begeleidt. Hij kijkt me aan alsof ik gek ben, maar lacht daarna als hij verder in de gang stapt. "Wacht." zeg ik.

"Ga je nog weg vanavond?" vraag ik aan Luke die duidelijk niet geïnteresseerd is in wat er gebeurt in de wereld buiten zijn iPhone scherm.

"Waarom dat nou weer?" is zijn antwoord.

"Als je niet weg gaat kun je dan alsjeblieft mijn waterfles uit de diepvries halen voordat je gaat slapen, dan kan ik hem nu nog er in laten." zeg ik hem. Het valt te proberen..

"Nee ik ga niet weg en ik zal kijken of ik er aan denk." zegt hij mij, en zonder dat ik nog iets kan zeggen doet Carter de deur voor mijn neus dicht en trekt me mee de trap af, naar de buitendeur.

"Je ziet er leuk uit, Nova." zegt Carter als we buiten lopen in het schemerende zonlicht. Wat hou ik toch van de zomer, niets is zo mooi als de gekleurde zonsondergang.

"Dankjewel, jij ziet er ook niet verkeerd uit." zeg ik terwijl ik zijn look observeer. Een witte V-neck hangt losjes over zijn sleutelbeenderen.

"Thanks." antwoordt hij.

We praten bijna niet als we verder door de stad heen lopen. Je ziet hier en daar wat mensen wandelen die er uit zien alsof ze de zelfde plannen hebben als wij. Er klinkt in de verte muziek die steeds luider wordt als we het plein naderen.

Als we ongeveer vijftig meter verwijderd zijn van het plein, zie ik een roodharig meisje naar me toe rennen met een grote lach op haar gezicht. "NOVA!" roept ze als ze me omhelst.

"Rose!" zeg ik terwijl ik probeer enthousiast te klinken. Ik sta er een beetje ongemakkelijk bij, maar ben blij dat ze blij is dat ik er ben. Als ik achter me kijk zie ik Carter lachen, waarschijnlijk omdat hij ziet dat ik half geschrokken ben van de enthousiaste entree van Rose.

"Kom mee! Het is echt super mooi hier, lampionnen, lampjes......" Rose praat nog verder, maar het dringt niet echt tot me door. Ik kijk achter me en zie Carter vluchtig achter ons aan lopen, terwijl ik word meegetrokken in de richting van de muziek.