Kroon van Vriendschap ||| Young Royals

13

Wilhelm staarde verbijsterd naar de plek waar August zojuist had gezeten, zijn hart in zijn keel kloppend terwijl hij de tranen in August's ogen zag glinsteren. Zonder aarzeling stond hij op van zijn stoel en rende achter August aan, zijn bezorgdheid groeiend met elke stap die hij zette."August, wacht!" riep Wilhelm, zijn stem doordrenkt van bezorgdheid terwijl hij de gang in rende waar August naartoe was gevlucht.Hij vond August in een hoekje van de gang, zijn schouders schokkend van het huilen terwijl hij overgaf. Wilhelm knielde naast hem neer, zijn hand zachtjes op August's rug leggend in een poging tot troost."August, gaat het met je?" vroeg Wilhelm, zijn stem zacht maar gevuld met bezorgdheid.August keek op, zijn ogen rood en gezwollen van het huilen, zijn gezicht bleek van uitputting. "Ik weet het niet, Wilhelm," fluisterde hij, zijn stem gebroken door emotie. "Ik weet niet meer wat ik moet doen."Wilhelm voelde zijn hart breken bij het zien van August in zoveel pijn. Hij wist dat hij had moeten luisteren naar zijn vriend, had moeten zien dat er meer aan de hand was dan hij liet zien. Maar nu, met August gebroken voor hem, voelde hij alleen maar spijt."O August, had dit gewoon gezegd in plaats van dat stomme filmpje," verzuchtte Wilhelm, zijn stem gevuld met medeleven. "Je had gewoon moeten zeggen dat je gebroken bent. Ik ben er voor je, August. Altijd."August keek op naar Wilhelm, zijn ogen vol met dankbaarheid en verdriet. Hij wist dat hij fouten had gemaakt, maar nu, met Wilhelm aan zijn zijde, voelde hij een sprankje hoop opflakkeren in zijn borst.Samen bleven ze daar, in de stille gang van het paleis, terwijl ze elkaar troostten en steunden in hun moment van nood. En hoewel de weg naar genezing misschien lang en hobbelig zou zijn, wisten ze dat ze die samen zouden bewandelen, stap voor stap, dag na dag, tot ze eindelijk rust konden vinden in elkaars armen.