White Rose #1

Rozdział VIII

   

Zniekształcone głosy odbijały się o moją czaszkę, zacisnęłam mocno powieki i próbowałam się podnieść. Słyszałam je. Były co raz bliżej, a ja mimo tego nadal tkwiłam w tym samym miejscu. Powinnam uciekać! Czemu wciąż tu leżę?! Dlaczego się nie podnoszę? Dlaczego moje ciało jest takie ociężałe? Biorę głęboki oddech, omal nie krztusząc się powietrzem i ponownie ponawiam próbę uniesienia dłoni, lecz ona ani drgnie, mimo tego, iż nadal czuję promieniujący ból. W końcu się poddaję. Moje siły odchodzą w zapomnienie, a ja znów padam całym ciężarem na podłogę. Już nie czuję bólu. Odszedł, zniknął w głębokiej nieznanej mi dotąd czeluści, pozostawiając mnie samą. W spokoju, chaotycznym spokoju, wokół którego gromadzą się wiry pełne niepewności i strachu. Pewne niepokojących kołatań i złości, lecz i one po pewnym czasie znikają. Chaotycznie tańczący wiatr znika w głębinach kojącej czeluści. Teraz pozostała sama harmonia. Przejmuje ona moje ciało i powoli nim faluję. Unoszę powieki i podnoszę się do siadu. Rozglądam się wokoło, widząc piękne żywe kolory. Promienie słońca opadają na drewnianą podłogę różowo-beżowego pomieszczenia, w którym nagle się obudziłam. Przejrzyste niebieskie niebo uśmiecha się do mnie za białych okiennic. Wpatruję się w nie z zaskakująco samoistnie nasuwającym się uśmiechem i niedowierzam.

Po raz pierwszy od dawna odczuwam coś, o czym zdążyłam zapomnieć. Kontrola. Kontrola nad swoim własnym życiem.

Zaczynam rozglądać się po pokoju. Znam go, ale nie wiem skąd. Te różowe ściany łaskoczą mnie w oczy, a skrzypiąca drewniana podłoga ugina się pod moimi nogami, tworząc nieznaną mi dotąd melodię. Białe meble odbijają się od pięknych promieni słońca, niewielkie białe łóżko z różową pościelą w kwiaty i obsypane pluszakami stoi samotnie pod jednym z okien, a tuż obok niego znajduję się drewniany domek dla lalek z niewielkimi mebelkami. Kawałek dalej znajduję się biblioteczka, w której stoją pięknie poukładane książki, jak i zdjęcia. Podchodzę do niej i dokładnie przyglądam się twarzom, lecz nie mogę ich dostrzec. Są rozmazane. Mimowolnie dotykam białej, drewnianej ramki i z zaintrygowaniem wpatruję się w zdjęcie. Wtem nagle za plecami słyszę cichy trzask. Odwracam głowę i wzrokiem natrafiam na małą istotkę o pięknych niebieskich oczach i ciemnych brązowych oczach. Dziewczynka podbiega do swojego domku i zostawia w nim małego pluszaka, po czym znika z pokoju, a białe drzwi zamykają się. Podchodzę do nich i szarpię za klamkę, lecz one nie ustępują. Są zamknięte. Na klucz. Dziwi mnie to, ale postanawiam odpuścić, do momentu, gdy za plecami czuję czyjąś obecność. Odwracam się i natrafiam na pustkę. Powoli zaczyna mnie to frustrować, ale znów do moich uszu dociera ten głos.

 - Veronica, pośpiesz się! Za chwilę wyjeżdżamy, skarbie! - głos ten należy do kobiety. Zna moje imię. Zwraca się do mnie z niezwykłą czułością i dziwną troską, jakiej do tej pory rzadko kiedy doznawałam. Próbuję zlokalizować kobietę, ale nigdzie jej nie ma. Zniknęła wśród uroczych różowych ścianach i promienistym niebie. Chcę ją zobaczyć...chcę spojrzeć w jej oczy. Niech mnie nie opuszcza, potrzebuję jej! Gdzie jest ta mała dziewczynka? Gdzie ona jest?

Nagle wszystko się załamało. Niebieskie niebo zniknęło, a na nim pojawiły się szare chmury i deszcz. Róże barwy pokoju zbladły, praktycznie zmieniając się w czystą biel. Dziewczynka gdzieś zniknęła, podobnie, jak jej domek i łóżko. Po zdjęciach nie było śladu, a jedyną rzeczą, jaką pozostała było szare niebo, rozprzestrzeniające po całej długości. Czuję się obolała, kieruję swój wzrok na pulsujące nadgarstki, z których powoli sączą się krople krwi. Spoglądam na nie z przerażeniem, a zarazem pogodzeniem. Unoszę wzrok i powoli siadam na drewnianej podłodze. Powoli dociera do mnie płacz dziecka, dochodzący zza drzwi. Czemu ona płacze? Co się stało? Dlaczego nie mogę jej pomóc? Gdzie podziała się tamta kobieta?