KALP AĞRISI

20.Bölüm

Selin - Farkında Değildin

"Ya abime bir şey olursa?" dedi Ceren. Gözleri dolu doluydu. Yutkundum. Harbiden bir şey olur muydu Emre'ye? Ceren ağlamaya başladığında yaklaşarak ona sarıldım ve bana yaslanmasını sağladım.

Başını göğsüme yasladı ve daha çok ağlamaya başladı. Saçlarını okşamamla, "Ağlamanın sırası değil güzelim. Abinin yanına gidelim bi', olur mu?" dememle haklısın diyerek gözyaşlarını sildi. Hemen bi taksi çağırıp binmemizle hastanenin yolunu tarif ettik.

Hastanede inmemizle o sırada bir ambulans hastanenin önünde durmuştu. İçinden doktorlar ve hasta çıkmasıyla yüzü kandan görünmüyordu. Yaklaşıp bakmamızla bu kişinin Emre olduğunu anlamak zor olmamıştı.

Ceren görür görmez çığlık atmasıyla ben ne hissettiğimi bile bilmiyordum. Emre şuan yatıyordu kanlar içinde. Canım acıyor gibi hissediyordum.

"Abi!" diye bağırdı Ceren ve sedyeye doğru koştu. Gerçekten kandan yüzü görünmüyordu. Yutkundum. Hastanenin içine girmemizle doktorları takip ettik.

Gözlerim doldu. Ellerim titremeye başladı. Yüzü gözümün önünden gitmiyordu. "Ceren," diyerek yanına gittim. Gerçekten çok kötüydü. Benimde kalbime bi ağrı girmesiyle elim kalbime doğru gitti.

Göz yaşlarımı tutamadım ve yanaklarıma süzüldü. Hıçkırdım. Emre'nin arkadaşları gelmesiyle, Cereni koltuğa oturttular. "Yenge sakin ol ya. Emre bizi bırakmaz." dedi. Ellerimle yüzümü kapatıp daha fazla dayanamadım. Daha çok ağlamamla birlikte Gökhan dayanamayıp bana sarılmıştı.

"Bak Emre'nin emanetisin yapma yenge. Toparlan. Seni böyle mi görsün?" dedi. "Korkuyorum. Ya bir şey olursa?" dememle ofladı. Sessizliğe büründü.

Cevabı onda da yoktu çünkü. "Bir şey olmaz değil mi?" dedim kafamı kaldırıp ona bakarak. "Olmaz. O seni bırakmaz. Bizi bıraksa bile, seni bırakmaz. Rahat ol uyanacak." dedi. Sözleri rahatlamama neden olurken, bir yandan da tedirgindim.

"Sakinleş hadi lütfen." dedi. Başımı sallamakla yetindim. Onu bırakıp sandalyeye oturdum. Kalbim çok sıkışıyor ağrıyıp duruyordu. Birinin çığlığı gelmesiyle Yeliz teyzenin sesini duymuştum.

"Oğlum nasıl?" dedi yanımıza gelerek. Perişan olmuştu gerçekten de. Gözleri kızarmış bayıldı bayılacak gibiydi. "Haber yok anne otur şuraya." dedi Ceren ve annesinin yanına gitmesiyle, annesini koltuğa oturtmuştu.

Abim yanıma gelerek sarıldı. "İyi olacak Emre abin." demesiyle tuhaf hissetmiştim abin demesine. Abim değildi. Başımı sallayarak başımı göğsüne yasladım ve sıkı sıkı sarıldım.

Göz yaşlarım yanaklarıma süzülürken öylece sessizce koridora bakıyordum.

Hepimiz perişan halde haber bekliyorduk.

***

"Ne zaman haber gelecek!" diye bağırdım. Üç saattir doktorlardan bir ses yoktu ve içim içimi yiyordu bir şey olmuştur diye. Nefesim kesiliyor, kalbim sıkışıyordu.

"Bir şey olmasın Beyza lütfen. Daha ben sizin düğününüzü izleyecektim." dedi Ceren. Bu durumda bile eğlence peşindeydi. Kendimi gülmeye zorlasam da beceremedim.

Doktorlar çıkmasıyla hızlı adımlarla doktorun yanına ulaştım. "Durumu nasıl? İyi olacak değil mi?" dedim. "Çok kan kaybetmiş hastaneye geldiğinde bilinci kapalıydı, henüz bir şey söylememiz için çok erken. Zamana bırakacağız ve ameliyata almamız gerekiyor. Şimdiden her şeye hazırlıklı olun." dedikten sonra gitti.

"Ne dedi o?" dedi Ceren. Gözlerim dopdolu olmuştu. "Her şeye hazırlıklı olun ne demek!?" diye bağırdı. Abim Cerenin yanına gidip onu sakinleştirmeye çalışırken, ben yerimden kıpırdayamıyordum.